Αλέκος Συσσοβίτης: «Το μεγάλο όπλο της γυναίκας είναι η ομορφιά της»
O Γιάννης Χουβαρδάς διασκευάζει και σκηνοθετεί το αριστούργημα του Φρανκ Βέντεκιντ «Lulu» στο Θέατρο του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης. Ο Γερμανός συγγραφέας απελευθέρωσε τα σκοτεινά ένστικτα της αστικής τάξης και τα έργα του, χαρακτηρισμένα ως άσεμνα και πορνογραφικά, ανέβαιναν στη σκηνή μόνο λογοκριμένα. Σήμερα, γιατί εξακολουθεί να ενοχλεί η γυναικεία σεξουαλικότητα; Ο Αλέκος Συσσοβίτης, μέλος του θιάσου, έχει την απάντηση.
Μιλήστε μας για την παράσταση…
H «Lulu» είναι ένα έργο που σχολιάζει καυστικά μια φαλλοκρατική κοινωνία και αποτελεί ένα από τα πρωτόλεια έργα που αναδεικνύουν έναν επερχόμενο φεμινισμό. Γίνεται διαχρονικό λόγω του θέματος που πραγματεύεται. Οι δυαδικές σχέσεις των δύο φύλων σίγουρα αποτελούν διαχρονικό θέμα συζήτησης. Ποτέ δεν εξαντλείται. Πρόκειται, λοιπόν, για μια παράσταση που πραγματεύεται σε ουμανιστικό και υπαρξιακό επίπεδο όλες τις ανθρώπινες ανησυχίες και τα ερωτήματα που κατατίθενται στο έργο. Μιλάμε για τη μεγάλη πάλη της χαμηλής τάξης απέναντι στην άρχουσα τάξη, απέναντι σε μια μπουρζουαζία η οποία κυριαρχεί και ελέγχει τις μάζες, άρα για μένα είναι και ένα βαθιά πολιτικό έργο. Δεν είναι τυχαίο που ο Γιάννης ο Χουβαρδάς ασχολείται τρίτη φορά με το συγκεκριμένο έργο και διαθέτει μαζί έναν μεγάλο και σημαντικό θίασο.
Ποιος ο δικός σας ρόλος;
Εγώ παίζω έναν σαλτιμπάγκο του τσίρκου με ζωώδη ένστικτα και χωρίς πολλή λογική. Είναι ένας ρόλος που απαιτεί σωματικές ικανότητες και μια λαϊκότητα, η οποία βοηθάει μερικές φορές «ρόλους χαμηλής αστικής τάξης» και τους δίνει κάτι πιο αυθεντικό και πηγαίο.
Η Λούλου γιατί σκοτώνει;
Η Λούλου κατ’ αρχάς σκοτώνει από άμυνα. Όταν κάνει τον έναν φόνο που κάνει η ίδια με πιστόλι, αμύνεται, γιατί απειλείται η ζωή της. Από κει και πέρα, όποιος μπλέκει μαζί της μπορεί να φτάνει στην αυτοκτονία, γιατί δεν του αρέσουν οι πράξεις της. Αλλά δεν είναι ο δολοφόνος ο οποίος εκτελεί εξ αποφάσεως, συμβαίνουν τα πράγματα και οι παθόντες φτάνουν στον θάνατο. Δεν την απενοχοποιώ, αλλά δεν θα τη θεωρήσουμε και εγκληματία.
Ήταν ο Φρανκ Βέντεκιντ φεμινιστής προτού ο όρος αποκτήσει ορμητικότητα;
Ο ίδιος ο συγγραφέας, εφόσον δίνει δικαίωμα, χώρο και ασχολείται με ένα έργο όπου πραγματικά η γυναικεία υπόσταση έχει ισότιμη σχέση απέναντι σε μια φαλλοκρατική κοινωνία, σχολιάζει σαφέστατα πολιτικά την εξουσία, τους άρχοντες, την άρχουσα τάξη και αγαπάει τη γυναίκα, πιστεύω ότι την αγαπάει, γι’ αυτό καταγράφει και έναν άγγελο εξολοθρευτή, ένα μόχθειο πλάσμα το οποίο μπορεί να έχει όλα τα καλά και όλα τα κακά του κόσμου πάνω του, δηλαδή μια ανθρώπινη και αληθινή ύπαρξη, η οποία όμως έχει το σθένος να αντισταθεί, άρα εκεί βρίσκεται για μένα ακόμα και η ρομαντικότητα. Ρομαντικός θεωρείται κάποιος ο οποίος ενδίδει στα πάθη του, άρα ένας πολύ ζωτικός άνθρωπος ο οποίος πάσχει από αυτό δεν μπορεί να πει «όχι» σε μια εσώτερη φωνή και εκεί νομίζω ότι ο Βέντεκιντ σωστά γίνεται και ρομαντικός και φεμινιστής και σχολιαστής απέναντι σε συμπλεγματικούς άντρες οι οποίοι νομίζουν ότι πρέπει να επιβάλουν με το ζόρι το «θέλω» τους.
