Χριστίνα Σουγιουλτζή: Ο σύγχρονος χορός είναι πολύ καινούρια γλώσσα
Στηριζόμενη στο μυθιστόρημα του Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ «Μαίτρ και Μαργαρίτα», η ομάδα χορού και ακροβασίας «κι όμΩς κινείται», παρουσιάζει την παράσταση «Μάστερ και Μαργαρίτα», η οποία και πήρε παράταση λόγω της μεγάλης προσέλευσης του κοινού.
Η Χριστίνα Σουγιουλτζή, εκ των ιδρυτικών μελών της ομάδας, μίλησε στο Freesunday.gr για τον τρόπο που μεταφέρθηκε στη σκηνή το μυθιστόρημα του Μπουλγκάκοφ, τους λόγους που το επέλεξαν αλλά και για τις ομάδες χορού εν έτει 2019.
Η παράσταση «Μάστερ και Μαργαρίτα» βασίζεται στο μυθιστόρημα του Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ. Πώς χορογραφείται ο λόγος του;
Δεν είναι καθόλου εύκολο να «χορογραφηθεί» ένα τέτοιο έργο. Δεν το προσπαθήσαμε καν. Δεν έχουμε τα μέσα. Είναι άλλη γλώσσα. Το πρωτοδιάβασα στην εφηβεία, μου έμεινε στο κεφάλι ένας κακός χαμός, με είχε αφήσει με την επιθυμία να το ξαναδιαβάσω. Το ξαναδιάβασα και το ξαναδιάβασα. Μια καταπληκτική σάτιρα, που ισορροπεί τρεις εντελώς διαφορετικές ιστορίες: Τις παρεξηγήσεις που προκαλεί η εμφάνιση του διαβόλου στη Μόσχα του ’30, τον έρωτα του Μαιτρ και της Μαργαρίτας και την ιστορία του Πόντιου Πιλάτου που έδρασε ενάντια στη συνείδησή του και το μετάνιωσε. Φανταστικά πρόσωπα και υπερφυσικές δυνάμεις μπλέκονται με το καθημερινό γεγονός και το διπλανό άνθρωπο. Κανονικά, μόνο ο κινηματογράφος έχει τα μέσα να ακολουθήσει και να οπτικοποιήσει τη μυθοπλασία του βιβλίου. Προφανώς δεν επιδιώκουμε να αφηγηθούμε την ιστορία, στην παράσταση υπάρχει, όμως, η διαδρομή και η θερμοκρασία του βιβλίου.
Γιατί επιλέξατε να ανεβάσετε το συγκεκριμένο μυθιστόρημα;
Γίνεται η οκτωβριανή επανάσταση, μεγάλη στιγμή στην ιστορία της ανθρωπότητας και το ανέφικτο γίνεται πραγματικό, το όνειρο αλήθεια. Ένα παγκόσμιο κίνημα οραματιστών δικαιώνεται και «πιάνει δουλειά» να κατασκευάσει μια νέα ζωή. Μόλις 20 χρόνια μετά, όλα βρίσκονται ανάποδα το όνειρο έχει γίνει εφιάλτης και η αλήθεια τρόμος. Η απογοήτευση που προκαλεί η πτώση αυτή είναι απόλυτη. Δεν υπάρχει πολιτικό σύστημα να μπορεί να αλλάξει τα πράγματα απ΄έξω, η καινούργια εξουσία θα πάρει τη θέση της παλιάς. Είναι η ίδια η έννοια της εξουσίας που νοσεί, η ίδια η έννοια της ιδιοκτησίας, του νόμου, της δικαιοσύνης, της τάξης, του ρόλου. Ο Μπουλγκάκοφ μέσα σ’ αυτόν τον εγκλεισμό, κατεβάζει το διάολο στη Μόσχα και στήνει μια τρομερή φάρσα διακωμωδώντας, πικρά, το «λίγο» των συμπολιτών του. «Καθένας θα έχει τύχη ανάλογη με την πίστη του». Καλεί το υπερφυσικό εδώ ανάμεσά μας, διαβόλους ανάμεσα σε γραφειοκράτες, τρελούς , νεκρούς και ξωτικά ανάμεσα σε πολίτες που ασφυκτιούν, τον ίδιο το Χριστό και τη Σελήνη ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που ερωτεύονται. Απόλυτα. Μ΄ έναν έρωτα που τους οδηγεί από τη ζωή στο θάνατο, από το παροδικό στο αιώνιο, όπως οφείλει να κάνει κάθε έρωτας, στο κέντρο του ορισμού του. Εκεί που το «εγώ» δίνεται δώρο στο «εσύ».
