Είδαμε την παράσταση «Ο άνθρωπος που γελά», στο Εθνικό Θέατρο

Από το σπουδαίο βιβλίο του Βίκτωρος Ουγκώ, σε μετάφραση της Ντορέτας Πέππα, υπό την σκηνοθεσία και την πρωτότυπη μουσική του Θοδωρή Αμπαζή, Αναπληρωτή Καλλιτεχνικού Διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου, μια πολιτική, ρομαντική, κοινωνική παράσταση… παρακολουθήσαμε.

ΠΕΡΙΛΗΨΗ-ΚΡΙΤΙΚΗ

Ο άνθρωπος που γελά είναι ο άνθρωπος που κλαίει.

Είναι το πρόσωπο των ανισοτήτων, βαπτισμένο στη σκληρή και αδυσώπητη παραμόρφωση του πένθους. Λονδίνο αρχές του 18^ου αιώνα.

Εποχή δύο ταχυτήτων, όπου οι Πατρίκιοι, οι της άρχουσας τάξης εκμεταλλευτές, πατούν με τις καλά ακονισμένες μύτες των παπουτσιών τους τις ανθρώπινες κατσαρίδες των κατώτερων τάξεων… δίχως οίκτο.

Γέννημα μιας τέτοιας τιμωρίας, μιας τέτοιας ανόσιας και βάναυσης από τον βασιλιά πρακτικής, ο πρωταγωνιστής μας.

Η γεμάτη νόημα συμβολική παραμόρφωσή του, το “δώρο” της ασχήμιας χαραγμένο από αυτί σε αυτί, είναι η αντιστοιχία της κατάστηθης μαχαιριάς, που ακυρώνει την ζωή, την υπόσταση και μετατρέπει το ανθρώπινο πλάσμα, σε παραμορφωμένη μήτρα χλεύης και μοναξιάς.

Κι όμως, αν η ψυχή το θέλει…

Κι ετούτος ο άνθρωπος που γελά, ο Γκουίνπλεν, γίνεται μέλος του θιάσου ενός τσίρκου, όπου το πρόσωπό του όπλο, που τον φέρνει κοντά στη διασημότητα … και την φήμη.

Μέσα εκεί ερωτεύεται την πολύ όμορφη μα τυφλή Ντία, όπου οι δυο τους ζουν, έστω και υπό αυτές τις ακραίες συνθήκες αποδοχής, έναν μεγάλο και πραγματικό έρωτα.

Παρακολουθώντας ετούτο το πολυσυλλεκτικό μιούζικαλ, με τις πολλές φωνές και τις δεκάδες ευφάνταστες μουσικές και ήχους, κλασική, όπερα, τζάζ, μουσικούς ρόγχους, αναπνευστικούς ήχους και όχι μόνο, αντιμετωπίζεται και πλαισιώνεται το τραγικό του θέματος μέρος με έναν πρωτόγνωρο μοντερνισμό, που δεν συγκρούεται αισθητικά με το θέμα της παράστασης,  αλλά αντιθέτως, την αναγάγει σε ένα μεγαλειώδες καθηλωτικό θέαμα καλπάζουσας έμπνευσης, όπου η ανθρώπινη ελευθερία εκρηκτικά πρωτοστατεί, αμυνόμενη με όσα όπλα διαθέτει υπέρ ύπαρξης, αλήθειας δικαιοσύνης και ελπίδας.

Εξελικτικά τον Γκουίνπλεν τον επιθυμεί μια καλλονή πριγκίπισσα όπου τον “ερωτεύεται”, ως μια παράλογη της εποχής μόδα, (ομορφιά που ενώνεται, συνδέεται με την ασχήμια), τραβώντας τον με τα θέλγητρά της κοντά της, μακριά, έστω και για διάστημα μικρό από τον έρωτα της Ντία.

Παράλληλα βρισκόμαστε εμπρός στην αποκάλυψη της πραγματικής ταυτότητας του πρωταγωνιστή, ο οποίος δεν είναι απλά και μόνο ένα παραμορφωμένο, προερχόμενο από τα τρίσβαθα της λήθης πρόσωπο, παρά ένας ευυπόληπτος ευγενής, με θέση, αξιώματα και τεράστια περιουσία.

Ετούτο το μουσικοθεατρικό μπαλέτο αισθητικών υπερβολών, από εκείνο το σημείο και έπειτα, μετατρέπεται σε κραυγή αγανάκτησης κόντρα στον δεσποτισμό και τις πρακτικές της άρχουσας τάξης,

μια φωνή που πηγάζει από τα έγκατα της επίγειας κόλασης και εκτοξεύεται με δριμύτητα προς τον καλοσοβατισμένο φαινομενικά, μα κούφιο από ουσία τοίχο, της άρχουσας τάξης.

