Είδαμε την παράσταση «Η αρχή του Αρχιμήδη» στο θέατρο Skrow

19.12.2019
Πολιτισμός

Μια παράσταση που στηρίζεται στο έργο του καταξιωμένου ισπανού συγγραφέα (Ζουσέπ Μαρία Μιρό), νικητή του Premi Born de Teatre Award 2011 σε μετάφραση της Μαρίας Χατζηεμμανουήλ και παρουσιάζεται για δεύτερη χρονιά στο εν λόγω θέατρο, σκηνοθετημένο εξαιρετικά από τον Βασίλη Μαυρογεωργίου… παρακολουθήσαμε.

ΚΡΙΤΙΚΗ -ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Αλήθεια, παραπλάνηση, ψέμα.

Η πραγματικότητα δεν έχει ποτέ ένα πρόσωπο.

Πίσω από την προσπάθεια ερμηνείας της, παραφυλάει η παρερμήνευσή της.

Μία παράσταση σκληρή, ένα ψυχολογικό θρίλερ που καταδεικνύει με τρόπο αμφίσημο, την ευκολία με την οποία μια πράξη αληθινή ή μη,

στιγμιαία έχει τη δυνατότητα να επηρεάσει και να καθορίσει μία ολόκληρη οπτική.

Να στιγματίσει μία ζωή.

Ένα κολυμβητήριο, δύο δάσκαλοι κολύμβησης, η διευθύντρια και ένας πατέρας. Τέσσερα πρόσωπα που εναλλάσσονται με τρόπο μη γραμμικό,

ένα διαρκές μπρος πίσω στο χρόνο, με σκοπό να μας προβληματίσει

και να εντείνει με τρόπο αριστοτεχνικό τη δράση.

Ο ένας εκ των δύο δασκάλων, ο Τζόρντι, κατηγορείται για υπερβάλλουσα τρυφερότητα ,απέναντι σε ένα παιδί που φοβόταν να μπει στο νερό.

Κατηγορείται ότι το φίλησε στο στόμα δίχως αυτό να μπορεί συνολικά να επιβεβαιωθεί, παρά από την αμφίβολη μαρτυρία ενός μικρού κοριτσιού που το είδε; το φαντάστηκε;

O Βασίλης Mαυρογεωργίου σκηνοθετεί με τρόπο ευρηματικό την ακραία

δίχως έρευνα αντίδραση μιας μικρής κοινωνίας, της διευθύντριας, του δεύτερου δασκάλου, του γονέα και εν τέλη των παιδιών, απέναντι σε μία τέτοια πιθανή πράξη.

Ένα στήσιμο παράστασης που πραγματικά σε συγκλονίζει,

σε τρομάζει, δίχως να δίνει ξεκάθαρη απάντηση στο «τις πταίει»,

παρά δικάζοντας και καταδικάζοντας μία πράξη που ενδεχομένως να εμπεριέχει μόνο αγνά και ανθρώπινα κίνητρα.

Ένας τρόμος που ξεδιπλώνεται από μέσα σαν ασθένεια

και καταβάλει τον “κατηγορούμενο” Μιχάλη Συριόπουλο, όπου ερμηνεύει πραγματικά εξαιρετικά έναν ιδιάζοντα χαρακτήρα, εξωστρεφή και ιδιαίτερα παρορμητικό,

όπου πέφτει θύμα της ίδιας του της συμπεριφοράς.

Ξεδιπλώνεται έτσι ως κατασκευή, τούβλο τούβλο, πέτρα την πέτρα,

ένας χαρακτήρας που αστειεύεται, γελά, χειρονομεί, εκπλήσσεται, απογοητεύεται, αντιδρά, φοβάται και έπειτα καταρρέει .

Η διευθύντρια, (Μαρία Φιλίνη), ο συνδετικός δεσμός ανάμεσα στο πιθανό και το απίθανο ανάμεσα στο ίσως το ναι και το όχι, ανάμεσα στο δράμα και το φόβο,

ερμηνεύει καλά από την πλευρά της την συντετριμμένη , απογοητευμένη

και αγχωμένη, ως υπεύθυνη της τραγωδίας.

Ο δεύτερος προπονητής (Άγγελος Μπούρας) καλός και αυτός,

πασχίζει να κρατήσει την ισορροπία κατά κάποιον τρόπο, ανάμεσα στο συνάδελφο και τη διευθύντρια της πισίνας, μα το μόνο που τελικά καταφέρνει είναι και η δική του συγκλονισμένη ψυχολογία, η δική του γεμάτη αμφισημίες απορία και φόβος.

Τέλος ο πατέρας ενός παιδιού,(Σεραφείμ Ράδης),

που εμφανίζεται για πρώτη φορά στο κολυμβητήριο, συμπαθής στον ρόλο του, κουβαλώντας μαζί του το ακραίο συναίσθημα της δικής του υπερπροστατευτικότητας και την απαίτηση να εκδιωχθεί ο προπονητής.

Τα σκηνικά της Θάλειας Μέλισσας απλά μα με μία ευφάνταστη πρακτική χρήσης τους, καταφέρνουν και γίνονται ιδιαίτερα ενδιαφέροντα με τρόπο ζογκλερικό.

Η μουσική του Γιάννη Σορώτου καλή με στοιχεία Χίτσκοκικά, καταφέρνει να κρατήσει σε εγρήγορση το κοινό, ενώ τέλος οι φωτισμοί της Στέλλας Κάλτσου σε σχέση με αυτή, επιτυγχάνουν να ανεβάσουν την αγωνία στο ζενίθ.

Μία ιδιαίτερη και ακραία παράσταση αναφορικά με την αντίδραση που στοιχειοθετεί μία ατεκμηρίωτη και ουσιαστικά ανερμήνευτη πράξη

και που καταφέρνει με μαεστρία να μας κρατήσει ζωντανούς και σε ένταση,

από το πρώτο κιόλας λεπτό.

Συντελεστές

Συγγραφέας:

Ζουζέπ Μαρία Μιρό

Μετάφραση:

Μαρία Χατζηεμμανουήλ

Σκηνοθεσία:

Βασίλης Μαυρογεωργίου

Σκηνικά:

Θάλεια Μέλισσα