Είδαμε την παράσταση «Οι Λαντζέρηδες», στο Σύγχρονο Θέατρο - Free Sunday
Είδαμε την παράσταση «Οι Λαντζέρηδες», στο Σύγχρονο Θέατρο

Είδαμε την παράσταση «Οι Λαντζέρηδες», στο Σύγχρονο Θέατρο

Από το έργο του Morris Panych “Οι Λαντζέρηδες”, που πρωτοπαρουσιάστηκε το 2005 στο Βανκούβερ και έπειτα στη Νέα Υόρκη Off-Broadway το 2009, με θεματολογία βαθιά νατουραλιστική , όπου δρομολογήθηκε μετά από μια σειρά αντίστοιχων θεματικά παραστάσεων στην πορεία των ετών, όπως το «Δεσποινίς Τζούλια» του Στρίντμπεργκ γραμμένο το 1888,  “Η κουζίνα του Wesker” του Άρνολντ που γράφτηκε στα 1957, καθώς και  “Ο χρυσός Δράκος” του Roland Schimmelpfenning στα 2009, την παράσταση, σε μετάφραση του Γιώργου Χατζηνικολάου και σκηνοθεσία της εξαίρετης Ελένης Σκότη… παρακολουθήσαμε.

ΠΕΡΙΛΗΨΗ-ΚΡΙΤΙΚΗ

Σαν να θες να κοιτάξεις κατάματα την ομορφιά και εκείνη την πλάτη σου γυρίζει και σε εξορίζει στα έγκατα της μοναξιάς, της μονοτονίας και της πλήξης.

Στα σκοτάδια του Άδη, η Περσεφόνη πνιγμένη από τη γνώση της ύπαρξης του φωτός που για έξι μήνες στερείται, αποφασισμένη να διαφύγει ανατινάζει τον Κάτω Κόσμο.

Ποιοι είναι “οι λαντζέρηδες” και πόσο βαθιά, σταδιακά, στον μισανθρωπισμό τους οδηγεί η οξύτητα της ρουτίνας τους;

Πώς ερμηνεύεται ο χαμένος χρόνος στα έγκατα ενός εστιατορίου;

Ποιες επιλογές καθορίζουν την επιβίωση;

Ποια νοημοσύνη, ποια ανάγκη, ποιος μεγάλος πόνος, οδηγεί στην επιλογή της μικρής ετούτης εργασιακής επίγειας κόλασης;

Κατεβαίνοντας λίγο βαθύτερα από την επιφάνεια της γνωστής μας νομοτέλειας, γεγονός που θεατρικά άρχισε να λειτουργεί κατά τα τέλη του 19ου αιώνα με τον νατουραλισμό, καταφέρνουμε πλέον ως θεατές να εντρυφήσουμε, να διεισδύσουμε στην ποντικότρυπα της πραγματικότητας αυτής, ξεφεύγοντας από τη γλυκιά ρουτίνα του φωτός.

Εισχωρούμε τότε στον αθέατο κόσμο μία ζωής σκληρής, μοναχικής, ηθικά και συναισθηματικά υποσιτισμένης από την έλλειψη φωτός, ανεξαρτησίας και προσωπικής ελευθερίας.

Οι λαντζέρηδες είναι τα παιδιά ενός κατώτερου θεού.

Η παράσταση αυτή κατεβαίνει την βαθιά κάθετη σκάλα του πραγματικού και μας οδηγεί στο δωμάτιο της λάντζας, όπου τρεις άνθρωποι με τελείως διαφορετική κοσμοθεωρία, φέρνουν εις πέρας ως μηχανές ακραίας διεκπεραίωσης ετούτη την εργασία.

Για να αντέξει κανείς το σκοτάδι, μπορεί να το εξιδανικεύσει, στολίζοντάς το με ευγενείς όρους και επωμίδες χρυσές, να το ανεχτεί, ή ποτέ να μην συμβιβαστεί με αυτό.

