Γιώργος Χριστοδούλου: «Δεν νομίζω κανείς να πλούτισε από το θέατρο»

16.02.2020
Πολιτισμός

Το ιστορικό θέατρο Βικτώρια του Γιώργου Θεοδοσιάδη ανακαινίστηκε και πλέον «σταδιοδρομεί» με το όνομα «Έαρ Βικτώρια». Στη σκηνή του παρουσιάζεται, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Γιάννη Διαμαντόπουλου, το έργο του Λεωνίδα Τσίπη «Ζει της Άρτας το Γιοφύρι; Ολημερίς το χτίζανε 300 το γκρεμίζαν». Πρόκειται για μια παρωδία του γνωστού θρύλου του Γεφυριού της Άρτας, γραμμένη σε σατιρικό δεκαπεντασύλλαβο. Μια θεότρελη κωμωδία παρεξηγήσεων, μια χιουμοριστική αλληγορία, ένα έργο λαϊκό, στα πρότυπα των μπουλουκιών, που σατιρίζει με οξύτητα αλλά και τρυφερότητα τις αιώνιες αντιφάσεις του Έλληνα. Ο Γιώργος Χριστοδούλου, που έχει αναλάβει την καλλιτεχνική διεύθυνση του θεάτρου, πρωταγωνιστεί και μας εξηγεί γιατί επέλεξε αυτό το έργο στη νέα εποχή του θεάτρου.

Έχετε αναλάβει την καλλιτεχνική διεύθυνση του ιστορικού θεάτρου Βικτώρια, το οποίο μάλιστα ανακαινίσατε ριζικά. Από ποια ανάγκη προέκυψε αυτή σας η απόφαση;

Έχω μια μακρόχρονη πορεία στο θέατρο. Περίπου 50 χρόνια. Έχω, λοιπόν, περάσει ολόκληρη τη ζωή μου παίζοντας σε παραστάσεις με σημαντικούς ηθοποιούς ή ανεβάζοντας παραστάσεις στους κατά καιρούς δικούς μου θεατρικούς χώρους. Η ζωή μου είναι η θεατρική σκηνή. Ο καινούργιος χώρος, το θέατρο Έαρ Βικτώρια, είναι τo θέατρο που είχε για χρόνια ο μεγάλος δάσκαλος και σκηνοθέτης του θεάτρου Γιώργος Θεοδοσιάδης, το οποίο κουβαλάει μια ολόκληρη ιστορία. Με απόλυτο σεβασμό και αγάπη στη θεατρική παράδοση του χώρου, η εταιρεία που τον διαχειρίζεται τον ανακαίνισε και μου εμπιστεύτηκε την καλλιτεχνική του διεύθυνση. Δίνω τη δυνατότητα όχι μόνο σε καταξιωμένους δημιουργούς αλλά πρωτίστως σε νέους να έρθουν να παρουσιάσουν τη δουλειά τους. Όνειρό μου είναι η ανάδειξή τους μέσα από την εμπειρία μου, εάν και εφόσον τη χρειαστούν. Το θέατρο δεν ήταν ποτέ για μένα ένας τρόπος να βγάλω χρήματα, αλλά ένα μέσο έκφρασης και μια στάσης ζωής. Γιατί δεν νομίζω κανείς να πλούτισε από το θέατρο. Μάλλον καταστράφηκε. Καλώ όλους τους δημιουργούς που τα όνειρά μας κάπου συναντώνται να έρθουν στο θέατρο Βικτώρια, προσβλέποντας σε μια συνεργασία μαζί τους που θα αναδείξει τον κοινό μας στόχο. Όπως έλεγε ο Κουν: «Δεν κάνουμε θέατρο για το θέατρο. Δεν κάνουμε θέατρο για να ζήσουμε. Κάνουμε θέατρο για να πλουτίσουμε τους εαυτούς μας, το κοινό που μας παρακολουθεί, και όλοι μαζί να βοηθήσουμε να δημιουργηθεί ένας πλατύς, ψυχικά πλούσιος και ακέραιος πολιτισμός στον τόπο μας».

Γιατί διαλέξατε ως εναρκτήρια παράσταση το «Ζει της Άρτας το Γιοφύρι»;

Διότι διαβάζοντας το έργο του Λεωνίδα Τσίπη, σαν αναλαμπή, ήρθαν όλα αυτά τα δεινά που τα τελευταία χρόνια περάσαμε όλοι μαζί και σκέφτηκα πως το έργο αυτό ίσως είναι μια αφύπνιση για πολλούς. Ίσως μέσα από τον μύθο του Γεφυριού της Άρτας ξυπνήσουν μερικοί και αποφασίσουν να πάψουν να ταλαιπωρούν αυτόν τον υπέροχο λαό και τη μοναδική αυτή χώρα που λέγεται Ελλάδα. Καιρός είναι μέσα από τη γραφή του Λεωνίδα Τσίπη οι πολιτικοί μας να πάρουν το μήνυμα πως «Στεριώστε το Γιοφύρι σας! Πιστέψτε ότι μπορείτε!/ Έλληνες είσαστε ωρέ! Και να το θυμηθείτε!/ Ότι ετούτος ο λαός έχει πάντα τη γνώση/ τη χώρα το Γιοφύρι του πως ξέρει να στεριώσει!».

