Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος: «Στις μεγάλες δοκιμασίες είναι που φαίνονται οι ρωγμές» - Free Sunday
Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος: «Στις μεγάλες δοκιμασίες είναι που φαίνονται οι ρωγμές»

Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος: «Στις μεγάλες δοκιμασίες είναι που φαίνονται οι ρωγμές»

Ένα παιδί που πέφτει θύμα σχολικού εκφοβισμού και ένα ζευγάρι όπου οι αντοχές του δοκιμάζονται.

Ο Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος και η Ρηνιώ Κυριαζή είναι οι γονείς του μικρού Λουίσμι στο «Μικρό Πόνι» του Ισπανού Πάκο Μπεθέρα. Η παράσταση που συγκινεί ανεβαίνει για δεύτερη χρονιά-αυτή τη φορά στο θέατρο Σταθμός.

Ο Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος μίλησε στο Freesunday.gr για το τόσο επίκαιρο και ευαίσθητο θέμα του εκφοβισμού και πώς αυτό μεταφέρεται μέσα από την παράσταση.

giannakopoulos 2

Το «Μικρό Πόνι» του Πάκο Μπεθέρα παρουσιάζεται για δεύτερη χρονιά. Θα μας πείτε λίγα λόγια για το ρόλο που υποδύεστε;

Ο ρόλος μου είναι ο Χάιμε – πατέρας ενός δεκάχρονου αγοριού, του Λουίσμι, που απέκτησαν μαζί με την γυναίκα του την Ιρένε. Είναι οδηγός ταξί, φαίνεται αρκετά καλλιεργημένος και με αρκετά προοδευτικές ιδέες. Είναι μαζί με την γυναίκα του, θα λέγαμε, δυο εργαζόμενοι στα χρόνια της κρίσης. Με την Ιρένε φαίνεται ότι υπάρχει σχέση αγάπης. Αν και η προσπάθειά του να λύνει εύκολα τα προβλήματα, υποβαθμίζοντας τα, τον κάνει να δείχνει πολλές φορές επιπόλαιος. Όλα πάντως μοιάζουν φυσιολογικά, μέχρι να έρθει η ώρα της δοκιμασίας. Εκεί βλέπουμε και την άλλη πλευρά του, εκείνη που δεν συνάδει ακριβώς με αυτά που σας προανέφερα. Η προοδευτικότητα αρχίζει και χάνει το έντονό της χρώμα. Ξεθωριάζει. Κι αυτό το στοιχείο είναι που κάνει τον ρόλο ιδιαίτερα ενδιαφέρον κατά την γνώμη μου, και πολύ αναγνωρίσιμο, πιστεύω στον καθέναν..

Δεδομένου ότι η παράσταση αφορά σε ένα επίκαιρο και ευαίσθητο θέμα, αυτό του σχολικού εκφοβισμού, είχατε ενδοιασμούς ως προς την προσέγγισή του;

Δεν θα έλεγα ενδοιασμούς , προσπαθήσαμε κυρίως να φωτίσουμε το θέμα όσο καλύτερα γινόταν, και κυρίως απ’ όλες τις πλευρές. Γνωρίζαμε πως θα ήταν εντελώς άστοχο ν αναζητήσουμε έναν θύτη. Είτε είναι πρόσωπο , είτε οργανισμός. Όταν μιλάμε για ένα τέτοιο θέμα , θύματα είμαστε στην ουσία όλοι. Και το έργο φυσικά μας βοηθούσε σε αυτό. Η Σοφία Καραγιάννη που ανέλαβε την σκηνοθεσία, πολύ έξυπνα νομίζω έδωσε, τόσο μέσα απ το σκηνικό της Κωνσταντίνας Κρίγκου, όσο και μέσα απο εμάς τους ηθοποιούς , μια αίσθηση πως όλα αυτά ξεκινούν σαν ένα παιδικό παιχνίδι. Που παίζεται όμως απο ενήλικες. Σαν να υπάρχει μια σύνδεση με το παραλθόν όλων μας. Την παιδική ηλικία. Εκεί που συμβαίνουν πολλά. Για κάποιους όλα. Όλα αυτά που καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό την ενήλικη ζωή μας. Προσπαθήσαμε να εντάξουμε κατά κάποιον τρόπο και τους θεατές στην λογική αυτή. Πως όλοι μπορεί να είναι μέρος ενός τέτοιου παιχνιδιού.

