Ελπίδα Τοπάλογλου: Κάθε σχέση έχει κάτι μυθιστορηματικό

Ο «Μικρός Πρίγκιπας και το Ρόδο του» είναι ένα μιούζικαλ δωματίου.

Η σχέση του Αντουάν ντε Σαιντ Εξυπερύ και της Κονσουέλο Σουνσίν Σανδοβάλ, αποτέλεσε έμπνευση για ένα παγκόσμιο παραμύθι που μεταφράστηκε σε πάνω από 250 γλώσσες και που πουλά περί τα 2 εκατομμύρια αντίτυπα κάθε χρόνο.

Το «Ίδρυμα Άγγελου και Λητώς Κατακουζηνού» φιλοξενεί αυτήν την ιστορία για την οποία μιλά η πρωταγωνίστριά της Ελπίδα Τοπάλογλου.

Πώς μία σχέση μπορεί να αποτελέσει έμπνευση για ένα παραμύθι;

Κάθε σχέση έχει κάτι μυθιστορηματικό. Στις πρώτες ώρες γνωριμίας τους ο Αντουάν Ντε Σαιντ Εξυπερύ παίρνει την Κονσουέλο Σουνσίν Σανδοβάλ βόλτα με το αεροπλάνο του. Εκείνη λέει «Φοβόμουν, κι όμως του εμπιστευόμουν τη ζωή μου». Βλέπουν μαζί τον κόσμο από ψηλά και κάπως έτσι ξεκινά ένας συναρπαστικός έρωτας γεμάτος από την ευφορία της περιπέτειας αλλά και την αγωνία που αυτή μπορεί να εμπεριέχει. Παντρεύονται. Εκείνη φορά μαύρο νυφικό (ήταν ο τρίτος της σύζυγος). Η Κονσουέλο γίνεται το ρόδο του συγγραφέα, του πιλότου, του πρίγκιπα. Μοναδικό, ιδιαίτερο, ατίθασο. Ο Εξυπερύ πασχίζει να την κατανοήσει, να ισορροπήσει ανάμεσα στη συναρπαστική της πλευρά και στην ανάγκη του για περιπέτεια. Ταυτόχρονα ο πόλεμος, η πολιτική και κοινωνική ευαισθησία του τον ωθούν μακριά. Ταξιδεύει, φιλοσοφεί, μάχεται, αναζητά νέους κόσμους. Η διαδρομή γίνεται έμπνευση για το παραμύθι του. Στη δική μας παράσταση «Ο Μικρός Πρίγκιπας και το Ρόδο του» αυτό το παραμύθι ηχεί μουσικά χάρη στην πρωτότυπη σύνθεση της Βέρας Χατζηπαπά, τραγουδιέται με νέους στίχους που υπογράφουμε μαζί με το Θοδωρή Τσαπακίδη και λικνίζεται σε ρυθμούς βαλς και τάνγκο υπό τις χορογραφικές οδηγίες του Δημήτρη Ράπτη. Και όλα αυτά σε ένα μοναδικό χώρο, στην Οικία Κατακουζηνού, ένα σπίτι-μουσείο που αναπνέει την ατμόσφαιρα του μεσοπολέμου.

Θα μας μιλήσετε για το «Ρόδο» του μικρού πρίγκιπα;

Ο Σαιντ Εξυπερύ έλεγε συχνά πως ήταν πλασμένος για να γίνει «κηπουρός». Το λουλούδι του ήταν η Κονσουέλο. Ένα εκρηκτικό, όμορφο ρόδο με πληθωρικό, λατινοαμερικάνικο ταμπεραμέντο, μια καλλιτέχνις που γοήτευε το Παρίσι των τεχνών και των γραμμάτων. Μία ξένη... «Καταγόμουν από άλλη φαμίλια, από άλλη γη, από άλλη φυλή, μιλούσα μια γλώσσα διαφορετική. Από τους Σουνσίν, κυλούσε στις φλέβες μου άφθονο αίμα των Ινδιάνων Μάγια (κάτι που ήταν της μόδας στο Παρίσι), μαζί με θρύλους για ηφαίστεια...».Αυτό το ηφαίστειο προσπάθησε να τιθασεύσει ο Εξυπερύ. Αυτό προσπάθησε να καταλάβει, αυτό θέλησε να αγαπήσει, από αυτό έφευγε και σε αυτό επέστρεφε μετά τις περιπλανήσεις του. Σαν άλλος μικρός πρίγκιπας αναζητούσε την επιστροφή στον «πλανήτη» του.

Τι μαθαίνουμε μέσα από τις επιστολές του Αντουάν και της Κονσουέλο;

Βλέπουμε δύο ανθρώπους που τους συνδέει ένα δυνατό πάθος. Οι αδυναμίες, οι ευαισθησίες, ο χαρακτήρας τους γίνονται ανάγλυφα μέσα από τις επιστολές τους. Ο «Μικρός Πρίγκιπας και το Ρόδο του» είναι ένα μιούζικαλ δωματίου. Η δραματουργία και η σκηνοθεσία του Θοδωρή Τσαπακίδη μάς επιτρέπουν να ανακαλύψουμε παράλληλα τους ήρωες κάνοντας, σχεδόν κινηματογραφικά, κοντινό πλάνο στους κόσμους τους. Τους «κοιτάμε» και η απόσταση ανάμεσά τους λειτουργεί σαν μεγεθυντικός φακός. Η απουσία και η ανάγκη για επαφή διογκώνεται και ταυτόχρονα αφαιρείται το γυαλόχαρτο που μπορεί να λειάνει τη δια ζώσης επικοινωνία. Το να διαβάζεις τις επιστολές, και μάλιστα τις ερωτικές επιστολές τους, είναι σαν να κοιτάς λίγο από την κλειδαρότρυπα. Και αυτό που βλέπεις είναι έναν ποιητικό έρωτα προς απογείωση. Οι συνθήκες και οι ανθρώπινες αδυναμίες τον προσγειώνουν ανώμαλα στη γη, κάπως σαν τα αεροπορικά ατυχήματα που σημάδεψαν τον Εξυπερύ κατά τη διάρκεια της ζωής του χωρίς όμως να τον πτοήσουν.

