Ηρώ Μπέζου: «Είναι ύβρις να υποτιμούμε τη διαύγεια της πρώτης νιότης»

01.02.2020
Πολιτισμός

Το πρώτο λογοτεχνικό έργο του Νίκου Καζαντζάκη μεταφέρεται στη θεατρική σκηνή του Bios, με την Ηρώ Μπέζου και τον Χρήστο Θάνο, κάθε Δευτέρα και Τρίτη. Τις υπόλοιπες ημέρες της εβδομάδας βρίσκουμε την Ηρώ Μπέζου στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά και στις «7 Αναζητήσεις», μια πρωτότυπη σπονδυλωτή θεατρική παράσταση που βασίζεται στις ραδιοφωνικές αναζητήσεις του Ερυθρού Σταυρού. Η πολυπράγμων ηθοποιός μάς εξηγεί πώς είναι να βρίσκεται σε δύο θεατρικά σανίδια ταυτόχρονα.

Το πρώτο λογοτεχνικό έργο του Νίκου Καζαντζάκη μεταφέρεται στη θεατρική σκηνή του Bios. Πού εστιάζει η παράσταση;

Σαφέστατα στον λόγο του κειμένου, που είναι υπέροχος. Δεν υπάρχει πρόθεση αναπαράστασης, εφόσον το ίδιο το βιβλίο δεν εστιάζει τόσο σε γεγονότα αλλά στην εσωτερική πάλη του αφηγητή. Ο ημερολογιακός χαρακτήρας του κειμένου, που δικαιολογεί όλα αυτά που σε μια απλή αφήγηση θα θεωρούνταν αστοχίες (την επανάληψη, την υπερβολή, τις χειμαρρώδεις προτάσεις), οδήγησε κι εμάς σε μια απόπειρα αναπαράστασης της εσωτερικής διαδρομής του ήρωα και όχι των εξωτερικών καταστάσεων.

Τι είναι αυτό που σας έκανε μεγαλύτερη εντύπωση στο κείμενο;

Η ποίηση. Πάνω απ’ όλα. Επίσης, η εφηβική ταυτότητα του κειμένου – δεν είναι τυχαίο ότι ο Καζαντζάκης το έγραψε σε πολύ νεαρή ηλικία. Το απόλυτο του έρωτα, η σεξουαλική ορμή, η τεράστια ευαισθησία, σε συνδυασμό με τεράστια έπαρση, βαθιά έλξη προς τον θάνατο, οργή προς το αντικείμενο του πόθου και, πάνω απ’ όλα, συγκλονιστικές υπαρξιακές αναζητήσεις και ερωτηματικά. Όλα αυτά που η εφηβική σοφία φέρνει στην επιφάνεια και στην πορεία της ζωής μας εκλογικεύονται ή αποδίδονται σε διανόηση και ωριμότητα. Μεγάλο ψέμα. Πιστεύω ότι είναι ύβρις να υποτιμούμε παντού και πάντα τη διαύγεια της πρώτης νιότης.

Παράλληλα σας βρίσκουμε στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, στη σπονδυλωτή παράσταση «7 Αναζητήσεις». Μιλήστε μας λίγο για τον δικό σας ρόλο σε αυτήν.

Ο μονόλογός μου έχει γραφτεί από τον Μάκη Τσίτα και σκηνοθετείται από τον Προμηθέα Αλειφερόπουλο. Έχει να κάνει με μια τραγουδίστρια που ζει στη Γερμανία, στα τέλη του ’60, μετακόμισε εκεί ως μετανάστρια, φεύγοντας από ένα ελληνικό χωριό, πολλά χρόνια πριν και τώρα νιώθει την ευτυχισμένη ζωή της να αναστατώνεται από τις διαρκείς προσπάθειες των συγγενών της να την εντοπίσουν μέσω του Ερυθρού Σταυρού. Είναι μια κωμικοτραγική ιστορία για το τι σημαίνει «φεύγω». Έτσι το αισθάνομαι εγώ.