Ανοίγοντας οι κουρτίνες, βρισκόμαστε εκστατικοί απέναντι όχι μόνον σε έναν πολυμελή θίασο, που ενδεχομένως μόνον ένα Θέατρο σαν το Εθνικό δύναται να στήσει και να στηρίξει, μα και μπροστά σε ένα σκηνικό του Κωνσταντίνου Ζαμάνη μαγευτικό, μια ατμόσφαιρα ομιχλώδη, όπου οι καλομελετημένοι κορυφαίοι φωτισμοί του Νίκου Σωτηρόπουλου, σε συνδυασμό με τα έγκυρα και ευφάνταστα κοστούμια της Νίκης Ψυχογιού, την εξαίσια διασκευή λιμπρέτο της Έλσας Ανδριανού και την μεγαλειώδη σύνθεση με ζωντανή μουσική δια χειρός Θοδωρή Αμπαζή καθώς και φυσικά την ιδιαίτερη απέναντι στο συνολικό έργο οπτική του, κατάφερε να μετουσιώσει την παράσταση σε μια εξωπραγματική, πολιτικώς ορθή πραγματικότητα.

Μια Ιστορία που απευθύνεται όχι μόνο στην Αγγλία, μα και την Γαλλία απ’ όπου και προέρχεται ο συγγραφέας, στηλιτεύοντας τον δεσποτισμό, το καθεστώς της ελεύθερης Βούλησης των βίαιων και μονοδιάστατων αρχόντων, υπό την σκέπη του μοναρχικού άβατου.

Ιδιαίτερη μνεία στους τραγουδιστές, κυρίως στην ασύγκριτη φωνή της Ντέας, (Μαρία Δελεντζέ), όπου με τις καλαίσθητες φωνές τους πλαισίωσαν άριστα την παράσταση καθώς και στους ευφάνταστους κελαηδισμούς, τις μικρές ελάχιστες κραυγές, όπου σε μια ενότητα ενίσχυσαν και ενδυνάμωσαν σε σύνολο την μουσική και το τραγούδι, διανθίζοντάς τα.

Έρωτας απέναντι στην μοναξιά. Ομορφιά απέναντι στην ασχήμια. Φτώχια απέναντι στον πλούτο. Αδικία απέναντι στο δίκιο. Ελπίδα απέναντι στην παραίτηση.

Κι όλα αυτά μέσα σε μία και μόνον σπουδαία παράσταση, που καλό θα είναι να μην χάσει κανείς.

Ο άνθρωπος που γελά

ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ-ΘΕΑΤΡΟ REX-ΣΚΗΝΗ ΜΑΡΙΚΑ ΚΟΤΟΠΟΥΛΗ, 
Πανεπιστημίου 48, Αθήνα , 
Τηλ.: 210.3305074

Συγγραφέας  Βίκτωρ Ουγκώ

Σκηνοθέτης   Θοδωρής Αμπαζής

Ηθοποιοί

Θανάσης Ακοκκαλίδης, Νέλη Αλκάδη, Διονύσης Βερβιτσιώτης, Θανάσης Βλαβιανός, Τζωρτζίνα Δαλιάνη, Μαρία Δελετζέ, Αντιγόνη Δρακουλάκη, Πάρις Θωμόπουλος , Κώστας Κορωναίος, Ελίτα Κουνάδη, Νέστωρ Κοψιδάς, Δαυίδ Μαλτέζε, Ελένη Μπούκλη, Παναγιώτης Παναγόπουλος, ΕβελίναΠαπούλια, Αρετή Πασχάλη, Αιμιλιανός Σταματάκης, Λυδία Τζανουδάκη, Σπύρος Τσεκούρας, Δήμητρα Χαριτοπούλου, Βαγγέλης Ψωμάς Μουσικοί: Κιθάρες: Γιάννης Αναστασάκης Τσέλο: Σοφία Ευκλείδη Πιάνο: Θοδωρής Κοτεπάνος Κρουστά: Ιάκωβος Παυλόπουλος Κοντραμπάσο: Θάνος Πολυμενέας Λιοντήρης

Συντελεστές

Μετάφραση: Ντορέτα Πέππα Διασκευή - Λιμπρέτο: Έλσα Ανδριανού Σύνθεση: Θοδωρής Αμπαζής Σκηνογραφία: Κωνσταντίνος Ζαμάνης Κοστούμια: Νίκη Ψυχογιού Χορογραφία: Αγγελική Στελλάτου Φωτισμοί: Nίκος Σωτηρόπουλος Βοηθός σκηνοθέτης: Ελεάνα Τσίχλη Μουσική διδασκαλία: Μελίνα Παιονίδου Β΄ Βοηθός σκηνοθέτη: Κατερίνα Ζαφειροπούλου Γ 'Βοηθόςσκηνοθέτη: Κωνσταντίνος Καρδακάρης Φωτογράφος παραστάσεις: Ελίνα Γιουνανλή

22 Μαρτίου 2019- 26 Μαίου 2019

Tετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο στις 20:30 Κυριακή στις 19:00

Διάρκεια 130'

Εισιτήρια

Τετάρτη και Πέμπτη: 15€ Παρασκευή: 13€ Σάββατο και Κυριακή: 18€ πλατεία, Θεωρεία και Α΄ εξώστης 15€