Δ. Φίλιππας, Μ. Μπρανίδου, Κ. Μιζάρας: Ο Πίντερ ξέρει να μας φέρει σε αμηχανία

Ένα «Πιντερικό» τρίγωνο παρουσιάζεται στη σκηνή του θεάτρου ΜΠΙΠ.

Ένα ζευγάρι Άγγλων ο Έντουαρντ και η σύζυγός του Φλώρα, ερμηνεύουν τελείως διαφορετικά την ύπαρξη ενός σπιρτοπώλη που μπαίνει στη ζωή τους.

To έργο «Ένας ανεπαίσθητος πόνος» (πρωτότυπος τίτλος: A slight ache), γράφτηκε το 1958 από τον Χάρολντ Πίντερ και αρχικά προοριζόταν για το ραδιόφωνο.

Στη συνέχεια όμως ανέβηκε επιτυχημένα και στη σκηνή ενώ ακόμα ζούσε ο συγγραφέας.

Με αφορμή τις παραστάσεις στο θέατρο ΜΠΙΠ, οι τρεις πρωταγωνιστές Δημοσθένης Φίλιππας, Μαρία Μπρανίδου και Κωσταντής Μιζάρας μίλησαν στο Freesunday.gr.

Αρχικά, θα θέλαμε να μας πείτε λίγα λόγια για τους ρόλους που ερμηνεύετε

Μ. Μπρανίδου: Η Φλώρα είναι μια γυναίκα θα λέγαμε «comme il faut», ευγενική, περιποιητική, ήρεμη, κομψή. Έχει όλα τα χαρακτηριστικά μιας αστής. Κατά την διάρκεια του έργου όμως βγαίνει στην επιφάνεια ένας άλλος εαυτός - πιο κοντά στον πυρήνα της - δυναμικός, θρασύς, σαρωτικός. Ένας εαυτός σκοτεινός που έχει να κάνει με καταπιεσμένες επιθυμίες, φαντασιώσεις και πάθη. Η Φλώρα, μπροστά στην πρόκληση, δεν διστάζει να εκτεθεί, να τσαλακωθεί, να πέσει κυριολεκτικά στα πατώματα προκειμένου να αποκτήσει αυτό που θέλει, την απόλαυση, τον έρωτα, την ζωή. Στο τέλος γίνεται σκληρή, θυσιάζει ένα της κομμάτι - την σχέση της με τον Έντουαρντ - για να μπορέσει να συνεχίσει, να επιβιώσει.

Δ. Φίλιππας: Ο Έντουαρτ είναι ένας άνθρωπος χωρίς εξάρσεις, αφημένος στην μοίρα του, στην βολή του… χωρίς όνειρα. Είναι προφυλαγμένος και ασφαλής- τουλάχιστον έτσι νομίζει, στο σπίτι του. Μέχρι που εμφανίζεται μπροστά στην εξώπορτα του ένας πλανόδιος σπιρτοπώλης… η σπίθα που ευθύνεται για την φωτιά… Έρχεται αντιμέτωπος με τους φόβους του, τις ανεπάρκειές του ,την ασημαντότητα του, τα λάθη, τα πάθη ,τις επιλογές του… Έρχεται αντιμέτωπος με τον εαυτό του και το τέλος.

Κ. Μιζάρας: Κάνω το ρόλο του σπιρτοπώλη στο έργο, ένα ρόλο βουβό.

Πόσο μεγάλο υποκριτικό στοίχημα είναι ένας βουβός ρόλος; Τι σας δυσκόλεψε;

Κ. Μιζάρας: Θα σας πω χαριτολογώντας ότι οι περισσότεροι φίλοι μου έρχονται να δουν αν θα τα καταφέρω να μη μιλήσω μέχρι το τέλος της παράστασης… είμαι ο κατεξοχήν υπερπολυλογάς!!! Εξ ου και είχα την εντύπωση ότι θα είναι πολύ πιο δύσκολο… τελικά απορροφήθηκα στη σιωπή (μου) και τα λόγια των άλλων.

Για ποιο λόγο πιστεύετε ότι ο Χάρολντ Πίντερ είναι τόσο «οικείος» στο ελληνικό θεατρόφιλο κοινό;

Μ. Μπρανίδου: Είναι αλήθεια ότι ο Πίντερ είναι ιδιαίτερα αγαπητός στην Ελλάδα. Τα έργα του ανέβαιναν και ανεβαίνουν συνεχώς. Αναμφίβολα γιατί είναι ένας πολύ μεγάλος συγγραφέας, βαθύς, ανατρεπτικός, που δεν διστάζει να υποσκάψει κάθε ιερό και όσιο, πάντα με το ιδιαίτερο χιούμορ του και με αρκετή δόση σαρκασμού. Τα βασικά στοιχεία της προβληματικής του, η υπαρξιακή αγωνία, η λειτουργία της μνήμης, η αδυναμία επικοινωνίας, η αναζήτηση πραγματικής ταυτότητας, έδιναν και δίνουν τροφή για σκέψη και συζητήσεις. Νομίζω ότι το ελληνικό θεατρόφιλο κοινό εκτιμά πολύ το πνευματικό μέγεθος, την ποιητική γραφή, το εσωτερικό βάθος και το απαράμιλλο χιούμορ του Πίντερ.