Επιπλέον, το κείμενο αγγίζει και το ζήτημα της διαφορετικότητας. Ο Χάιμε και η Ιρένε- οι γονείς του μικρού Λουίζμι, γνωρίζουν πώς να το χειριστούν;

Απ’ ότι φαίνεται όχι. Είναι κι αυτοί διαφορετικοί. Όπως όλοι μας. Κι ας είναι οικογένεια. Τους γνωρίζουμε τώρα ως ενήλικες. Όμως υπάρχει και το παρελθόν του καθενός. Κάποτε υπήρξαν κι αυτοί παιδιά και μεγάλωσαν μέσα σε οικογένειες που ηθελημένα ή όχι τους επιρρέασαν και τους διαμόρφωσαν σ ένα βαθμό, σ αυτό που είναι σήμερα. Έτσι συμβαίνει με τον Χάιμε και την Ιρένε. Εκείνος φαίνεται προοδευτικός στα λόγια, όχι όμως και στα έργα. Εκείνη φοβάται την απόκλιση, απ΄ αυτό που η πλειοψηφία συνηθίζει να πράττει. Κι οι δύο θέλουν ασφαλώς, ο Λουίσμι να είναι καλά και να μην έχει προβλήματα. Όμως είναι απροετοίμαστοι να χειριστούν τα σημαντικά περιστατικά της ζωής του,όπως αυτό που συμβαίνει στο σχολείο. Προβάλλουν στην ουσία, πάνω του, τις δικές τους αδυναμίες και τους φόβους, χωρίς καν ν ακούσουν αυτό που εκείνος θέλει. Στις μεγάλες δοκιμασίες όμως είναι που φαίνονται οι ρωγμές. Εκεί είναι που ανοίγουν περισσότερο και βλέπει κανείς πιο καθαρά τι γίνεται μέσα. Κι είναι και για τους ίδιους φοβερό να πρέπει να δουν αυτό το μέσα. Αυτό που οι ρωγμές αποκαλύπτουν. Ο ένας γίνεται για τον άλλον ο καθρέφτης του, σ αυτήν την αποκάλυψη. Κι αυτό οδηγεί στην σύγκρουση. Όμως ο χρόνος κυλλάει και για τους δύο πολύ γρήγορα και δεν υπάρχουν περιθώρια να αγνοήσουν αυτό που τώρα φαίνεται ολοκάθαρα. Δεν μπορούν να βαδίζουν άλλο στα τυφλά. Ο Λουίσμι τους χρειάζεται και τους δύο. Μαζί.

Τη φετινή χρονιά, «Το Μικρό Πόνι» παρουσιάζεται και σε μαθητές σχολείων. Έχετε παρατηρήσει διαφορές στις αντιδράσεις ανάμεσα στους έφηβους και στο ενήλικο κοινό;

Θα έλεγα πως, παιδιά και ενήλικες παρακολουθούν με την ίδια προσήλωση την παράσταση. Νιώθουν πως αυτό είναι κάτι που τους αφορά και τους απορροφά κυριολεκτικά η ιστορία. Η διαφορά είναι στα μάτια. Στα μάτια των παιδιών. Που σε κοιτούν μ ένα βλέμμα τόσο καθαρό και διεισδυτικό, σαν να σου λένε «κοίτα μέσα στην καρδιά μου. Θέλω αγάπη». Κι αυτό εμένα με συγκινεί πολύ. Θα έλεγα πως δεν υπάρχει τίποτα πιο ακριβό απ΄ αυτό.

