Είδαμε την παράσταση «Ο Πατέρας», στο θέατρο Αποθήκη - Free Sunday
Είδαμε την παράσταση «Ο Πατέρας», στο θέατρο Αποθήκη

Είδαμε την παράσταση «Ο Πατέρας», στο θέατρο Αποθήκη

 

Το κλασικό έργο του Αύγουστου Στρίντμπεργκ,  υπό το σκηνοθετικά ιδιάζων βλέμμα,

του στιγματικού και δυναμικού Βασίλη Μπισμπίκη,  που κατάφερε να ακρωτηριάσει τη φωνή μας… παρακολουθήσαμε.

Μία βραδιά στην κόλαση του αστικού βίου.

Μία παραμονή Πρωτοχρονιάς όπου καταλύονται,  όχι μόνο οι θρησκευτικές- κοινωνικές αρχές και κανόνες, εμπρός σε ένα αδιάφορα καταθλιπτικό χριστουγεννιάτικο δέντρο εντός διαμερίσματος,  μα και κάθε έννοια που αφορά την ενότητα, την ηρεμία, τον σεβασμό, την δικαιοσύνη,  την αλήθεια… την ανθρωπιά.

Ο Βασίλης Μπισμπίκης και ο Γιάννης Οικονομίδης  συνέθεσαν και παγίωσαν τόσο στον κινηματογράφο όσο και στο θέατρο, μία σχολή ιδιαίτερη, cult , εξαιρετικά σκληρή και αναγνωρίσιμη από την οσμή του καμένου,  όπου με τον πρώτο κιόλας διάλογο, η ταυτότητα του κάθε σκηνοθέτη γίνεται ορατή… ξεκάθαρη.

Μία οικογένεια τόσο μακριά από εμάς, μα και τόσο κοντά, που μετακυλώντας από την κατάθλιψη στην παράνοια, τη λεκτική και σωματική βία και την απάνθρωπη και σκληρή ιδιοτέλεια συγκρούεται, για θέματα οικονομικά, αυτοδιαχείρισης, διαφορετικότητας, ζήλιας, εσωτερικής μοναξιάς, μα κυρίως ως μία διεκδίκηση για τις αποφάσεις και την αγάπη που αφορά την μονάκριβη κόρη τους.

Ο Μπισμπίκης παίρνει εδώ το κλασικό έργο του Αύγουστου Στρίντμπεργκ και το κάνει ένα θεατρικό «Σπιρτόκουτο», μία ακραία σύλληψη της οικογένειας,  μία παρανοϊκή παράθεση και αριστοτεχνική εκτέλεση της ακρότητας.  Ένα βίαιο παιχνίδι με τις λέξεις, τα νοήματα και τον φόβο. Το ζευγάρι που ζει με την άρρωστη μητέρα του άνδρα και τη μονάκριβη κόρη τους, πέτρα των συγκρούσεών τους, όπου, πέραν των θεμάτων διαχείρισης των επαγγελματικών αποφάσεων, αντιμετωπίζουν και τα θέματα για το πώς το παιδί θα ζήσει, τι αποφάσεις θα πάρει και το αν ή όχι θα σπουδάσει στην Αγγλία.

Εμβόλιμα έρχεται να δέσει τη συνταγή και η παρουσία του εντός εισαγωγικών

περισσότερο ήπιου αδελφού της συζύγου, που ενώ στην αρχή εμπλέκεται στα οικογενειακά πράγματα με διάθεση διαιτητού, εν τέλει γίνεται και αυτός γρανάζι ετούτης της οργίλης καταστροφικής μηχανής πόνου.

Η «Κόλαση του Δάντη» και το αριστουργηματικό ποιητικό έργο του Αρθούρου Ρεμπώ «Μία Εποχή στην Κόλαση» ξεδιπλώθηκαν μπροστά μας,  μπροστά σε ετούτο το συναισθηματικό χείμαρρο λάβας και που είμαστε σίγουροι, πως αν κάποια μοιραία στιγμή κάποιος από τους ηθοποιούς άνοιγε το παραθύρι για να πάρει αέρα, θα αντίκριζε τριγύρω τις φωτιές της κόλασης και το πρόσωπό του θα καίγονταν από το κύμα θερμότητας που στο διάβα του δεν αφήνει τίποτα ζωντανό.