Δ. Φίλιππας: Ο Χάρολντ Πίντερ αποτελεί πολύ σημαντικό κεφάλαιο στην σύγχρονη δραματουργία. Δεν είναι οικείος μόνο στο Ελληνικό θεατρικό κοινό αλλά και παγκοσμίως. Τα θέματά του είναι βαθιά ανθρώπινα και ο τρόπος που τα προσεγγίζει μοναδικός. Εγκεφαλικός και ταυτόχρονα συναισθηματικός, συμβολικός και ρεαλιστικός, παράλογος και ορθολογιστής, απόλυτα προσωπικός με αποτέλεσμα να μας αφορά όλους, με χιούμορ και κυνισμό αλλά και τραγικότητα, με εύγλωττες σιωπές και υπόγειους διαλόγους. Ένας δεξιοτέχνης του θεάτρου που ξέρει και μπορεί να μας φέρει σε αμηχανία και να πυροδοτήσει αναζητήσεις!

Κ. Μιζάρας: Ο Πίντερ συχνά μοιάζει να επικεντρώνει την προσοχή του σε/στα σημεία που η καθημερινή επαφή των ανθρώπων είναι ψευδή, εξ ου και αυτή του η «προσοχή», του αποδεικνύεται χρήσιμη. Είναι η επιμονή του πάνω σε ρεαλιστικότατες συνθήκες που τους δίνουν τη δυνατότητα της ποίησης… Η ποίηση αφορά το κοινό, ελληνικό ή μη.

Αν σας ζητούσαμε να κρατήσετε μια φράση του έργου ποια θα ήταν αυτή;

Μ. Μπρανίδου: «Η γυναίκα… η γυναίκα πετυχαίνει συχνά, να ξέρεις, εκεί που ο άντρας σταθερά αποτυγχάνει.» Νομίζω ότι αυτή η φράση συμπυκνώνει όλο το έργο. Δείχνει δυο διαφορετικές στάσεις ζωής. Από τη μια ο άντρας, που ενώ είναι φαινομενικά σταθερός, ισχυρός, με παγιωμένη την θέση και την εξουσία του, μέσα του κρύβει ένα φοβισμένο παιδί γεμάτο ανασφάλειες, ανίκανο να επιβιώσει όταν αλλάζουν οι ισορροπίες. Μπροστά στην απειλή γίνεται ο σκύλος που γαυγίζει αλλά δεν δαγκώνει, από θύτης, θύμα και στο τέλος μην έχοντας τα «εργαλεία» να χειριστεί τον φόβο και τον βαθύ υπαρξιακό πόνο του, ανίκανος να μετακινηθεί, να αλλάξει, συρρικνώνεται, τυφλώνεται και αφανίζεται. Από την άλλη η γυναίκα, φαινομενικά ανίσχυρη και υποτελής, κρύβει μέσα της μια τεράστια επιθυμία για ζωή. Την κρίσιμη στιγμή μετέρχεται κάθε τρόπου προκειμένου να επιβιώσει. Μοιάζει με την φύση που, σκληρή και άδικη πολλές φορές, πάντα ανθίζει, πάντα συνεχίζει.

Δ. Φίλιππας: Η γυναίκα συχνά, να ξέρεις, πετυχαίνει εκεί που ο άνδρας σταθερά αποτυγχάνει…Τα λόγια της Φλώρας προς τον Έντουαρτ που εκτός από την προφανή τους σημασία καταδεικνύουν και την ανωτερότητα της Φύσης απέναντι στην ανθρώπινη νοητική και ψυχολογική λειτουργία ειδικά με τον τρόπο που ο Πίντερ σκιαγραφεί τους δύο χαρακτήρες.

Κ. Μιζάρας: «Φλώρα: …δεν μου έχεις ξαναμιλήσει ποτέ έτσι Έντουαρντ!!! Έντουαρντ: Και βέβαια το έχω κάνει!!!»

«ΕΝΑΣ ΑΝΕΠΑΙΣΘΗΤΟΣ ΠΟΝΟΣ»
του Χάρολντ Πίντερ
Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00 -για λίγες παραστάσεις
Θέατρο ΜΠΙΠ
Αγίου Μελετίου 25 & Κυκλάδων, Κυψέλη
τηλέφωνο κρατήσεων: 2130344074
beepkipseli.webnode.gr
Μετάφραση: Αλέξης Αλάτσης
Σκηνοθεσία: Χριστίνα Χριστοφή
Σκηνικά/Κοστούμια: Μυρτώ Κοσμοπούλου
Φωτισμοί: Γιάννης Ζέρβας
Μουσική: Stratum 3
Φωτογραφίες: Χρήστος Καλαϊτζής
Βοηθός σκηνοθέτη: Ευαγγελία Καπογιάννη
Παίζουν (με σειρά εμφάνισης): Δημοσθένης Φίλιππας, Μαρία Μπρανίδου, Κωσταντής Μιζάρας
Είσοδος: 12 ευρώ, 8 ευρώ μειωμένα (άνεργοι και φοιτητές), 5 ευρώ οι ατέλειες.
Διάρκεια: 80 λεπτά