Έτσι η καρδιά του χώρου αυτού χτυπά με τρεις διαφορετικούς ρυθμούς. Έναν απόλυτα συμβιβασμένο, που παρόλα αυτά πασχίζει με μικρές εμβόλιμες συνήθειες-ενέσεις να του δώσει αξιοπρέπεια και αποδοχή, έναν παντελώς μηχανοποιημένο-παραδωμένο, που μέχρι την τελευταία του πνοή ζει από και για την εργασία αυτή, αγνοώντας πλέον πως υπάρχει ζωή και πέραν ετούτης και ο ασυμβίβαστος, πρώην εύπορος, που το πράττει ευκαιριακά και ανέχεται το σκοτάδι του μόνο όσο χρειαστεί, ώστε να ανέβει και πάλι στο φως.

Μέσα σε τούτο το σκηνικό, έναν άριστα στημένο χώρο λάντζας, με εκατοντάδες πιάτα, με δυο τρεις απλές προσθήκες, μία σκάλα που συμβολιστικά οδηγεί στο φως, την τουαλέτα, τις ντουλάπες των ρούχων και μία καρέκλα που ο ένας εκ των τριών είχε θεσπίσει ως προσωπικό χώρο και πού γύρω της για να ασχολείται, ένα ελάχιστο φυτώριο καρότων έχει κατασκευάσει, συντελείται η παράσταση.

Προσωπικές επιδιώξεις και επίσης μοναξιά, πολιτική, όνειρα, πόνος και εφιάλτες, ποιος είναι ποιος, τι είναι σημαντικό και τι όχι για τον καθένα, εκφράζονται από τους πρωταγωνιστές.

Ο Ντρέσλερ, (Τάσος Κωστής), συμβιβασμένος με την κατάσταση την ωραιοποιεί, την εξιδανικεύει,  κατονομάζοντας όσους εργάζονται σε αυτό το πόστο “αθέατα στηρίγματα”. Πολύ καλή η ερμηνεία του, που μας πείθει για την εξάλειψη των επιδιώξεών του, την ισοπεδωμένη διάθεσή του για αλλαγή και την ταύτισή του τόσο με το χώρο όσο και με το εργασιακό αντικείμενο.

Ο Έμετ, (Γιάννης Σαρακατσάνης), ο πρώην οικονομικά ευκατάστατος της παρέας, ξεκινά με απέχθεια να εργάζεται εκεί, υποτιμώντας τόσο τις συνθήκες της εργασίας, το περιβάλλον,

μα και τη μικρότητα του τρόπου σκέψης των συνεργατών του, που έχουν ήδη προκαθορίσει το μέλλον τους. Επίσης πολύ καλός στο ρόλο του, ασυμβίβαστος, που σύντομα, με “ξένα όπλα” καταφέρνει να αποδεσμευτεί.

Ο Μος, (Κώστας Λάσκος), είναι ο γηραιός της παρέας, που έχει θυσιάσει τη ζωή του εκεί, ο άνθρωπος που έχει ξεχάσει να ζει και να απολαμβάνει τις ηδονές και τα πάθη και αυτό που του έχει απομείνει είναι η ελάχιστη χαρά της εργασιακής επίτευξης που θα τον συντροφέψει ως το τέλος του.

Τέλος η εμφάνιση του Μπάροους (Άλεξ Μανωλίδη), για όσο εμφανίστηκε συμπαθής.

Η Ελένη Σκότη, παίρνοντας στα χέρια της το κείμενο του Morris Panych  που πρωτοπαίχτηκε το 2005 στο Βανκούβερ, το μετουσιώνει με εξαίρετο τρόπο σε μάθημα κατανόησης της πραγματικότητας, σε φυγή από τη μοναξιά, καταδεικνύοντας μας μία μηχανή καταστροφής ή υποβάθμισης των ονείρων, που καταπλακώνονται κάτω από στοίβες βρώμικων πιάτων, δίχως φυσικά να παραλείψει με φωνή βροντερή να μας καταδείξει το δρόμο προς το φως, προς το όνειρο και την αλλαγή.

