Γιώργος Κατσής: «Η καρδιά του έργου είναι στο "περιμένοντας", όχι στον "Γκοντό"».

Στο θέατρο «Χώρος» ανεβαίνει εδώ και λίγες ημέρες η παράσταση «Περιμένοντας τον Γκοντό», από μία ομάδα νέων ηθοποιών και δημιουργών.

Παρότι έχουν περάσει 70 χρόνια από την συγγραφή του, το εμβληματικό έργο του Σάμιουελ Μπέκετ εξακολουθεί μέχρι σήμερα να έχει ιδιαίτερη απήχηση.

Ο Γιώργος Κατσής, ένας εκ των πρωταγωνιστών, μίλησε στο Freesunday.gr για τους ήρωες του έργου αλλά και για το «μυστήριο» γύρω από τον Γκοντό.

Περιμένοντας τον Γκοντό»… Θα μας σκιαγραφήσετε τον ήρωα που ενσαρκώνετε;

Υποδύομαι τον Λάκι. Ο Λάκι είναι ο δούλος του Πότζο. Είναι ένας εξαιρετικά δύσκολος και αινιγματικός χαρακτήρας. Σε αντίθεση με τους άλλους ήρωες ο Λάκι δεν περιμένει τίποτα, δεν θέλει να κερδίσει τίποτα, δεν έχει κίνητρα, δεν τρέφει καμία ελπίδα και θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι ίσως ο μόνος ο οποίος βλέπει τη μεγαλύτερη εικόνα για το πώς λειτουργεί η ζωή. Δουλεύει, κι αφήνει τον χρόνο να τον σκοτώσει, όταν έρθει η ώρα. Είναι ο απόλυτος εκφραστής της πεσιμιστικής οπτικής του Μπέκετ πάνω στην ύπαρξη. Δε θα πράξει τίποτα, αν δεν τον διατάξει το αφεντικό του. Δε θα μιλήσει, δε θα σκεφτεί. Ο Λάκι έχει εναποθέσει τα πάντα, όλη την ύπαρξή του στον έλεγχο κάποιου άλλου. Στην πρώτη πράξη τον βλέπουμε να εγκαταλείπει και το ελάχιστο φαΐ που τρώει παρά την άθλια σωματική του κατάσταση. Στη δεύτερη θα εγκαταλείψει και τον λόγο. «Είναι μουγγός» λέει ο Πότζο. Με αυτό τον τρόπο ο Λάκι έρχεται στη ζωή, υπακούει, αναπνέει για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα και ύστερα πεθαίνει και ξεχνιέται. Όπως όλοι οι άνθρωποι σήμερα.

Πρόκειται για ένα έργο που ανεβαίνει συχνά στο θέατρο. Στην συγκεκριμένη παράσταση τι αλλάζει σε επίπεδο προσέγγισης;

Στην δική μας παράσταση υπάρχουν δύο Βλαδίμηροι και δύο Εστραγκόν. Λειτουργούν σαν καθρέφτες ενός του άλλου. Είναι σαν δήλωση πως η αναμονή αυτών των δύο, οι ατελείωτες συζητήσεις τους, η συνεχής αναδρομή στις αναμνήσεις τους, οι προσδοκίες τους, είναι κάτι που το βιώνουν ακριβώς παραδίπλα άλλοι δύο, χωρίς ποτέ να μπορούν να τους αντιληφθούν πλήρως. Η αναμονή του καθενός πολλές φορές τον κάνει να αισθάνεται μοναδικός. Δεν είναι μοναχικό φορτίο η αναμονή για την οποία μιλάει το έργο. Είναι κάτι καθολικό. Περιμένεις κάτι, έρχονται όλα αλλιώς και πριν το καταλάβεις είσαι γέρος και το μόνο που σου μένει είναι μια παρέα και ο θάνατος. Επίσης, η αισθητική προσέγγιση της παράστασης απέχει, νομίζω πολύ, από τις αναβιώσεις των 50's που βλέπεις σε κάθε παράσταση του Γκοντό τα τελευταία χρόνια.

