Γεωργία Πιερρουτσάκου: Ο έρωτας είναι ίσως το μοναδικό παιχνίδι όπου δεν υπάρχει νικητής και ηττημένος

Τα πιόνια στήνονται και το παιχνίδι αρχίζει… Στις 28 Φεβρουαρίου στη σκηνή του Faust. «Έλα να παίξουμε», είναι ο τίτλος της παράστασης της Γεωργίας Πιερρουτσάκου η οποία μας διηγείται μια ιστορία για τον έρωτα.

Στο έργο που διακρίθηκε στο πλαίσιο του Στούντιο Νέων Συγγραφέων του Εθνικού Θεάτρου, πρωταγωνιστούν ο μαύρος βασιλιάς και η λευκή βασίλισσα. Ποιος θα γκρεμιστεί από το άλογό του; Ποιανού ο πύργος θα καταρρεύσει; Η Γεωργία Πιερρουτσάκου δίνει τις απαντήσεις.

Η παράσταση «Έλα να παίξουμε», ανεβαίνει ξανά σε λίγες ημέρες. Τι έχετε αλλάξει και τι έχετε κρατήσει ίδιο;

Η πρεμιέρα μας είναι την Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου στις 20:30, στη σκηνή του Faust. Ανεβαίνουμε για δεύτερη χρονιά, όμως βρισκόμαστε φέτος σε μια καινούρια σκηνή, επομένως αυτό που είχαμε να αναδιαπραγματευτούμε, να δημιουργήσουμε από την αρχή είναι ο νέος σκηνικός μας χώρος, καθώς η σκηνή του Faust είναι αρκετά διαφορετική από εκείνη του Black Box στο Επί Κολωνώ, σε σχήμα, σε μέγεθος, σε δυναμική. Σίγουρα το κύριο υλικό μας, η δραματουργία δηλαδή, παραμένει το ίδιο καθώς και η αισθητική και η ατμόσφαιρα που είχαμε επιλέξει για την παράστασή μας με το Λάζαρο Βαρτάνη που σκηνοθετούμε μαζί, παρόλ’ αυτά μπαίνοντας σε έναν καινούριο χώρο βρεθήκαμε μπροστά στην πρόκληση να ανανεωθούμε εκμεταλλευόμενοι τις διαφορετικές δυνατότητες που αυτός μας προσφέρει. Αυτό που σίγουρα δε θα λείψει και φέτος είναι η «αναμέτρηση» μεταξύ των αφηγητών της ιστορίας ΕΚΕΙΝΟΥ κι ΕΚΕΙΝΗΣ. Αυτή η παρτίδα (σκακιού) που δεν έχει τέλος…

Γιατί επιλέξατε το ποίημα του Μανώλη Αναγνωστάκη για να δώσετε τον τίτλο στο έργο σας;

Τα πρόσωπα του έργου ήταν δυο αφηγητές, ο Ο - που είναι ντυμένος στα μαύρα - και η Η - που φορά λευκά - και ζουν επάνω σε μια σκακιέρα. Αντί για κινήσεις σκακιστικές, ως μαύρος βασιλιάς και λευκή βασίλισσα, αυτοί φτιάχνουν ιστορίες για τον έρωτα ΕΚΕΙΝΟΥ και ΕΚΕΙΝΗΣ, πλάθουν εικόνες ενσαρκώνοντας αυτά τα πρόσωπα, προσπαθώντας ο καθένας να κερδίσει το παιχνίδι. Αυτές ήταν οι σκηνοθετικές οδηγίες που είχα γράψει.
Όταν δούλευα πάνω στο κείμενο κι ενώ ακόμη δεν είχα βρει τον κατάλληλο τίτλο, μια στιγμή έπεσε τυχαία στα χέρια μου, μετά από πολύ καιρό που είχα να το διαβάσω ή και να το ακούσω ακόμα μιας και έχει μελοποιηθεί, το «Σκάκι» του Μανώλη Αναγνωστάκη. Και αμέσως ένιωσα πως βρήκα τον τίτλο του έργου. Κι έτσι αυτό λειτούργησε και ως αναφορά στο πολύ όμορφο αυτό ποίημα, μια συνήθεια που την κράτησα άλλωστε και τη χρησιμοποιώ γενικώς, μου αρέσει να βάζω αναφορές στα γραπτά μου.

Πώς προσεγγίζετε τον έρωτα σε αυτό το κείμενο;

Όπως είναι υποθέτω... Ίδιος για όλους και απόλυτα μοναδικός για τον καθένα. Έντονος, σαρωτικός, χαριτωμένος, σαχλός, αστείος, σοβαρός, εξουθενωτικός, αναζωογονητικός, παθιασμένος, εξοργιστικός, συναρπαστικός αλλά ρουτινιάρικος. Με λίγα λόγια αληθινός. Με όλες τις αποχρώσεις και τις εναλλαγές που περνάει ένα ζευγάρι όσο βρίσκεται στο στάδιο του έρωτα. Το πιο συγκινητικό από όλα τα σχόλια που ακούγαμε πέρυσι, από πολλούς θεατές, άνδρες και γυναίκες, είναι ότι η παράσταση αφύπνιζε πολύ προσωπικές τους αναμνήσεις. Εκείνα τα μικρά, τα ωραία… ένα κρυφό άγγιγμα κάτω απ’ το τραπέζι, κάτι φοβερές βόλτες με αφραγκίες που δεν έχεις τίποτα και τα έχεις όλα, καλοκαιριάτικες ιδρωμένες αγκαλιές… όλα εκείνα που σου μένουν αξέχαστα. Αυτή ήταν και η μεγαλύτερη προσδοκία μας. Να μπορεί καθένας να δει σε ΕΚΕΙΝΟΝ κι ΕΚΕΙΝΗΝ, αυτά τα πρόσωπα χωρίς όνομα, ηλικία και ιδιότητα, τον εαυτό του.