Τι είναι αυτό που κάνει τη γυναικεία σεξουαλικότητα τόσο σκανδαλώδες θέμα, όχι μόνο στην καθημερινότητα αλλά και στην τέχνη, σε κάποιες κοινωνίες ακόμα και σήμερα;
Φαίνεται ότι η πλάση έδωσε το χάρισμα της ομορφιάς στη γυναίκα περισσότερο απ’ ό,τι στον άντρα. Αυτό είναι το μεγάλο της όπλο και, όπως έλεγε ο Αριστοτέλης, η ομορφιά είναι η καλύτερη συστατική επιστολή για να μπορέσει ισάξια να σταθεί απέναντι σε έναν άντρα, ο οποίος έχει άλλα ατού, έχει μια άλλη δυναμική, έναν άλλο τρόπο σκέψης, για να τον τιθασεύει, να τον προσελκύσει, να τον τραβήξει, να μπορέσει να συνεχιστεί αυτή η γενετική αλυσίδα και να κάνουμε παιδιά, πρέπει να ερωτευτούν ο ένας τον άλλον και σαν αποτέλεσμα να μπορέσει να διαιωνιστεί το είδος. Οπότε το μεγάλο όπλο της γυναίκας είναι η ομορφιά της, χωρίς να αμφισβητεί κανείς το πνεύμα της, γιατί οι γυναίκες πολλές φορές είναι πολύ οξυδερκείς και πολύ πιο έξυπνες από τους άντρες. Αλλά το μεγάλο τους χάρισμα είναι σε πολύ μεγάλο βαθμό η εξωτερική εμφάνιση. Φυσικά, παράλληλα με την εξωτερική εμφάνιση, η σεξουαλικότητα έχει να κάνει με κάτι πολύ πηγαίο και εσωτερικό. Επομένως, αυτό το δισυπόστατο, αγγελικό, αλλά δαιμόνιο παράλληλα πλάσμα, το οποίο κατοικεί μέσα σε πολλές γυναίκες, ακουμπάει σε πολύ αρχετυπικά πρότυπα και πραγματικά φαίνεται ότι είναι αναγκαίο, έτσι θα πρέπει να είναι για να μην μπορεί ο άντρας να έχει καθ’ όλα τον έλεγχο και διότι τα ετερώνυμα έλκονται, άρα χρειάζεται κάτι διαφορετικό απέναντί του.
Πώς είναι η συνύπαρξη με την Κ. Καραμπέτη;
Με την Καρυοφυλλιά πρώτη φορά παίζουμε μαζί στο θέατρο. Είχαμε παίξει το ’94-’95, όταν εγώ πρωτοξεκινούσα, στον κινηματογράφο, στην «Ελεύθερη Κατάδυση» του Γιώργου Πανουσόπουλου, αλλά στο θέατρο δεν είχαμε παίξει παρέα. Οπότε έχει πολύ ενδιαφέρον, γιατί γνωριζόμαστε και πάρα πολλά χρόνια, και το απολαμβάνουμε. Λόγω και της φιλίας και της επαφής που έχουμε, είναι πολύ σημαντικό αυτό, ότι ήρθε η στιγμή να συμπαίξουμε, έστω σε αυτούς τους μικρούς για τον όγκο του έργου ρόλους, αλλά καταλυτικούς.
Είστε ευχαριστημένος με την εξέλιξη του Faust – Bar-Theatre-Arts, του πνευματικού σας παιδιού;
Ναι. Το ότι είμαστε στην ένατη χρονιά λειτουργίας, σε ένα τόσο ανταγωνιστικό πλαίσιο όπως είναι τα μαγαζιά υγειονομικού ενδιαφέροντος, εστιατόρια, μπαρ, μουσικές σκηνές κ.λπ., είναι πραγματικά μεγάλη επιτυχία. Και σε καλλιτεχνικό επίπεδο, παρουσιάζοντας πάνω από 1.300 live στον ισόγειο χώρο και 180-200 μέρες θέατρο πάνω στο θέατρο, που αυτή τη στιγμή συνεχίζει επιτυχώς μέσα από νέες ομάδες, νέα σχήματα, νέες προτάσεις που έρχονται και βρίσκουν μια έδρα για να εκφραστούν.
INFO
Lulu
του Φρανκ Βέντεκιντ
Διασκευή-Σκηνοθεσία: Γιάννης Χουβαρδάς
Παίζουν: Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης, Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, Γιώργος Μπινιάρης, Άλκηστις Πουλοπούλου, Άκης Σακελλαρίου, Αλέκος Συσσοβίτης, Χάρης Φραγκούλης, Νίκος Χατζόπουλος
Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης
Φωτό: Πάνος Γιαννακόπουλος
