Είδαμε την παράσταση «Το Ξύπνημα της άνοιξης», στην κεντρική σκηνή του θεάτρου του Νέου Κόσμου

20.05.2019
Πολιτισμός

Μια παράσταση ύμνο στην νεότητα, μα και ταυτόχρονα ένα ρέκβιεμ για τον στραγγαλισμό της αθωότητας, από το έργο του Φράνκ Βέντεκιντ, σε μετάφραση Γιώργου Δεπάστα, διασκευή της Γκέλυ Καλαμπάκα και του Δημήτρη Καραντζά καθώς και σκηνοθεσία του ίδιου… παρακολουθήσαμε.

ΠΕΡΙΛΗΨΗ-ΚΡΙΤΙΚΗ

Λαίμαργα προσμένω του σώματος την άνοιξη.

Την σύληση της έσχατης αθωότητας.

Η ανθρώπινη άβυσσος, η ορμή της νεότητας, η διόγκωση της επιθυμίας

κι έπειτα… η ανακάλυψη-αποκάλυψη.

Όλα υποτάσσονται στους προαιώνιους νόμους.

Πρώτα το σώμα, έπειτα η παρατήρησή του, η ανάγνωση των χαρακτηριστικών, η διασαφήνιση των σημαδιών, η μελέτη… και η σταδιακή του απελευθέρωση.

Η παράδοση.

Το ξύπνημα της άνοιξης είναι η ωμή ενατένιση του ανθρώπινου πλάσματος

που πασχίζει να ταυτοποιηθεί, να κατανοήσει το πάθος, τα ένστικτα, την ένταση, την ορμή, τον αυνανισμό, την πρώτη επαφή, την ομοφυλοφιλία, την ετεροφυλοφιλία, τον πόθο και τον πόνο, αλλού ακροβατώντας επικίνδυνα, αλλού ζητώντας συγχώρεση και κάπου, καταλύοντας την ίδια την φύση οδηγούμενο στην αυτοκτονία.

Σώματα που απογυμνώνονται σταδιακά, σε μια κοινωνία γεμάτη περιορισμούς, φόβους, ανασφάλειες, κρυμμένα μυστικά, ανόητους καθωσπρεπισμούς και καταπιεσμένες ελευθερίες.

Ο άνθρωπος μες στον άνθρωπο, ο άνθρωπος πίσω από τον άνθρωπο, σε μια, αλλού ευλαβική, σχεδόν θρησκευτική γνωριμία με το σώμα και την ανεξέλεγκτη επιθυμία, αλλού βίαια, νευρικά και παθιασμένα και αλλού, ενοχικά, βυθοσκοπώντας τη Νέα Γη, τον άγνωστο ορίζοντα.

Η πρώτη μεγάλη εξερεύνηση της πραγματικότητας είναι αυτή του σώματος, των ορμέμφυτών μας.

Ο Δημήτρης Καραντζάς λοιπόν, έχοντας σε βάθος οσφρανθεί και αντιληφθεί τη γεύση

και τα αρώματα της νεότητας, όντας νέος και ο ίδιος, σφιχταγκαλιάζει το κείμενο του Βέντεκιντ έχοντας απαλλαγεί από το περιττό φορτίο των ρούχων που τον βαραίνουν, γυμνός, αθώος, ελεύθερος, συμπαρασύροντας το υπέροχο επιτελείο του σε ένα κρεσέντο συγκρούσεων και αποκαλύψεων λυτρωτικών.

Έστω και αν η λύτρωση αυτή οδηγεί κάποτε στην ίδια την του σώματος αποστροφή

και την εξ αυτού, μέσω του τέλους απελευθέρωσή του.

Ένα επιτελείο που δεν φοβάται να εκτεθεί, να βαδίσει εμπρός μας σαν όπως μόλις να ήρθε στη ζωή, με έναν πρωτόφαντο ενθουσιασμό, που μας τοποθετεί και πάλι στην μήτρα της αθωότητας και των πρώτων δικών μας αποκαλύψεων.

Θα μπορούσε ίσως να διερωτηθεί κανείς αν όλα αυτά τα γυμνά σώματα θα έπρεπε καθ’ όλη την διάρκεια της παράστασης να υφίστανται,

μα αν θέλεις να αντιμετωπίσεις αυτή τη συγκεκριμένη πραγματικότητα και να ταυτιστείς μαζί της, αυτό σε καμία περίπτωση δεν θα γίνει κρυφά, τοποθετώντας απλώς το μάτι σου πίσω από μια γεμάτη υπονοούμενα κλειδαρότρυπα, παρά ξεκάθαρα, εκτεθειμένος και γυμνός, μέσα στην φουρτουνιασμένη θάλασσα της νεότητας.

Εξαίρετοι ένας προς έναν οι ερμηνευτές, φανερά ταυτισμένοι με την σπουδαιότητα του ρόλου τους, έχουν αποτάξει από επάνω τους την όποια ηθική αναστολή και ανασφάλεια,

ενώ η Μαρία Σκουλά ως μάνα, γεμάτη αδυναμίες, φόβους και άγνοια, έχοντας η ίδια κατά την διάρκεια του βίου της καταπιεστεί, να πασχίζει να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα και με την μικρή της απόχη να κυνηγά τους ανέμους της νεότητας… που δεν έζησε. Τι φενάκη αλήθεια!

Το σκηνικό στημένο έξυπνα, έχοντας στο κέντρο του το αποτύπωμα ενός κομματιού εξοχής,

με καταπράσινο γρασίδι, ενώ τριγύρω, να είναι τοποθετημένες οι καρέκλες ως σημαίες

του αστικού και παρωχημένου βίου.

Τα κοστούμια καθώς και οι φωτισμοί ορθοί, σχεδιασμένοι να φωτίζουν την δύναμη τόσο των συμπλεγμάτων, όσο και των μοναδικοτήτων,

η μουσική καίρια και οι αλήθειες ακλόνητες.

Μια παράσταση σημαντική, μα που για να την απολαύσει κανείς, οφείλει πριν να απαλλαγεί από το φορτίο των ρούχων και του καθωσπρεπισμού του.

Συντελεστές της παράστασης

Μετάφραση: Γιώργος Δεπάστας
Διασκευή: Γκελυ Καλαμπάκα, Δημητρης Καραντζάς
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Καραντζάς
Επιμέλεια κίνησης: Χρήστος Παπαδόπουλος
Σκηνικά: Άρτεμις Φλέσσα
Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη
Μουσική: Κορνήλιος Σελαμσής
Σχεδιασμός φωτισμών: Αλέκος Αναστασίου
Βοηθός σκηνοθέτη: Γκέλυ Καλαμπάκα