Πολύ όμορφα δοσμένα τα σκηνικά και τα κοστούμια από τον Γιώργο Χαντζηνικολάου μας ενέταξαν άμεσα στο κλίμα της σκηνοθετικής συλλογιστικής, η μουσική του Στέλιου Γιαννουλάκη πολύ σωστά επιλεγμένη, ενώ οι φωτισμοί του Αντώνη Παναγιωτόπουλου άρτιοι.

Μια παράσταση που μας ρίχνει με μαεστρία στο σκοτάδι μιας λίγο ως πολύ γνώστης μα άγνωστης πραγματικότητας, που φυσικά δεν ξεχνά στο τέλος να μας καταδείξει και το δρόμο προς το φως.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Μετάφραση: Γιώργος Χατζηνικολάου
Σκηνοθεσία: Ελένη Σκότη 

Σκηνικά, Κοστούμια: Γιώργος Χατζηνικολάου

Φωτισμοί: Αντώνης Παναγιωτόπουλος

Πρωτότυπη μουσική & Επιμέλεια ήχου: Στέλιος Γιαννουλάκης

Βοηθός σκηνοθέτη: Άννα Κούρα

Οργάνωση Παραγωγής: Μαρία Αναματερού
Φωτογραφίες: Μαρία Αναματερού, Γιώργος Χατζηνικολάου

Trailer: Σταύρος Συμεωνίδης

Υπεύθυνη Επικοινωνίας Παράστασης: Ελεάννα Γεωργίου

Παραγωγή:       Ομάδα Νάμα Λυκόφως ΙΚΕ

Διανομή

Ντρέσλερ: Τάσος Κωστής

Έμετ: Γιάννης Σαρακατσάνης

Μος: Κώστας Λάσκος 

Μπάροουζ: Αλέξανδρος Μανωλίδης

Διάρκεια παραστάσεων: Σάββατο 19 Οκτωβρίου έως Κυριακή 29 Μαρτίου

Προπώληση εισιτηρίων: Στο ταμείο του θεάτρου | Τηλ.: 2103464380 | ww.sychronotheatro.gr  | www.ticketplus.gr| Τηλ.: 210 220 3000

Προσοχή! Μέρες & ώρες παραστάσεων: Τετάρτη 21:15, Πέμπτη 21:00, Σάββατο 21:15 (Απ’ το Σάββατο 1/2 18:15), Κυριακή 18:00

Τιμές εισιτηρίων: Καθημερινές: (Α΄ Ζώνη) Κανονικό 15€, Φοιτητικό & Ανέργων, Άνω των 65: 13€| (Β’ Ζώνη) Κανονικό 13€,         Φοιτητικό & Ανέργων, Άνω των 65: 10€ | Σάββατο/Κυριακή/αργίες:            (Α΄ Ζώνη) Κανονικό 17€, Φοιτητικό & Ανέργων, Άνω των 65: 14€ | (Β’ Ζώνη) Κανονικό 15€,         Φοιτητικό & Ανέργων, Άνω των 65: 12€

Διάρκεια: 100’

ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΘΕΑΤΡΟ

Διεύθυνση: Ευμολπιδών 45, Αθήνα 118 54

Τηλέφωνο: 210 3464380

E- mail: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Facebook: Σύγχρονο Θέατρο_official

ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ

Μετρό

Το Σύγχρονο θέατρο βρίσκεται σε απόσταση 300 μέτρων από το σταθμό «Κεραμεικός».

http://www.ametro.gr

Λεωφορεία

Γραμμές 026, 027, 813, 836, 856, 865, Α16

Στάση “Σίδερα” (επί της Ιεράς Οδού)

http://www.oasa.gr

Χώροι στάθμευσης αυτοκινήτων

Στην οδό Τριπτολέμου βρίσκονται δύο κλειστά parking σε απόσταση 50 μέτρων απ’ το Σύγχρονο Θέατρο και στην οδό Μεγάλου Αλεξάνδρου ένα κλειστό πάρκινγκ σε απόσταση 80 μέτρων.