Είδαμε την παράσταση “The 1821 η επιθεώρηση” στο υπέροχο καλοκαιρινό Βεάκειο

14.07.2021
Πολιτισμός

Το σημαντικότατο θεατρικό είδος της επιθεώρησης δείχνει να ξαναβρίσκει τα πατήματά του μετά από εικοσιπέντε περίπου χρόνια, στο θέατρο Βεάκειο, υπό την συνεργασία δύο σημαντικότατων και πολύ έμπειρων συντελεστών, αφενώς σκηνοθετικά του Δημήτρη Καραντζά και αφετέρου σε μουσική και κείμενα του Φοίβου Δεληβοριά.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Ένα θεατρικό είδος που αντλεί την ταυτότητά του από τα μείζονα προβλήματα της εκάστοτε εποχής, όπου συλλογικά μα και ατομικά, με την χρήση του τραγουδιού, της μουσικής, του χορού, του μπαλέτου καθώς και συνεχείς συγκρουσιακές προσεγγίσεις, αντιπαραθέσεις και διαλόγους, χιουμοριστικού κυρίως χαρακτήρα, θίγει, δίχως φόβο μα με πάθος και αμφισβητεί, την εκάστοτε πολιτικοκοινωνική πραγματικότητα.

Ξεκινώντας ανεπίσημα από την 1 η Σεπτεμβρίου του 1881 στο Νέο Φάληρο με το “ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΣ” και καταγωγή την Αριστοφανική κωμωδία, η επιθεώρηση σε αέναη σύγκρουση με τον εαυτό της, καυτηριάζει, συγκρίνει, καταδεικνύει και υπενθυμίζει το ποιοι είμαστε και ίσως το ποιοι θα έπρεπε, τονώνει το πάθος και το συναίσθημα με ενέσεις μνήμης και προβάλει με διαύγεια, καυστικότητα καθώς και εσκεμμένη βωμολοχία τις συνθήκες μέσα στις οποίες η ίδια η ζωή μας “είναι” και αυτές που ενδεχόμενα θα έπρεπε να είναι.

Έτσι, μετά από μακρά απουσία ουσίας, ο Δημήτρης Καραντζάς και ο Φοίβος Δεληβοριάς, επιχείρησαν να ζωντανέψουν και πάλι το θεατρικό ετούτο είδος, χρησιμοποιώντας ο καθένας τα όπλα και την μακρόχρονη εμπειρία του ( θέατρο και βαριετέ), συνεργαζόμενοι ως ένα (σκηνοθεσία- μουσική σύνθεση και κείμενο).

Με αφορμή τα 200 χρόνια Ελευθερίας, οι δύο δημιουργοί, μέσα από τα κείμενα της Λένας Κιτσοπούλου, της Γλυκερίας Μπασδέκη, του Κώστα Μανιάτη, του Κώστα Κωστάκου, της Κέλλυ ς Παπαδοπούλου και του Φοίβου Δεληβοριά, κατασκεύασαν μια γέφυρα ανάμεσα στο χθες και το σήμερα, ανάμεσα στην άγνοια και την αλήθεια, ανάμεσα στην σιωπή και την δράση κι εκεί στο ξέφωτο, έκαμαν επιθεώρηση.

Μια γέφυρα που διαρκεί 140 λεπτά κι έπειτα μοιάζει πως χάνεται, μα ο τόπος και ο χρόνος στον οποίο μας μεταφέρει καταγράφεται στην μνήμη μας ανεξίτηλα. Από το 1985 περίπου κι έπειτα, που το θεατρικό αυτό είδος ξέπεσε σε ποιότητα μιας και η αλλαγή κουλτούρας ήταν μεγάλη και οι stand up comedies την αντικατέστησαν εν μέρη με μικρότερης διάστασης εγχειρήματα, η επιθεώρηση πάντα έψαχνε να βρει τον δρόμο της προς το φως και να εκφράσει και πάλι τα σκιώδη.

