Θοδωρής Βουρνάς: «Όσες φορές κι αν πέσεις, σκέψου πόσο αστεία είναι η πτώση σου»

Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο θέατρο 104 ο Θοδωρής Βουρνάς σκηνοθετεί μία ομάδα ταλαντούχων νέων ηθοποιών σ’ ένα έργο, που με αφορμή το φαινόμενο της τρομοκρατίας μιλάει για τη δύναμη της ζωής. Το “BU21” μας μεταφέρει στην καρδιά του Λονδίνου. Ένα επιβατικό αεροπλάνο πέφτει στο κέντρο της πόλης. Ακολουθούν σκηνές χάους. Έξι άνθρωποι, που βιώνουν το τρομακτικό αυτό γεγονός, αφηγούνται την εμπειρία τους από εκείνη τη μέρα, αλλά και τη μετέπειτα πορεία τους καθώς παλεύουν να επουλώσουν τα τραύματά τους.

Το “BU21” του Stuart Slade έκανε πρεμιέρα στο West End του Λονδίνου το 2017 προκαλώντας αίσθηση και αποσπώντας εξαιρετικά θερμές κριτικές. «Ο Stuart Slade είναι ένας συγγραφέας με την ικανότητα να φτάνει στις πιο σκοτεινές τρύπες και να τραβάει από μέσα το νήμα της ζωής. Για να βρει το χιούμορ στα πιο απίθανα μέρη...» έγραψε το The Stage και ίσως εκεί να βρίσκεται και το στοιχείο που ξεχωρίζει το “BU21” από αντίστοιχα έργα.

Στην παράσταση του θεάτρου 104, σε μετάφραση Λυδίας Τριγώνη, πρωταγωνιστούν οι:  Ανδρονίκη Αβδελιώτη, Χρηστίνα Γαρμπή, Παναγιώτης Νάτσης, Αντώνης Πριμηκύρης, Βαγγέλης Σαλευρής, Λία Τσάνα.

Ο Θοδωρής Βουρνάς, που υπογράφει τη σκηνοθεσία, μιλάει στη Free Sunday για την πρώτη του συνάντηση με το έργο, το βαθύτερο νόημά του, αλλά και τη δική του στάση απέναντι στο φαινόμενο της τρομοκρατίας.

Ποια ήταν τα πρώτα σας συναισθήματα όταν είδατε το “BU21” του Stuart Slade στο Λονδίνο;

Το BU21 το είδα τυχαία, είχα πάει για άλλη παράσταση και δεν βρήκα εισιτήρια οπότε βλέποντας τι παίζει το θέατρο εκείνη την ώρα μου φάνηκε ενδιαφέρον και είπα, αφού ήρθα ας δω αυτό. Είναι από τις φορές που όλα γίνονται για κάποιον λόγο, καθώς το έργο τελικά ήταν αυτό ακριβώς που με αφορούσε εκείνη τη στιγμή της ζωής μου. Μια πορεία αποκατάστασης από ένα τραύμα ή αλλιώς ένας οδηγός επιβίωσης σε αυτό που δεν φαντάζεσαι. Ένιωσα αισιοδοξία, ταυτίστηκα με τους ήρωες και όταν βγήκα από την παράσταση τους είχα για αρκετή ώρα στην σκέψη μου. Αυτή η αίσθηση του «κοίτα να δεις, τελικά... όλα αλλάζουν... και ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό». Όλα τόσο απλά και την ίδια στιγμή τόσο περίπλοκα!

Τελικά το έργο μιλάει για την τρομοκρατία στη σύγχρονη εποχή ή για κάτι βαθύτερο;

Το φαινόμενο της τρομοκρατίας είναι η αφορμή. Το BU21 μιλάει για τη δύναμη του ανθρώπου να προχωράει μπροστά. Δύο από τους χαρακτήρες προσπαθώντας να προχωρήσουν αναγνωρίζουν πως αν δεν το χλευάσεις δεν θα το ξεπεράσεις. Και όταν πλέον μιλάμε ότι κάτι μπορούμε να το χλευάσουμε πάει να πει ότι σαν έννοια είναι πολύ μέσα στις ζωές μας. Δεν θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε με αυτό, γιατί είναι φυσικά κάτι το αποτρόπαιο αλλά θα πρέπει να μάθουμε να το ξεπερνάμε και να χτίζουμε την άμυνά μας απέναντι σ’ αυτό.

Στο δελτίο τύπου τίθεται η ερώτηση «Τι θα γινόταν αν αυτό που βλέπεις στις ειδήσεις συνέβαινε σε εσένα;» Εσείς τι απαντάτε σε αυτό το ερώτημα; Τι θα κάνατε;

Πότε δεν μπορείς να ξέρεις τι θα έκανες. Αυτό που ελπίζω και θέλω να πιστεύω είναι ότι θα διατηρούσα την ψυχραιμία μου ώστε να μπορέσω να αντιμετωπίσω ό,τι έχει συμβεί.

Ποια πιστεύετε ότι πρέπει να είναι η στάση μας απέναντι στο φαινόμενο της τρομοκρατίας και στον φόβο που αυτή προκαλεί στους περισσότερους ανθρώπους;

Η ζωή πάντα συνεχίζεται και το φαινόμενο της τρομοκρατίας είναι κάτι που ούτε θα τη νικήσει ούτε θα τη σταματήσει.

Πώς προσεγγίσατε το έργο σκηνοθετικά; Πώς ζωντανεύουν επί σκηνής οι αφηγήσεις των ηρώων;

Η ιστορία του έργου ξεκινά με ένα τρομοκρατικό χτύπημα που έγινε στη καρδιά του Λονδίνου. Με αφορμή αυτό παρακολουθούμε τις ιστορίες έξι ανθρώπων, διαφορετικών κοινωνικών τάξεων, που προσπαθούν να ξεπεράσουν αυτό που τους συνέβη. Σε μια πορεία επούλωσης του τραύματος, αυτό που βίωσαν ήταν συγκλονιστικό αλλά η ζωή συνεχίζεται και πρέπει να το αφήσουν πίσω. Όλοι τους θέλουν να προχωρήσουν, να εξελιχθούν, να μην αφήσουν να γίνει εμπόδιο στις προοπτικές που είχαν οι ζωές τους. Οι αφηγήσεις τους στο μεγαλύτερο μέρος του έργου είναι μονόλογοι και τους προσεγγίζουμε με την αλήθεια της στιγμής, αλλά και της απόστασης που έχουν πλέον οι ήρωες από τη μέρα του δυστυχήματος.

Ποια φράση από το έργο κρατάτε ως σημαίνουσα για το μήνυμα που θέλετε να περάσετε;

«Αν δε μπορείς να το χλευάσεις, θα σε κάνει κομμάτια». Οπότε, θα συμπληρώσω, όσες φορές και αν πέσεις σκέψου πόσο αστεία μπορεί να είναι η πτώση σου... σήκω... κάνε πλάκα και συνέχισε!