Δημήτρης Καρατζιάς: Μας ενδιαφέρει να έχουμε πρωτοποριακές παραστάσεις

Σκηνοθέτης και συνιδρυτής του πολυχώρου Vault στον Βοτανικό, ο Δημήτρης Καρατζιάς, λίγο πριν το τέλος της σεζόν, μίλησε στο Freesunday.gr για την «Ψιλικατζού» και το αριστούργημα του Λαρς φον Τρίερ «Χορεύοντας στο σκοτάδι», αποκαλύπτοντας παράλληλα και κάποια από τα σχέδιά του για το επόμενο φθινόπωρο.

Την φετινή χρονιά ο πολυχώρος Vault φιλοξενεί μεταξύ άλλων δύο παραστάσεις σας που υμνούν την μητρική αγάπη-κάθε μία με τον τρόπο της. Τι σας οδήγησε στην επιλογή τους;

Το να φέρεις ένα παιδί στον κόσμο δεν είναι εύκολη υπόθεση. Καταρχάς γιατί όλοι οι άνθρωποι δεν είναι φτιαγμένοι για να γίνουν γονείς. Χρειάζονται πολλές προϋποθέσεις και κυρίως η ωριμότητα και η συνειδητοποίηση του τι σημαίνει να μεγαλώνω ένα παιδί, να είμαι δίπλα του όποτε με χρειάζεται, να βάζω στην άκρη πια τις προσωπικές μου επιθυμίες και τα «εγώ» μου. Να μπορώ να του προσφέρω τα βασικά πράγματα για να μεγαλώσει σωστά. Όλα τα άλλα οφείλουν να έρχονται σε δεύτερη μοίρα.
Στην «Ψιλικατζού», βλέπουμε τις προσπάθειες μιας γυναίκας να κάνει παιδί, εξωσωματικές, χάπια, κέντρα γονιμότητας, αποβολές. Μια 10ετή προσπάθεια που κάποια στιγμή την διαλύει.
Αντίθετα, στο «Χορεύοντας στο Σκοτάδι», η Σέλμα κάνει ένα παιδί παρόλο που γνωρίζει ότι θα του κληροδοτήσει την δική της ασθένεια που θα το οδηγήσει στην τύφλωση. Και οι δύο αυτές γυναίκες κάνουν όμως δεκάδες θυσίες για τα παιδιά τους. Για να τα αποκτήσουν ή να τα μεγαλώσουν. Και οι δύο αυτές ιστορίες υμνούν, με τον δικό τους τρόπο η καθεμία, την μητρική αγάπη! Κυρίως, γιατί αυτές οι δύο γυναίκες είναι απόλυτα δοσμένες στα «παιδιά» τους και θα έκαναν τα πάντα για να τα φέρουν στην ζωή ή να τα μεγαλώσουν σωστά.

Το βιβλίο της Κωνσταντίνας Δελημήτρου, πραγματεύεται ένα αρκετό ευαίσθητο ζήτημα με το οποίο έρχονται αντιμέτωπες πολλές γυναίκες. Πώς το προσεγγίζει ένας άντρας προκειμένου να το μεταφέρει στην σκηνή;

Καταρχάς με τεράστιο σεβασμό. To βιβλίο της Κωνσταντίνας πρέπει να το έχω διαβάσει δεκάδες φορές και πολλά κομμάτια του εκατοντάδες, πριν καν αρχίσουμε τις πρόβες. Έπρεπε να κατανοήσω την ανάγκη αυτής της γυναίκας για να κάνει παιδί, το πάθος της να γίνει μητέρα, την ψυχοσύνθεση της, όπως και χιλιάδων άλλων γυναικών που βρίσκονται σε παρόμοια θέση. Όχι με κριτική ματιά, αλλά με πολύ αγάπη, μελέτη και έρευνα.

