Είδαμε την παράσταση «Έξι μαθήματα χορού σε έξι εβδομάδες» στο Θέατρο Ιλίσια.

Την παράσταση από το βιβλίο του Richard Alfieri «Έξι μαθήματα χορού σε έξι εβδομάδες», σε μετάφραση Αντώνη Γαλέου, που κατέκτησε κοινό και κριτικούς από το 2001 που παρουσιάζεται παγκοσμίως, σε απόδοση-σκηνοθεσία του εξαιρετικού Δημοσθένη Παπαδόπουλου… παρακολουθήσαμε.

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Το συναπάντημα δυο διαφορετικών, μοναχικών ανθρώπων, έξω από τον χώρο και τον χρόνο, με αφορμή έξι μαθήματα χορού σε έξι εβδομάδες περιγράφει η παράσταση αυτή.

Μια γυναίκα χήρα γύρω στα 65 που αποζητά ψυχαγωγία και επικοινωνία με αφορμή τον χορό κι ένας νεότερός της ομοφυλόφιλος άνδρας που έρχεται να την διδάξει, είναι τα πρόσωπα των οποίων η προσωπική ιστορία ξετυλίγεται  και που μέσα από την ένταση και την τρυφερότητα, τον πόνο και το μοίρασμα, την σιωπή και την αντίδραση, την κατακρήμνιση των παραδοσιακών αξιών και την αποδοχή, μας οδηγούν, πέραν της όποιας αρχικής διαφορετικότητάς τους , στην απόλαυση μιας εξαίρετης… και  ουσιαστικά λεπταίσθητης φιλίας.

ΚΡΙΤΙΚΗ              

Στο υπέρχο θέατρο Ιλίσια, σε ένα σκηνικό λιτό και απέριττο, ξεδιπλώνεται η ιστορία της δημιουργίας μιας φιλίας δυο διαφορετικών ανθρώπων, που ουσιαστικά το ίδιο πρόβλημα μοιράζονται. Τη μοναξιά.

Κι αν τη μια στιγμή υπάρχουμε και την άλλη, όλα δίχως προειδοποίηση τελειώνουν, τότε, ας μοιραστούμε ετούτη τη ζωή, ένα χαμόγελο, μια βραδιά χορού, ένα πρωινό δίπλα στο παράθυρο, ακόμη και ένα… στο νοσοκομείο.

Ένα απόγευμα παρέα ας σιωπήσουμε, κοιτάζοντας μονάχα ο ένας, τα μάτια του άλλου, ας τσακωθούμε κι ας ξανα-αγαπηθούμε απαλλαγμένοι από διαφορετικότητες, σκοπιμότητες, φύλλα και προκαταλήψεις, παρελθόν και μέλλον.

Γιατί, όπως λέει και ο Τάσσος Λειβαδίτης, “ο κόσμος, μόνο όταν τον μοιράζεσαι υπάρχει”.

Ένας χορός που ξεκινά από την ανάγκη του μοιράσματος, από την ανάγκη ενός χαμόγελου, ενός αγγίγματος, μιας λάμψης στο βλέμμα τρυφερής και ταυτόχρονα παθιασμένης, λίγης ψυχαγωγίας, μιας κραυγής, ενός…φύγε, στάσου…μην φεύγεις.

Ο χορός είναι το μέσον που οδηγεί τον άνθρωπο έξω από την προκατασκευασμένη πραγματικότητά του, τον ανυψώνει και το απίθανο κάνει πιθανό.

Τον φόβο… τόλμη.

Γελούν και κλαίν οι ηθοποιοί, πονούν ανοίγονται και αποκρυπτογραφούνται, μεταφέροντας και σε εμάς τα ίδια συναισθήματα.

Ένα βίντεο που στα μεσοδιαστήματα των σκηνών περιέγραφε την μοναξιά με τρόπο απλό, λιτό, δείχνοντας μικρούς περιπάτους στο σιωπηλό, καθημερινό τους “τίποτα”. 