Συνεργάτες του Μπέκετ είχαν πει ότι «δεν είχε καμιά επιθυμία να εξηγήσει το μυστήριο του Γκοντό». Ποια είναι η άποψή σας;

Το «μυστήριο» γύρω απ' τον Γκοντό, είναι κατασκευασμένο από κριτικούς και θεωρητικούς του θεάτρου που δυστυχώς καταφέρνει να επιβιώνει μέχρι σήμερα και να αποπροσανατολίζει πολλούς καλλιτέχνες, όταν παίρνουν στα χέρια τους το έργο από την αληθινή του ουσία, την αναμονή. Ο Γκοντό υπάρχει. Είναι μάλλον γαιοκτήμονας- από αυτά που αναφέρονται στο έργο- και οι δύο χαρακτήρες (παλιάτσοι) τον περιμένουν σε ένα σημείο συνάντησης (το δέντρο) για να τους δώσει στέγη, τροφή, δουλειά. Ξέρουμε ποιος είναι ο Γκοντό λοιπόν λίγο- πολύ. Απλώς εκείνος δεν ενδιαφέρεται να βοηθήσει αναβάλλοντας συνεχώς την συνάντηση. Κι ο Βλαδίμηρος με τον Εστραγκόν συνεχίζουν να τον περιμένουν. Δεν συμβολίζει κάτι. Η καρδιά του έργου είναι στο «περιμένοντας», όχι στον «Γκοντό».

Ο ρόλος της μουσικής στη ζωή σας;

Μου αρέσει πολύ να ακούω και να παίζω μουσική. Έχω γράψει μουσική για παραστάσεις, κάτι που σκοπεύω να ξανακάνω, κι ίσως μια μέρα να φτιάξω κι ένα σχήμα. Λατρεύω επίσης να πηγαίνω σε συναυλίες περισσότερο απ' ό,τι να πηγαίνω στο σινεμά ή στο θέατρο. Είναι η αληθινά παγκόσμια γλώσσα. Είναι σημαντικό συστατικό για έναν καλλιεργημένο άνθρωπο και καλλιτέχνη. Αυτόν που ακούει φρικτή μουσική ή δεν ακούει μουσική τον καταλαβαίνεις από χιλιόμετρα. Το πόσο είσαι εξοικειωμένος με τη μουσική σε οποιοδήποτε επίπεδο παίζει ρόλο απ’ το πώς τρως, διαβάζεις, περπατάς μέχρι και στο πώς κάνεις έρωτα.

Ποια στιγμή έχετε κρατήσει από την πρώτη σας επαφή με το θέατρο;

Δε θυμάμαι ποια ακριβώς ήταν η πρώτη μου επαφή με το θέατρο. Θυμάμαι, όμως, ότι ξεκινώντας στην ομάδα που προετοιμάστηκα για τη σχολή, πριν υπάρξει οποιαδήποτε επιθυμία να σπουδάσω ή να εργαστώ πάνω σε αυτό, όλα όσα με έκαναν ανεπαρκή μαθητή στο σχολείο εκεί ήταν ακατέργαστο, αγνό και δυνατό υλικό για έναν μελλοντικό καλλιτέχνη. Κι έτσι κατάλαβα ότι ο τρόπος που έχει διαμορφωθεί η κοινωνία, η εκπαίδευση, δεν έχει χώρο για ενσυναίσθηση, αντίρρηση και φαντασία που είναι ακρογωνιαίοι λίθοι μιας ανθρώπινης προσωπικότητας.

Εκτός από το θέατρο «Χώρος», τον φετινό χειμώνα σας συναντάμε και σε άλλες σκηνές. Τι ακριβώς παρουσιάζετε;

Είμαι περήφανος να συμμετέχω στη Συντεχνία του Γέλιου, σε σκηνοθεσία Βασίλι Κουκαλάνι και Αντώνη Ρέλλα στο Σύγχρονο Θέατρο στη νέα της παράσταση «Πιο δυνατός απ' τον Σούπερμαν» του Roy Kift, ένα αναπηροκεντρικό έργο και μια καθολικά προσβάσιμη παράσταση, κάτι που εκλείπει στην Ελλάδα, μια απ' τις χώρες που στιγματίζει τους ανάπηρους και τους αποκλείει σχεδόν από παντού. Ένα κοινωνικό κεφάλαιο/αδιέξοδο που ακόμα φοβούνται να ανοίξουν εδώ. Ετοιμάζω επίσης δύο δικές μου σκηνοθεσίες μέσα στη χρονιά στις οποίες επίσης θα παίζω τον «Λεόντιο και Λένα» του Γκέοργκ Μπύχνερ στο Θέατρο Σφενδόνη από Φλεβάρη, κι αργότερα ένα δικό μου διήγημα στο Bios με τίτλο «Καρκόσα».

Περιμένοντας τον Γκοντό του Σάμιουελ Μπέκετ
Σκηνοθεσία: Έλενα Μαυρίδου
Παίζουν: Νατάσα Εξηνταβελώνη, Ανδρέας Κανελλόπουλος, Γιάννης Καράμπαμπας, Γιώργος Κατσής, Κίμων Κουρής, Γιάννης Λεάκος
Παραστάσεις: Δευτέρα-Τρίτη στις 21.00
Τιμή εισιτήριων: 12€, 8€ μειωμένο
Θέατρο Χώρος: Πραβίου 6, Βοτανικός
Τηλέφωνο: 21 0342 6736