O γνωστός θρύλος του Γεφυριού της Άρτας χρησιμοποιείται ως αλληγορία. Μέσω αυτής ποια σύγχρονα πολιτικοκοινωνικά ζητήματα θίγονται;

Θέλουμε να σατιρίσουμε και να καυτηριάσουμε όλα τα δεινά που χρόνια μάς ταλαιπωρούν και τραυματίζουν την Ελλαδίτσα μας. Θέλουμε να διακωμωδήσουμε πολιτική, πολιτικούς και την πολιτική ατμόσφαιρα που απλώνεται σαν μαύρο σύννεφο από πάνω μας και στερεί το γέλιο από τα χείλη μας. Βαρέθηκα να βλέπω πρόσωπα σκοτεινιασμένα και το χαμόγελο να είναι μια ξεχασμένη έκφραση. Θα μου πείτε «θα φέρω εγώ την άνοιξη;». Όχι βέβαια, αλλά ίσως ένα πετραδάκι αφύπνισης. Ίσως και να τα καταφέρω…

Έχει κατά τη γνώμη σας όρια η σάτιρα και, αν ναι, ποιες είναι για σας οι κόκκινες γραμμές;

Πιστεύω ότι παντού στη ζωή μας, αλλά και στην τέχνη, υπάρχει η έννοια του «μέτρου». Η έννοια του «μέτρου» αποτυπώνει την αγωνία του ανθρώπου να επιβιώσει μέσα σε έναν κόσμο άναρχο και απροσδιόριστο. Η Ύβρις για τους αρχαίους Έλληνες αφορούσε την αλαζονική, αυθάδη και λαθεμένη συμπεριφορά, ατομική ή ομαδική. Εάν αυτό συνέβαινε, η Ύβρις προκαλούσε την οργή των θεών, οι οποίοι παρενέβαιναν διά της Νεμέσεως, ώστε να τιμωρηθεί ο υβριστής. Αυτό το μέτρο, λοιπόν, κυριαρχεί στο θέατρο. Πρέπει να σεβόμαστε το θεατρικό έργο, αλλά κυρίως τον θεατή. Για να το κατορθώσουμε αυτό, χρειάζεται επίπονη δουλειά, δουλειά και μόνο δουλειά, ώστε να σεβαστούμε το έργο και τον θεατή. Τότε θα διαπιστώσουμε πως με εξαντλητική δουλειά και ταπεινότητα όλοι θα αρχίσουμε να καταλαβαίνουμε την έννοια του μέτρου.

Τώρα, στην ερώτησή σας για τα όρια της σάτιρας, όταν αισθάνεσαι ότι υπερβαίνεις το μέτρο που σας περιέγραψα παραπάνω, όταν δεν σέβεσαι το κοινό, όταν δεν παίζεις κανέναν ρόλο αλλά αναπαράγεις τις ευκολίες σου και ξεπερνάς τα όρια μόνο και μόνο για να προσφέρεις εύκολο γέλιο, όχι μόνο στη σάτιρα αλλά σε όλα τα θεατρικά είδη, τότε γίνεσαι υβριστής και χάνεις την έννοια του μέτρου.

Υπηρετείτε χρόνια το θέατρο. Αν σας ζητούσαμε να επιλέξετε την πιο καθοριστική στιγμή της μέχρι τώρα πορείας σας, ποια θα ήταν αυτή;

Κάθε φορά που ανεβαίνω στη σκηνή, αισθάνομαι ότι πρέπει να αποδείξω τα πάντα. Ποιος ήμουν, ποιος είμαι τώρα, αν θα τα καταφέρω να παίξω σωστά, αν αποδίδω σωστά τον ρόλο. Αν, τέλος, αγγίζω το κοινό που με παρακολουθεί. Το χθες είναι παρελθόν. Η νέα κάθε φορά και μοναδική στιγμή που ανοίγει η αυλαία είναι για μένα καθοριστική και αισθάνομαι σαν να ξεκινάω τώρα την πορεία μου.

INFO

Ζει της Άρτας το Γιοφύρι; Ολημερίς το χτίζανε 300 το γκρεμίζαν