“Νιώθω πως είμαι αόρατη”, ξεστόμισε εκείνη.

Μα που; Σε ένα κόσμο νεκρών;

Όλα, σαν πέσει το τοίχος της πρώτης εικόνας, μπορούν να γίνουν πιο ανθρώπινα.

Τρυφερά, αν κανείς το επιθυμεί.

Οι δυο ηθοποιοί απόλυτα ταιριαστοί και κουρδισμένοι καλά σε ένα μοναδικό χτύπο.

Η Ναταλία Τσαλίκη, φοβισμένη, εγκλωβισμένη και μονότονα λειτουργική, όπου μετά τον χαμό το άντρα της απομονώθηκε, βαστώντας στο βλέμμα της ψήγματα από την μοναξιά της. Ένα πουλί τρομαγμένο από την πραγματική ζωή και την ανθρώπινη βία, που ξεδιπλώνεται σιγά σιγά μπροστά μας με τρόπο αξιοθαύμαστο.

Η αλήθεια και τα ψέμα, το φως και το σκοτάδι ισορροπούν ανάμεσα στα χείλη και τις εκφράσεις της, πείθοντάς μας για μία ακόμη φορά για την ερμηνευτική της δεινότητα.

Ο Δημοσθένης από την άλλη, ο αλάνθαστος και ακριβής, αναλαμβάνει τον ρόλο του ξεκλειδώματος όχι μόνο της παρτενέρ του, μα μέσα από το κοινό μάθημα χορού-ζωής και του ίδιου του του εαυτού. Ένα βιαστικό ψέμα, μια εξομολόγηση, η οργή, η αναδίπλωση, η κατανόηση και η αγάπη. Όλα με τρόπο μοναδικό έρχονται να μας μεταβιβάσουν την σημασία του μοιράσματος και να μας χτυπήσουν φιλικά στην πλάτη λέγοντάς μας…προχώρα!

Μόνο να, δίχως φυσικά να χαλάει η τελική ουσία της παράστασης, φάνηκε λίγο βιαστική και ίσως έντονη η αρχική εκφραστική βία του δασκάλου απέναντι στην μαθήτριά του καθώς και σε ένα δυο άλλα σημεία, λίγο εντονότερη σε σχέση με την συνολική αρμονία.

Παρ’ όλα ταύτα ο χορός, η μουσική, (η εξαίρετη μουσική), ένα μοναδικό τραγούδι για κάθε μάθημα, και ο φωτισμός με την υπέροχη αίσθηση του παραμυθιού που δημιουργεί,

τις στιγμές που τα κύρια φώτα σβήνουν και οι σκιές…χορεύουν έξω απ’ τον χωροχρόνο,  μας μαγεύουν.

Τα κοστούμια τέλος καλοδιαλεγμένα, ταίριαξαν απόλυτα με την φύση-τρόπο σκέψης των πρωταγωνιστών.

Εν κατακλείδι δυο ώρες χορού, που κερνούν το κοινό… πολλαπλάσιες ώρες συγκίνησης.

Συντελεστές

Μετάφραση: Αντώνης Γαλέος
Απόδοση – σκηνοθεσία: Δημοσθένης Παπαδόπουλος
Χορογραφίες: Μέμος Ρούσσος
Σκηνογραφία: Γιάννης Μουρίκης
Ενδυματολογία: Γιωργίνα Γερμανού
Σκηνοθεσία Βίντεο: Αλέξανδρος Παπαθανασόπουλος
Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος
Βοηθός Σκηνοθέτη: Δήμητρα Κόκκορη
Διεύθυνση Παραγωγής: Νικηφόρος Βαλτινός 
Παραγωγή: Θέασις – Δράσεις Πολιτισμού

Παίζουν: Ναταλία Τσαλίκη, Δημοσθένης Παπαδόπουλος