Είδαμε την παράσταση “Το Δείπνο”, στο Σύγχρονο Θέατρο - Free Sunday
Είδαμε την παράσταση “Το Δείπνο”, στο Σύγχρονο Θέατρο

Είδαμε την παράσταση “Το Δείπνο”, στο Σύγχρονο Θέατρο

Βασισμένη στο εξαιρετικό best seller βιβλίο του Ολλανδού συγγραφέα Χέρμαν Κοχ, που λόγω της δυναμικής και του συναρπαστικού θέματός του, μεταφράστηκε σε πάνω από 25 γλώσσες, (στη χώρα μας από την Κάτια Σπερελάκη) από το 2009 όπου και γράφτηκε και για πρώτη φορά στην Ελλάδα παίχτηκε στο θέατρο αυτό το 2018, υπό την δραματουργική επεξεργασία και σκηνοθεσία της Λίλλυς Μελεμέ… παρακολουθήσαμε.

ΠΕΡΙΛΗΨΗ-ΚΡΙΤΙΚΗ

Συχνά η πραγματικότητα ορίζει ιδιαίτερους χώρους για να εκφραστεί.

Το Δείπνο, ένα δείπνο, είναι η στιγμή που οι άνθρωποι έρχονται αντιμέτωποι, ανταλλάζουν βλέμματα, απόψεις, αποφορολογούν την καθημερινότητα, τις σκέψεις και τα μείζονα θέματα που ανακύπτουν και που μέσω του διαλόγου πασχίζουν να αντιμετωπιστούν.

Στην προκειμένη παράσταση, η συγκεκριμένη συνεύρεση σε ένα πολυτελές εστιατόριο, αφορά δύο εξέχοντα ζευγάρια, όπου οι άνδρες είναι αδέλφια και μάλιστα ο ένας εκ των δύο είναι ο μελλοντικός υποψήφιος πρωθυπουργός της Ολλανδίας.

Η σκηνοθέτης Λίλλυ Μελεμέ, επιλέγοντας την αντιστροφή της βαρύτητας μα με κομψότητα εξέχουσα, παραθέτει την κύρια έκβαση, το αποτέλεσμα εν αρχή, επικεντρώνοντας την ουσία στην εξέλιξη, την συναισθηματική δηλαδή φόρτιση της πράξης αυτής καθαυτής και τις συνέπειές της.

Η πλοκή που αφορά την δολοφονία από τα δύο παιδιά των εξεχουσών οικογενειών και έναν φίλο τους μιας άστεγης, στον κλειστό θάλαμο ενός ΑΤΜ, όπου εκτός της σωματικής κακοποίησης της, όπου την τραυμάτισαν αρχικά πετώντας της αντικείμενα και δείχνοντας όχι μόνο την σκληρή φύση κάποιας νεότητας, την κοινωνία που μεγαλώνουν, μα και τον τρόπο σκέψης, τον προερχόμενο από το οικογενειακό περιβάλλον, εν τέλη, την καίνε ζωντανή και εξαφανίζονται.

Η πράξη όμως καταγράφεται από μια κάμερα της τράπεζας, που “ευτυχώς” για εκείνους, η λήψη είναι θολή και ενώ παρατίθεται στην τηλεόραση με εκτεταμένη δημοσιότητα και ένταση, κανείς τελικά δεν τους αναγνωρίζει.

Στο σημείο αυτό ξεδιπλώνεται με τρόπο άμεσο, αποτρόπαιο και επί του πρακτέου ρεαλιστικό, η σήψη της ανθρώπινης υπόστασης, η οποία αδιαφορώντας να προστατέψει την αλήθεια και την δικαιοσύνη, απογυμνώνει εμπρός μας το σάπιο και γεμάτο πύον και αποφορά πρόσωπό της.

Φαινόμενα που συντάραξαν την κοινή γνώμη και που καταμαρτυρούν την συνταγή των σαθρών θεμελίων των κοινωνιών, φαινόμενα που μετατίθενται και στην δική μας Ελληνική κοινωνία, που σε τίποτα δεν διαφοροποιείται από ετούτη και που το αίμα που άδικα χύνεται, πληρώνεται, εξαργυρώνεται με συνειδησιακή πτώση, ξεπούλημα και σιωπή.

Το συγκρουσιακό μέρος αφορά κατά κύριο λόγο ετούτο το ίδιο το συνειδησιακό κόστος και την μελλοντική αποπληρωμή του, όπου ο ένας αδελφός αποφασίζει να αποκαλύψει την αλήθεια στην κοινή γνώμη, το βάρος της οποίας θεωρεί πως ο χρόνος… δεν θα σβήσει ποτέ.

