Είδαμε την παράσταση “Σωτηρία με λένε”, στο θέατρο του Νέου Κόσμου
Μια παράσταση που στηρίζεται στο βιβλίο της Σοφίας Αδαμίδου, που η ίδια η Μπέλλου εξουσιοδότησε για να γράψει, σε συνεργασία με το ΚΘΒΕ και σκηνοθεσία, δραματουργική επεξεργασία και μουσική επιμέλεια της Χριστίνα Χατζηβασιλείου … παρακολουθήσαμε.
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Μια ιδιαίτερη εξομολόγηση της σπουδαίας και “δωρικής” λαϊκής ερμηνεύτριας Σωτηρίας Μπέλλου, λίγες ώρες πριν μπει στο χειρουργείο, όπου και θα απολέσει τη φωνή της, είναι της παράστασης αυτής η ουσία.
Μια εξομολόγηση, κατά την διάρκεια της οποίας αφηγείται το παρελθόν, τα πρώτα στην Χαλκίδα χρόνια, την μετάβαση μια ημέρα μετά το ξέσπασμα του Α΄ παγκοσμίου πολέμου στην Αθήνα, τη γνωριμία και συνεργασία της με τον Τσιτσάνη και πολλούς ακόμα του χώρου μουσικούς…
Μια εξομολόγηση γεμάτη πάθος, ένταση, χιούμορ, μνήμες και ιδιαιτερότητες, εκρηκτική ως η ίδια και γεμάτη συγκρούσεις και αντιφάσεις … μα με ευαισθησία ζωής.
ΚΡΙΤΙΚΗ
Βγαλμένο από το βιβλίο της μουσικής μυθιστορίας το πρόσωπο της “επαναστάτιδος”
Σωτηρίας Μπέλλου είναι μια μορφή δυναμική, που ανεξίτηλα χαράχτηκε στις μνήμες των ακροατών-θεατών… και στις ψυχές τους.
Φωνή σαν σκαρπέλο κοφτερή που σημάδεψε εσαεί το ξύλινο πάλκο του τόπου μας.
Αντικομφορμίστρια και αντισυμβατική, τζογαδόρος και οξύθυμη γεννημένη ελεύθερη με κάθε κόστος, πάλεψε με όλη της τη δύναμη για μια ζωή ανυπόταχτη κι ως ανυπόταχτη έφυγε.
Ξεκίνησε την καριέρα της όταν η ζωή είχε αξία μηδενική, τραγουδίστρια του πολέμου
και για ετούτο την ζωή με πάθος την τίμησε.
(Έστω και ακραία, ξυλοφορτώνοντας ανάμεσα σε άλλες και την Μαρίκα Νίνου και ρίχνοντας βιτριόλι στον άντρα της, πράξη για την οποία εξέτισε έξι μήνες στη φυλακή).
Μόνο να, την περίοδο του ενάμισι έτους που στο νοσοκομείο πρόσμενε να αντιμετωπίσει το μυθικό τέρας που πλησίαζε για να της πάρει την φωνή, η τραγουδίστρια, εγκλωβισμένη από τον μεγάλο τρομακτικό εχθρό, την αναμονή, νιώθοντας αβοήθητη και αγνοώντας το μέλλον, ξέσπαγε.
Σε ένα δωμάτιο κλεισμένη, με φωνές, χειρονομίες και δηλώσεις, με περιγραφές αναμνήσεις, φωτογραφίες, λέξεις και σημειώσεις αντιδρά.
Περιφερόμενη προσμένει τις εξελίξεις, μαζεύοντας τα πράγματά της τακτικά για να φύγει, να αποδράσει από την φυλακή του χρονικού περιορισμού, που σαράκι είναι
και που όσο σκληρό κι αν είναι το ξύλο, κάποιο τρόπο θα βρει να το τρυπήσει...
Αγανάκτηση και αγωνία εσωτερική, μοναξιά ζυμωμένη με αναμνήσεις, κρατούν το θηρίο στο κλουβί, το οποίο όσο κι αν βρυχάται… τελικά υποτάσσεται και κάποτε χάνει μοιραία και την φωνή του.
Η νοσοκόμα μα και η κάθε νοσοκόμα που την προσέχει με υπομονή,
οφείλει να κατανοήσει πως ο ελεύθερος άνθρωπος εξαγριώνεται εγκλωβισμένος
και πως μόνο η υπομονή και η κατανόηση βοηθά στον κατευνασμό των ενστίκτων της φυγής, καθώς και η ελπίδα για μια μελλοντική «σωτηρία»… γιατρειά.
Ορθή η σκηνοθετική κινησιολογία, δεν σε αφήνει να πλήξεις στο λευκό δωμάτιο της υπομονής, καθώς και η περιγραφική δόμηση ενδιαφέρουσα.
Η Έφη Σταμούλη πολύ καλή στον ρόλο της, από την κορφή ως τα νύχια, κατάφερε να μας μεταφέρει όλη την ένταση και τον εσωτερικό βρασμό της αοιδού, με την αυξομείωση της φωνής, τις ακραίες τάσεις φυγής, τον ξερό και ανεπιτήδευτο πόνο, τις ιδιαιτερότητες και το οξύθυμο του χαρακτήρα της.
Από την άλλη η Έλλη Χατζεϊπίδου , υπομονετική και ουσιαστική, πασχίζει να την πείσει ώστε να καταλάβει πως η λύση βρίσκεται εκεί και όχι στην φυγή (άσχετα αν αυτό τελικά δεν έσωσε τη φωνή της) και την εξημερώνει κάθε φορά που γίνεται έντονη και αντιδρά παρορμητικά.
Κοστούμια σωστά, μουσική βγαλμένη από την ζωή της και εν τέλει… μια καλή παράσταση, αφιερωμένη στην τραγουδίστρια, της Συννεφιασμένης Κυριακής.
Συντελεστές της παράστασης
Σκηνοθεσία - Δραματουργική επεξεργασία - Μουσική επιμέλεια: Χριστίνα Χατζηβασιλείου
Σκηνικά - Κοστούμια: Όλγα Χατζηιακώβου
Προσαρμογή σκηνικού στο Θέατρο του Νέου Κόσμου: Μαρία Καραδελόγλου
Σχεδιασμός φωτισμών - Βοηθός σκηνοθέτη: Μαρία Λαζαρίδου
Ηχητική επιμέλεια: Γιάννης Πειραλής
Παίζουν οι ηθοποιοί:
Έφη Σταμούλη
Έλλη Χατζεϊπίδου