Είδαμε την παράσταση “Παραλλαγές Πάπιας”, στην Θεατρική Σκηνή

Μία παράσταση που ανεβαίνει για πρώτη φορά στην χώρα μας, βασισμένη στο έργο του David Μamet, σε μεταφραση της Μιχαέλας Αντωνιου – Χαρακοπούλου, γεμάτη χιούμορ γλαφυρό και διεισδυτικό, σε σκηνοθεσία Αντώνη Αντωνίου… παρακολουθήσαμε.

ΚΡΙΤΙΚΗ-ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Η πραγματικότητα είναι ένας τόπος, που για να υπάρξει μέσα της περισσότερο ευτυχισμένος και λιγότερο μόνος κανείς, αρκεί να απλώσει το χέρι του ως εκεί,  που ένα ακόμη χέρι έχει την ανάγκη και τη διάθεση να το αγγίξει.

Ο χρόνος σε τούτο τον κόσμο αξίζει να ξοδευτεί ανακαλύπτοντας.

Ανακαλύπτοντας νέους ανθρώπους, νέες ιδέες, νέους τρόπους αντίληψης και επεξεργασίας της αλήθειας, νέες πίστεις, νέους θεούς.

Ο Μάμετ παίρνει δύο ανθρώπους ηλικιωμένους ,άγνωστους, μόνους σε ένα πάρκο στις όχθες μιας λίμνης και προσφέροντάς τους τη δυνατότητα επιλογής, τους φέρνει κοντά.

Οι ψυχές ως ενότητα αδιαίρετη, αν βρουν η μία την άλλη απλώνουν, γίνονται ένα

με τον τόπο, το φυσικό περιβάλλον, τον ουρανό, μεταξύ  τους.

Με αφορμή τις πάπιες, οι δύο άγνωστοι με πολύ χιούμορ, ευδιαθεσία, κέφι και ελπίδα μέσα από απλές καθημερινές και σε πολλές περιπτώσεις ανούσιες αναλύσεις,  καταφέρνουν να μας πείσουν ότι ο άνθρωπος έχει ανάγκη από άνθρωπο για να υπάρξει. Για να νιώσει πραγματικά ζωντανός.

Το πάρκο παίρνει μορφή. Πότε γίνεται τόπος όμορφος και πότε ένα μέρος που καταδεικνύει τη μόλυνση και τη φθορά.

Αντιφάσεις, υπαρξιακές συγκρούσεις, παρατηρήσεις της πάπιας, του περιβάλλοντος,

των ζώων γενικότερα, γίνονται οι καταλύτες μέσω των οποίων οι πρωταγωνιστές μας ζουν τις στιγμές και αλληγορικά μας δίνουν απαντήσεις για την αλήθεια της ανθρώπινης φύσης.

Τρυφερά μας οδηγούν εκεί, δίπλα τους, στο παγκάκι του πάρκου, να οραματιζόμαστε,

να μοιραζόμαστε και να διαφωνούμε.

Δύο φωτισμένοι πρωταγωνιστές, γεννήματα του γνήσιου θεάτρου, ξεκάθαροι, ευγενείς, ζωντανοί, πειστικοί και γεμάτοι ελπίδα και πάθος, καταφέρνουν μέσα από ένα συμπαθές αλληγορικό και διόλου περισπούδαστο κείμενο, να μας τραβήξουν κοντά τους, δίπλα τους, μέσα τους και μέσα από τα δικά τους μάτια να οραματιστούμε με τρυφερότητα τη διαδρομή, το πέταγμά, τους έρωτες, το ένστικτο και τους προαιώνιους δρόμους της ύπαρξης. Από την Ανατολή στη Δύση, από το κρύο στη ζέστη και από την επιφάνεια ευθύγραμμα και σύντομα ως την ψυχή.

Ο Αντώνης Αντωνίου σκηνοθετεί μία παράσταση ζωντανή και καρέ-καρέ από το σκοτάδι στο φως, επιτυγχάνει να διεισδύσει στο χαμόγελό μας και να το διατηρήσει αμείωτο ως το τέλος. Το ίδιο και η σύζυγός του στη ζωή και συμπρωταγωνίστρια Νατάσα Ασίκη, όπου με τη νεανικότητα, τη φρεσκάδα και το πηγαίο υποκριτικό της ταλέντο, κατάφερε με τη σειρά της το αυτό αποτέλεσμα.

Σπουδαίοι ερμηνευτές και ωραίοι άνθρωποι που δεν προσπαθούν με περίτεχνες εκφράσεις και σπουδαία σκηνικά ή θεατρινισμούς να μας καθοδηγήσουν, παρά απλά και μόνο να μας καταδείξουν την ουσία, με τον αυθορμητισμό και τη νεανικότητα δύο παιδιών που ο χρόνος μπορεί να άγγιξε τη σάρκα με την ισχυρή βούληση του, μας σε καμία περίπτωση τις ταλαντούχες τους ψυχές.

Μια παράσταση αληθινή, που μόνο όμορφα μπορεί να περάσει κανείς παρακολουθώντας την.

Μεταφραση : Μιχαέλα Αντωνίου - Χαρακοπούλου

Σκηνοθεσια : Αντωνης Αντωνιου

Σκηνικα - Κοστούμια : Νικος Κασαπακης

παιζουν οι ηθοποιοι : αντωνης αντωνιου, νατασα ασικη