Εκεί βρίσκει αντιμέτωπο όχι μόνο τον αδελφό του, μα και τις δύο συζύγους, οι οποίες προκειμένου να προφυλάξουν τα παιδιά τους από μια επικείμενη ποινή φυλάκισης, εκμηδενίζουν, απλοποιούν τις συνέπειες της πράξης, παραθέτοντας δικαιολογητικά που ως θεατές, ως τρίτοι, μόνον ρεαλιστικά δεν μοιάζουν.

Ο Λάζαρος Γεωργακόπουλος κατά κύριο λόγο ως μελλοντικός πρωθυπουργός, με συγκλονιστική ερμηνευτική δεινότητα σπαράζεται από το έγκλημα και διατίθεται να καταστρέψει όχι μόνο την καριέρα, μα και την ζωή της οικογένειάς του ολάκερης, μην μπορώντας, μην αντέχοντας να συγκρουστεί με αυτό.

Αυτός, μολονότι πολιτικός, είναι και ο μόνος που τον διατρέχει συνείδηση.

Ο Μάινας από την άλλη, με την συνείδησή του ολοκληρωτικά κατεστραμμένη, παιδί της φθοράς των αξιών, όχι μόνο αντιτίθεται, μα ταυτόχρονα απειλεί σωματικά, προκειμένου να προστατέψει το παιδί του… τον ίδιο του τον αδελφό.

Μια επίσης πολύ δυναμική ερμηνεία, που ως δικαστής και εκτελεστής τιμωρός, καθαρίζοντας την λαμπερή , λαχταριστή φλούδα του φρούτου που περικλείει την παιδεία, την οικογένεια την εποχή και τις αξίες, μας φέρνει αντιμέτωπους με το σάπιο φρούτο της συνολικής συνείδησης.

Πολύ καλές και η Λέχου καθώς και η Μισιχρόνη στην εξέλιξη της ροής, που όμως το ζύγι γέρνει κατά τι υπέρ των δύο ερμηνευτών, που παραδίδουν μαθήματα υποκριτικής δεινότητας.

Μέσα σε όλη ετούτη τη διάσταση της τρέλας, η εξαιρετική και εμβόλιμη παρουσία του μετρ του εστιατορίου Κοτανίδη, με τις δαιμονικές του σχεδόν παρεμβάσεις, τις σχετικές με τις αναγγελίες και τις αναλύσεις των γευμάτων, σπάει εξαίσια την ευθύγραμμη διάσταση της εξέλιξης, προσθέτοντας μια νέα, αυτή του φιδιού του παραδείσου που έρχεται άλλοτε να διογκώσει και άλλοτε να αποσιωπήσει στιγμιαία τα φαινόμενα, μέχρι τη στιγμή της μεγαλύτερης και εντονότερης εκτόνωσής τους.

Τα κοστούμια της Βασιλικής Σύρμα σε συνδυασμό με το κυλιόμενο περιστρεφόμενο σκηνικό  του Μιχάλη Σαπλαούρα και την καλομελετημένη μουσική του Σταύρου Γασπαράτου, πότε λίγο πιο κοντά και πότε μακρύτερα μετατοπίζουν τα γεγονότα ως μια αέναη περιστροφή διαστάσεων.

Έγκλημα και ατιμωρησία στο δείπνο αυτό καταγραφής του ανθρώπινου πλάσματος, που για μια στιγμή χάνει την υπόσταση και τις αρχές που με το πέρασμά των αιώνων κατέκτησε, την ηθική και την συνείδηση, παραθέτοντας στα αυτιά μας τον βρυχηθμό του ζώου, που εν τέλη, αποκαλύπτει μεγάλες αλήθειες για την ίδια μας την φύση.

Μια παράσταση που μας γρονθοκοπά και μας προβληματίζει απέναντι σε όλα αυτά που θεωρούμε πως στην πορεία της διαδρομής έχουμε κερδίσει, μα επί της ουσίας δεν κατακτήσαμε πραγματικά ποτέ.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Μετάφραση: Κάτια Σπερελάκη

Σκηνοθεσία και Δραματουργική επεξεργασία: Λίλλυ Μελεμέ

Μουσική: Σταύρος Γασπαράτος

Σκηνικό: Μιχάλης Σαπλαούρας

Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα

Φωτισμοί: Μελίνα Μάσχα

Βοηθός σκηνοθέτη: Ειρήνη Βαλατσού

Διεύθυνση παραγωγής: Κατερίνα Μπερδέκα

Φωτογραφίες: Πάνος Γιαννακόπουλος 

Παραγωγή: Ομάδα Νάμα – Λυκόφως