Ποιες ήταν οι προκλήσεις για εσάς στο «Χορεύοντας στο σκοτάδι»;

Και μόνο το να προσπαθήσεις να ανεβάσεις μια ταινία του Trier στο θέατρο είναι από μόνο του μια μεγάλη πρόκληση. Ειδικά αν είναι ένα πολυπρόσωπο μιούζικαλ που θέλεις να το παρουσιάσεις σε μια λιλιπούτια σκηνή όπως αυτή του Vault. Σε αυτό βέβαια βοήθησαν όλοι οι άξιοι συντελεστές της παράστασης (από την καίρια μετάφραση του Αντώνη Γαλέου, την εξαιρετική μουσική του Μάνου Αντωνιάδη, τους πανέξυπνους στίχους του Γεράσιμου Ευαγγελάτου, τα ωραία κοστούμια του Μάριου Βουτσινά και Γιώργου Λιτζέρη, τις ευφυείς χορογραφίες του Φοίβου Έλιο Μπέικο) και φυσικά οι εννιά ηθοποιοί που βουτήξανε στη διασκευή του Patrick Ellsworth για 4 μήνες για να έχουμε αυτό το άρτιο αποτέλεσμα επί σκηνής.

Μαζί με τον Μάνο Αντωνιάδη δημιουργήσατε τον πολυχώρο Vault. Πώς ξεκίνησε αυτό το ταξίδι;

Ενώ ξεκίνησε το VAULT πριν από επτά χρόνια σαν ένας χώρος που απλά θα στέγαζε τις δουλειές μας, έφτασε σήμερα να είναι μια μικρή εστία πολιτισμού. Ένας μικρός Πολυχώρος με δύο σκηνές στις οποίες ανέβηκαν τα τελευταία χρόνια κάποιες πολύ σημαντικές παραστάσεις, με χιλιάδες θεατές να τις παρακολουθούν κάθε χρονιά και να τις υποδέχονται με ιδιαίτερη θέρμη κοινό και δημοσιογράφοι. Μια εξέλιξη που σαφώς την επιθυμούσαμε αλλά σε καμιά περίπτωση δεν την περιμέναμε τόσο γρήγορα και τόσο έντονα. Πράγμα που μόνο χαρά, δύναμη και κουράγιο μπορεί να μας δώσει για τις επόμενες δουλειές μας.

Τι θεωρείτε ότι είναι αυτό που χαρακτηρίζει το Vault και τις επιλογές του;

Αυτό που μας ενδιαφέρει πια, είναι να έχουμε στο πρόγραμμα μας παραστάσεις πρωτοποριακές (όχι στον τρόπο αφήγησης, αλλά στο τι πραγματεύονται), με έντονες κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις και καυτό θέμα. Παραστάσεις ξεχωριστές, που αν μη τι άλλο, να αποτελούν πρόκληση για εμάς και «πρόταση» για τον θεατρικό κόσμο και το κοινό. Όπως τo πολυβραβευμένο έργο του Bernard Pomerance «Ο Άνθρωπος Ελέφαντας», που ετοιμάζουμε από τώρα για τον Οκτώβριο του 2019, σε σκηνοθεσία Κοραή Δαμάτη, ένα έργο - ύμνος στη διαφορετικότητα.

Ζείτε στην περιοχή του Βοτανικού. Κατά την γνώμη σας τι πρέπει ν’ αλλάξει στην γειτονιά που βρίσκεται μόλις λίγα λεπτά από το κέντρο της Αθήνας;

Το κέντρο της Αθήνας, είναι η καρδιά αυτής της πόλης. Θα έπρεπε να είναι περιποιημένο, καθαρό, προσβάσιμο, πόλος έλξης για τους τουρίστες και τους κατοίκους αυτής της πόλης. Δυστυχώς, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Είναι παραμελημένο, βρώμικο, με κακή αστυνόμευση, άθλια πεζοδρόμια, δρόμους γεμάτους λακούβες και δεκάδες άσχημα κτίρια. Χρειάζονται ριζικές αλλαγές, πλάνο και όραμα για να γίνουν όλα αυτά καλύτερα. Ελπίζω εν όψει εκλογών οι υποψήφιοι δήμαρχοι να μην μείνουν πάλι σε υποσχέσεις αλλά να κάνουν πράξεις όλα αυτά που υπόσχονται και να φτιάξουν μια πιο ανθρώπινη πόλη για όλους μας.