Έτσι τα 200 χρόνια ήταν μονάχα η αφορμή, μα και η ευκαιρία για να συνταχθούν συντελεστές του θεάτρου και της μουσικής σπουδαίοι και σε συνδυασμό με την ψυχοσωματική- πνευματική επιδημία που καθορίζει τον τελευταίο καιρό τις ζωές μας, να φωνάξουν, να ξεσηκωθούν και να μας ταρακουνήσουν με τον ακραίο συγκινησιακά τρόπο τους.

Ένα επιτελείο αξιόλογων ηθοποιών-πρωταγωνιστών, που για πρώτη φορά παίρνουν μέρος σε επιθεώρηση, (Ελένη Κοκκίδου, Νίκος Καραθάνος, Γιώργος Γάλλος, Γαλήνη Χατζηπασχάλη, Γιάννης Νιάρρος, Μιχάλης Οικονόμου, Γιάννης Κουκουράκης, Γιάννης Κλίνης, Βάσω Καβαλιεράτου, Πάνος Παπαδόπουλος, Ηλίας Μουλλάς, Ιωάννα Πιατά), με εξαίρεση την Μίρκα Παπακωνσταντίνου, που με το πηγαίο χιούμορ και το ταπεραμέντο της λειτουργώντας ως δίαυλος ανάμεσα στο παλιό και το νέο, το Ελεύθερο Θέατρο και την Ελεύθερη Σκηνή, υπηρέτησαν με αξιοπρέπεια, ποιότητα και σεβασμό, το παραγκωνισμένο, ναρκωμένο ετούτο θεατρικό είδος, ξυπνώντας το για τα καλά.

Κοιτάζοντας μέσα από το παραμορφωτικό γυαλί του χρόνου το παρελθόν, οι ήρωες κραυγάζουν, απο-δομούνται και αναδομούνται στο σήμερα, εκφράζοντας την επιθυμία τους να δουν «τι εμείς πράξαμε κι αν ο αγώνας αυτός και η θυσία έχει βρει, ή θα βρει δικαίωση».

Κουβαλώντας στην πλάτη την καμπούρα της διαδρομής της, ένα βαρύ επιδημιολογικό φορτίο καθώς και τις πολιτικές αλλαγές-μεταλλάξεις, σ’ έναν κακο-στημένο πολιτικά κόσμο, ανασυντάσσοντας τις παλιές πρακτικές με προτροπές, βάζει νέες νότες και νέες πινελιές και μετατρέπει το κλασικό σε ροκ, το ιστορικό σε σημερινό, στοιχειοθετώντας την αλλαγή. Μια παράσταση με σκηνικά φαντασμαγορικά από την Μαρία Πανουργιά και την Μυρτώ Λάμπρου και κοστούμια από την Ιωάννα Τσάμη που στις περισσότερες των περιπτώσεων υπηρέτησαν τον σκοπό τους, με μουσική επένδυση που φέρνει πρόσωπο με πρόσωπο τον Φοίβο με τον Λουκιανό και σκηνοθετικά τον Καραντζά με τον Σακελάριο, και με κείμενα που πλην ενός δυο μεταβάσεων από το υβριστικό στο ιστορικό και ένα δυο σημεία και αναφορές που πλατείασαν, (σχεδόν αδύνατο αυτό να αποφευχθεί), η επιθεώρηση κέρδισε τις καρδιές μας.

Το καστ λειτούργησε αρμονικά και με συνέπεια απέναντι στα κείμενα και τις μεταπηδήσεις, από την μια διάθεση στην άλλη, διατηρώντας το κοινό σε εγρήγορση στο μεγαλύτερο μέρος της παράστασης, ενώ οι φωτισμοί ήταν άρτιοι.

Εν κατακλείδι μιλούμε για την ελπιδοφόρα προσέγγιση και αναβίωση ενός θεατρικού είδους, που τόσο καιρό είχε λείψει, όχι μόνο από τα θεατρικά πράγματα μα και από τις καρδιές μας.