Αιώνιοι εραστές και ταυτόχρονα ανταγωνιστές. Πού συναντώνται;

Όταν υπάρξει κορεσμός… ίσως. Και μπορέσει ο έρωτας και μετουσιωθεί σε συναίσθημα ουσιαστικό, αποδοχής και αγάπης, και πάψει ο ανταγωνισμός για να υπάρξει ισορροπία στη σχέση.
Ίσως εκεί να είναι το σημείο συνάντησης, αν καταφέρουν να βρουν το δρόμο. Εκεί δίνουν ραντεβού οι ήρωες του έργου μας. «Εκεί που τελειώνει η μοναξιά».

Το «Έλα να παίξουμε», διακρίθηκε στο πλαίσιο του Στούντιο Νέων Συγγραφέων του Εθνικού Θεάτρου ενώ βραβευτήκατε και από την Ένωση Σεναριογράφων Ελλάδος και το Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης για το θεατρικό έργο «Και καλή τύχη». Τι σημαίνουν αυτές οι διακρίσεις για έναν νέο άνθρωπο;

Είναι τουλάχιστον υπέροχο να διακρίνεται το πρώτο σου έργο από το Εθνικό Θέατρο και το δεύτερο από την Ένωση Σεναριογράφων Ελλάδος και το Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης.
Κι έπειτα, το αίσθημα χαράς και υπερηφάνειας για αυτές τις διακρίσεις διαδέχονται τόσα άλλα. Από τη μία, αγωνία για τη συνέχεια, αν θα έχεις την ευκαιρία να συνεχίσεις να εξελίσσεσαι και να δημιουργείς, μέσα σε τόσο δύσκολες συνθήκες. Από την άλλη, γεννιέται και μία εμπιστοσύνη, όμως, ότι αν μια ιστορία παρουσιάζει κάποιο ενδιαφέρον τότε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα τον βρει τον δρόμο της για τη σκηνή ώστε να συνομιλήσει με το κοινό. Αυτός άλλωστε είναι και ο απώτερος στόχος ενός παραμυθά, να μοιραστεί τις ιστορίες του.
Είναι πολύ σημαντικό πάντως να υπάρχουν θεσμοί και διοργανώσεις που δίνουν την ευκαιρία σε νέους δημιουργούς να ακουστούν. Και γιατί όχι, να δώσουν πνοή στη σύγχρονη ελληνική δραματουργία.

Για εσάς ο έρωτας είναι παιχνίδι; Και αν ναι, υπάρχει στρατηγική;

Είναι παιχνίδι για δύο ο έρωτας. Εμπεριέχει την απόλαυση, την ξεγνοιασιά, την ευχαρίστηση. Στιγμές πάθους, ευτυχίας. Ολοκλήρωσης. Και όλα τα παιχνίδια έχουν κανόνες και στρατηγική. Όχι συνειδητή. Όμως, παίζουμε ρόλους, ποιος θα κάνει την πρώτη κίνηση, μετράμε τις κινήσεις μας, ειδικά στην αρχή όταν πρωτογνωρίζουμε κάποιον που μας ενδιαφέρει. Και υπάρχει και στόχος. Να κερδίσεις το αντικείμενο του πόθου.
Ο ένας θέλει να κατακτήσει τον άλλον, να τον κάνει δικό του, να του επιβληθεί, να γίνει το μοναδικό αντικείμενο της προσοχής και της ενέργειάς του. Και φυσικά όλα αυτά προσπαθεί να τα πετύχει προσφέροντας ο ίδιος πρώτα απ’ όλα τον εαυτό του. Πώς αλλιώς;… Αυτό είναι το παιχνίδι. Εναλλαγή στρατηγικής και απόλαυσης. Και οι δύο έχουν να κερδίσουν, λοιπόν. Ή να χάσουν… και οι δύο. Είναι ίσως το μοναδικό παιχνίδι όπου δεν υπάρχει νικητής και ηττημένος.

Κείμενο: Γεωργία Πιερρουτσάκου
Σκηνοθεσία: Λάζαρος Βαρτάνης - Γεωργία Πιερρουτσάκου
Σκηνικά - Κοστούμια: Ηλένια Δουλαδίρη
Φωτισμοί: Ευγενία Μακαντάση
Φωτογραφίες - Trailer: Πάτροκλος Σκαφίδας
Ερμηνεία: Στέφανος Παπατρέχας - Γεωργία Πιερρουτσάκου

Από 28 Φεβρουαρίου: Κάθε Πέμπτη στις 20:30

Τιμές εισιτηρίων:
Γενική Είσοδος: 10€
Μειωμένο: 8€
Ατέλειες: 5€

Διάρκεια παράστασης: 70 λεπτά χωρίς διάλειμμα

Προπώληση εισιτηρίων: Viva.gr