Ο Μπεθέρα μέσα από το κείμενό του κατακεραυνώνει την σχολική κοινότητα. Πού αλλού πιστεύετε ότι αναλογούν ευθύνες;

Σε όλους μας. Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, σε όλους μας. Το πρόβλημα είναι μεγάλο κι όσο δεν αναγνωρίζει ο καθένας μας ένα μικρό – ελάχιστο - αν θέλετε μέρος ευθύνης για όλα αυτά που συμβαίνουν , τόσο θα αναζητούμε έξοθεν λύσεις, που δεν πρόκειται να υπάρξουν ποτέ. Ένα παιδί για παράδειγμα που κάνει μια απόπειρα αυτοκτονίας, είναι ένας άγγελος που εμείς διώχνουμε απο κοντά μας. Το τραγικό είναι πως δεν καταλαβαίνουμε πολλές φορές ότι το κάνουμε. Παρά μόνον ίσως όταν ο άγγελος φύγει. Η έλλειψή του φανερώνει και το κενό της αγάπης μας. Ζούμε σ έναν σκληρό κόσμο, τραυματισμένο και πληγωμένο, που αντί ν΄ ασχοληθεί με τις πληγές του, φροντίζει να ανοίγει μεγαλύτερες στους άλλους, νομίζοντας ότι εκείνοι είναι το πρόβλημα. Δεν έχουμε έναν Τειρεσία να μας το πει κατάμουτρα: «Αρρώστησε η πόλη απ΄ το δικό σου μυαλό»..!!

Ως γονιός, θεωρείτε ότι μπορεί να μπει τέλος στο φαινόμενο «Μικρό Πόνι»;

Αν δεν το πίστευα, δεν θα υπήρχε λόγος να γίνει αυτή η παράσταση. Και δεν το πίστεψα ασφαλώς μόνο εγώ, αλλά και όλοι οι συνεργάτες, αυτής της δουλειάς. Έτυχε μάλιστα οι περισσότεροι να είναι κι αυτοί γονείς. Εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν. Όπως δημιουργούνται σταδιακά- σχεδόν αθόρυβα- τα προβλήματα, και γιγαντώνονται μέσα στο χρόνο, άλλο τόσο σταδιακά, με υπομονή, και πίστη μπορούν σιγά σιγά μέσα σ ένα βάθος χρόνου, να επιλυθούν. Κι αυτό ξεκινάει απο τον έναν- ή την μία. Μετά γίνεται σύνολο ή ομάδα. Ακόμα κι αν αυτό που λέω φαντάζει ουτοπία, αξίζει να παλέψει κανείς.

Τη φετινή χρονιά, εμφανίζεστε σε τρεις θεατρικές παραγωγές. Εκτός από το «Μικρό Πόνι», σας συναντάμε στη «Θλιμμένη Τζάσμιν» με την Ελένη Ράντου και στις «Ιστορίες του παππού Αριστοφάνη». Πώς είναι για έναν ηθοποιό οι τόσες εναλλαγές ρόλων;

Είναι γεγονός, ότι φέτος υπάρχει μεγάλη «κινητικότητα» ρόλων και παραστάσεων. Αν αγαπάς όμως αυτό που κάνεις, τότε μετριάζεται κατά κάποιον τρόπο η κούραση απο τις πολλές πρόβες ή τις παραστάσεις. Εύκολο φυσικά δεν είναι. Όμως έχει μια ιδιαίτερη γοητεία. Ας πούμε ότι είναι μια πρόκληση. Για να πω την αλήθεια, ο γιός μου που είναι τεσσάρων ετών, είναι αυτός που μου δείχνει τον δρόμο. Εκείνος παίζει όχι με τρία, αλλά με δεκάδες άλλα παιχνίδια καθημερινά. Και σε όλα αισθάνεται χαρούμενος και δημιουργικός. Νομίζω πως αυτό είναι το μυστικό. Η χαρά του παιχνιδιού!

Πρωταγωνιστούν: Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος , Ρηνιώ Κυριαζή
Διάρκεια παράστασης: 75΄
Θέατρο Σταθμός: Βίκτωρος Ουγκώ 55, Αθήνα (Μετρό Μεταξουργείο)
Παραστάσεις: Κάθε Παρασκευή στις 6.30 μ.μ.
Πρωϊνές παραστάσεις στις 10.30 για σχολεία, συλλόγους γονέων και εκπαιδευτικών κατόπιν επικοινωνίας.