Τι συμβολίζει η σκαλωσιά;
Επιλέξαμε να φέρουμε στη σκηνή μια οικοδομική σκαλωσιά, τόσο ως αναφορά στον κονστρουκτιβισμό(ρώσικη πρωτοπορία), καλλιτεχνικό ρεύμα της εποχής, που δοκίμασε να επανορίσει το ρόλο του καλλιτέχνη και της τέχνης γενικότερα, τόσο και ως σύμβολο μιας εποχής που πίστεψε στην ανοικοδόμηση ενός νέου κόσμου. Ενός κόσμου ολοκαίνουριου, ουτοπικού. Αυτός ο κόσμος, άρχισε να οικοδομείται την επόμενη μέρα της Οκτωβριανής επανάστασης. Πολύ λίγα χρόνια μετά, όλα είχαν γκρεμιστεί. Όσοι επέζησαν του καθεστώτος, δηλαδή δε δολοφονήθηκαν, δεν εξορίστηκαν, δεν αυτοκτόνησαν και δε μετανάστευσαν, αυτοί, φιμώθηκαν ή μεταλλάχτηκαν, ντύθηκαν ρόλους θύτη και θύματος, σ’ ένα σύμπαν παράλογο. Δεν είχαν πια τίποτα να περιμένουν. Μέσα στη διάρκεια της δόμησης και αποδόμησης της σκαλωσιάς, συμβαίνει ο χορός της ομάδας. Όχι, δεν είναι καθόλου εύκολο να «χορογραφηθεί» ένα τέτοιο έργο. Δεν το προσπαθήσαμε καν. Δεν έχουμε τα μέσα. Είναι άλλη γλώσσα. Αν, όμως, κάποιος έχει διαβάσει το βιβλίο, νομίζω, εύκολα, θα ανακαλύψει τις αναφορές.
Κάποιος που δεν γνωρίζει το έργο, μπορεί να «εισπράξει» τις αναφορές του;
Θα ακολουθήσει τη δράση, την εικόνα, τη σχέση, τη μουσική. Δε θα κάνει τη μετάφραση σε πρόσωπα και καταστάσεις του βιβλίου. Είναι ένας άλλος δρόμος κατανόησης.
Είστε από τα ιδρυτικά μέλη της ομάδας « Κι όμως κινείται». Πώς επιβιώνει μια ομάδα χορού στην Ελλάδα του 2019;
Μόνο με πολύ όρεξη…. Ο σύγχρονος χορός είναι πολύ καινούρια γλώσσα. Δύσκολα μια παράσταση περνάει στον κόσμο, πέρα από τους ανθρώπους που άμεσα ή έμμεσα σχετίζονται με το αντικείμενο. Για να δούμε. Αυτό είναι το στοίχημα. Ως τώρα, πότε δεν είπαμε με βεβαιότητα, ότι θα υπάρχουμε και του χρόνου, αν θα έχουμε τη δυνατότητα και τις δυνάμεις. Η ύπαρξη της ομάδας οφείλεται στην ανάγκη των ανθρώπων της, να φτιάξουν μια ουτοπική κοινότητα, της ομάδας και των συγγενών της προσώπων, αυτών που της δίνουν ζωή από μέσα και απ’ έξω.
«Η ανάγκη είναι η μεγαλύτερη και η πιο σωστή από όλες τις ηθικότητες»;
Αν ορίσουμε ως εξής: ανάγκη: αυτό που επιβάλλεται από τη φύση των πραγμάτων, οτιδήποτε δεν μπορεί κανείς να αποφύγει. Και ηθική: το σύνολο των θεσμοθετημένων κανόνων μιας κοινωνίας που καθορίζουν τη συμπεριφορά των ατόμων με βάση το κοινωνικά αποδεκτό, το καλό και το κακό. Στο πεδίο του έρωτα και γενικότερα των παθών γίνονται μεγάλες κόντρες μεταξύ αυτού που θεωρείται κοινωνικά σωστό και της προσωπικής ανάγκης. Άπειρα τα μυθιστορήματα. Στο πεδίο επίσης της υπακοής και της συμμόρφωσης με τους κοινωνικούς κανόνες και ιδιαίτερα με αυτούς που επιβάλλει η κοινωνική διαστρωμάτωση, κόντρα στην ελευθερία, την αξιοπρέπεια και πολλές φορές την ίδια την ύπαρξη, η ηθική συγκρούεται βάρβαρα με τη προσωπική ανάγκη. Άπειρες οι επαναστάσεις.
Ομάδα χορού και ακροβασίας «κι όμΩς κινείται»
«Μάστερ και Μαργαρίτα»
Σκηνοθεσία-Χορογραφία: «κι όμΩς κινείται»
Ερμηνεία: Bentancor Camilo, Λινάρδου Αντιγόνη, Μαλκότσης Ερμής, Μερεντίτη Αγγελική, Σουγιουλτζή Χριστίνα, Τόμπορης Χρόνης
Μουσική: Αντωνίου Κλέων (ηλεκτρική κιθάρα), Παρίτσης Μπάμπης (βιολί)
Τρίτη 12, 19 και 26 Φεβρουαρίου
Δευτέρα 4 και Τρίτη 5 Μαρτίου
ώρα έναρξης: 21.00
Θέατρο ΡΟΕΣ, Ιάκχου 16, Γκάζι
τηλέφωνο θεάτρου 2103474312, ώρες ταμείου 18.00- 21.00/
τιμές εισιτηρίων: 12e γενική είσοδος, 10e φοιτητικό, 8e ανέργων.