Πίσω από μία κλειστή πόρτα ένα κλειστό παράθυρο συχνά παραφυλάει ένας κόσμος υψίστου μαρτυρίου. Μία καταλυτική απόδοση, όπου ο αστικός βίος και ο ακραίος λαϊκισμός , η ωμότητα και η συναισθηματική -εκφραστική ακρότητα, καταδεικνύουν με τρόπο ιδιαζόντως ρεαλιστικό αυτά που αγνοούμε μα υπάρχουν. Αυτά που φοβόμαστε να είμαστε, αυτά που στο πιο βαθύ σκοτάδι μας ίσως και να είμαστε. Ο Τάσος Ιορδανίδης και η Μαρίνα Ασλάνογλου είναι το ζευγάρι που με την πάροδο του χρόνου έφτασαν όχι μόνο να ζουν ως ορκισμένοι εχθροί, μα και να μισιούνται με μίσος βαθύ, απροσπέλαστα σκληρό… μέχρι θανάτου.

Ένα μίσος που στο βάθος του κρύβει την μεγάλη αδυναμία διαχείρισης, μιας παλαιάς, μα εξασθενημένης αγάπης. Ερμηνείες εξαιρετικές όπου έβλεπες τις στιγμές της κορύφωσης στα πρόσωπά τους,  την πραγματική μεταλλαξιογόνο δύναμη της απόλυτης οργής, αδύναμοι, έστω και για μία μονάχα στιγμή χριστουγεννιάτικης θαλπωρής και ηρεμίας.

Από την άλλη ο αδελφός της Ασλάνογλου, Ιωσήφ Ιωσηφίδης, ο οποίος ξεκίνησε ως διαιτητής και κατέληξε και αυτός να ξεσπά, ταυτισμένος πλέον με το άρρωστο ετούτο περιβάλλον που σε ρουφά θέλοντας και μη μέσα του, ενσωματώνοντάς σε, με τις επιταγές του.

Τέλος η θυγατέρα και η γιαγιά, Γιάννα Σταυράκη και Νικολέτα Χαρατζόγλου, ανταποκρίθηκαν και αυτές άριστα στο ρόλο τους, οδηγώντας με τρόπο εμβόλιμο, ετούτη την οικογενειακή ωρολογιακή βόμβα στην έκρηξη της.

Τα σκηνικά και τα κοστούμια της Μαρίας Καραθάνου ρεαλιστικά, περιγράφουν και προσανατολίζουν αριστοτεχνικά τον θεατή προς την εσωτερική παρακμή των πρωταγωνιστών.

Τα κλασικά ροκ τραγούδια που επιλέχθηκαν, ήταν άρτια και έδεναν με τις στιγμές, ενώ τόσο οι φωτισμοί του σκηνοθέτη όσο και η κινησιολογία της Αγγέλας Πατσέλη, ήταν σωστά.

Μία ακόμη παράσταση γροθιά στο στομάχι, όπου μετά το εξαιρετικό «Άνθρωποι και Ποντίκια»,  μας κάνει να αγαπήσουμε πραγματικά τη σκηνοθετική αμεσότητα του Βασίλη Μπισμπίκη και να τον κατατάξουμε ως έναν από τους δυναμικότερους και ρεαλιστικότερους σύγχρονους σκηνοθέτες.

Μία υπέροχα πραγματική παράσταση για εξέχουσα αντοχή και νεύρα, όπου ο θεατής πρέπει να παρακολουθήσει προετοιμασμένος αφενός για το χαστούκι το οποίο θα δεχτεί και αφετέρου για τον κόμπο στο στομάχι τον οποίο κατά το τέλος θα χρειαστεί να λύσει.

Πρωταγωνιστούν (αλφαβητικά):

Μαρίνα Ασλάνογλου, Τάσος Ιορδανίδης, Ιωσήφ Ιωσηφίδης, Γιάννα Σταυράκη, Νικολέττα Χαρατζόγλου.

Συντελεστές :

Διασκευή - Σκηνοθεσία - Δραματουργική επεξεργασία:      Βασίλης Μπισμπίκης

Σκηνικά – Κοστούμια:                                                             Μαρία Καραθάνου

Φωτισμοί:                                                                              Βασίλης Μπισμπίκης

Επιμέλεια Κίνησης:                                                                 Αγγέλα Πατσέλη

Βοηθός Σκηνοθέτη :                                                               Διονύσης Κοκκοτάκης

Φωτογραφίες:                                                                         Ελίνα Γιουνανλή

 Ημέρες – ώρες παραστάσεων:

 Τετάρτη & Κυριακή : 20:00

Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο : 21:00

Σάββατο απογευματινή : 18:00

Διάρκεια Παράστασης : 90 λεπτά

Εισιτήρια: Από 15 ευρώ

Αγορά Εισιτηρίων Viva.gr

Θέατρο Αποθήκη: Σαρρή 40, Ψυρρή

Τηλέφωνο : 210.3253153