Πρόκειται για δύο έντονες προσωπικότητες. Τελικά, μπορούν να συνυπάρξουν;

Δύο έντονες προσωπικότητες μπορούν να συνυπάρξουν ακολουθώντας τους κανόνες που οι ίδιες θα ορίσουν για τη σχέση τους. Ο Αντουάν και η Κονσουέλο όρισαν τους δικούς τους κανόνες και ζήσαν τη σχέση τους μέσα σε αυτούς, αλλά και ανατρέποντάς τους. Η Κονσουέλο συνέχισε να γράφει στον αγαπημένο της μέχρι το τέλος της ζωής της παρόλο που εκείνος είχε πια χαθεί. Του γράφει «να ξέρεις καλά ότι θα περάσω τη ζωή μου περιμένοντάς σε, ακόμα κι όταν δεν θα μου έχει μείνει πια μνήμη». Ελπίζω να καταφέραμε μαζί με τον συμπρωταγωνιστή μου Βαγγέλη Παπαδάκη να αγγίξουμε κάτι από τη γοητεία αυτού του ζευγαριού.

Οι δύο πρωταγωνιστές θα είχαν θέση στη σημερινή εποχή;

Ο Αντουάν και η Κονσουέλο έζησαν έναν μυθικό έρωτα σε μία δύσκολη εποχή που ο κόσμος δοκιμαζόταν σκληρά. Ο πόλεμος, οι προσωπικές τους επιδιώξεις, οι ιδιαίτεροι χαρακτήρες τους τους έφεραν κοντά και παράλληλα τους απομάκρυναν. Ο Αντουάν έλεγε «είναι φοβερό ν’ αφήνεις πίσω σου κάποιον που σε χρειάζεται όπως η Κονσουέλο. Αισθάνεσαι την επιτακτική ανάγκη να επιστρέψεις για να τον προστατεύσεις, για να τον σκεπάσεις, και ξύνεις με τα νύχια σου την άμμο που σ’ εμποδίζει να κάνεις το καθήκον σου, και είσαι έτοιμος να μετακινήσεις βουνά». Οι συνθήκες σήμερα εξακολουθούν να χωρίζουν τους ανθρώπους. Και όσο θα συμβαίνει αυτό, θα υπάρχουν πάντα κάπου δύο πρωταγωνιστές που θα μάχονται για να είναι μαζί.

Εάν σας ζητούσαμε να μοιραστείτε μαζί μας την αγαπημένη σας φράση από τις επιστολές, ποια θα ήταν;

Η Κονσουέλο γράφει στον Αντουάν Ντε Σαιντ Εξυπερύ, ενώ εκείνος έχει πια χαθεί: «Θυμάμαι το χαμόγελο σου και νομίζω πως, αν έγινα γυναίκα σου για όλη μου τη ζωή, είναι γιατί με μάγεψε το γέλιο σου. Κανείς δεν ξέρει να γελάει σαν εσένα. Ξέρω πως δεν είναι γέλιο σαν τα άλλα, ξέρεις τι θέλω να πω. Για μένα είναι μια χάρη, ένας τρόπος να λες ευχαριστώ στα όμορφα πράγματα της γης αυτής. Είναι σαν τον καρπό του δέντρου. Το χαμόγελό σου είναι βάλσαμο στην καρδιά μου, κι αν ήμουν μάγος, θα το έβαζα συνέχεια για να γίνει αιώνιος ο ρυθμός του μικρού στόματός σου».... λίγο περισσότερο από μία φράση, αλλά αδυνατώ να διακόψω την ποιητικότητα αυτού του αποσπάσματος. Εξάλλου, ο Αντρέ Βιλλέ, ο φωτογράφος του Πικάσο, έλεγε για την Κονσουέλο ότι «το καθετί που έλεγε ή έκανε γινόταν ποιητικό».

Παίζουν και τραγουδούν (αλφαβητικά): 

Α΄ διανομή: Βαγγέλης Παπαδάκης, Ελπίδα Τοπάλογλου
Β΄ διανομή: Βασίλης Πουλάκος, Μαρία Ρήγα
Μουσική- Πιάνο: Βέρα Χατζηπαπά
Δραματουργία- Σκηνοθεσία: Θοδωρής Τσαπακίδης
Ίδρυμα Άγγελου και Λητώς Κατακουζηνού
Λεωφ. Βασ. Αμαλίας 4, Αθήνα (απέναντι από τον Εθνικό κήπο)
Παραστάσεις:10,11,12,17,18,19,24,26,31 Μαΐου
Ώρα έναρξης: 21:00
Διάρκεια Παράστασης: 75΄
Τιμές Εισιτηρίων: Γενική Είσοδος: 12€ ,Μειωμένο: 8€