Είδαμε την παράσταση «Η Σιωπηλή Λίμνη» στο θέατρο Επί Κολωνώ

10.02.2022
Πολιτισμός

Σε παραγωγή της ομάδας Νάμα, υπό την πάντα καίρια και προσεγμένη σκηνοθεσία της Ελένης Σκότη, σε παγκόσμια πρώτη μετάφραση σε άλλη γλώσσα πλην της Ισπανικής από την Μαρία Χατζηεμμανουήλ, καθώς και παρουσίαση στην Ελλάδα, με ένα καστ εξαίρετων ηθοποιών, παρακολουθήσαμε ένα ατμοσφαιρικό ψυχολογικό θρίλερ, με στοιχεία μεταφυσικής αγωνίας.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Ισορροπώντας ανάμεσα στο υπαρξιακό δράμα και την μεταφυσική ατμόσφαιρα ενός ψυχολογικού θρίλερ, η Ελένη Σκότη, πάντα πρωτοποριακή, παραθέτει το ιδιαίτερο θεατρικό έργο του Νταβίντ Ντεσόλα, αξιοποιώντας το για πρώτη φορά επί ελληνικής σκηνής και σε πρώτη παγκόσμια μετάφραση σε γλώσσα πλην της Ισπανικής σε μια καλοδουλεμένη παράσταση. Ο μακρόσυρτος βόμβος της υπαρξιακής κραυγής, της απώλειας, της μοναξιάς και της εσωτερικής αγωνίας γίνονται σκηνικό, όπου μέσα του, κινούνται με βήματα αργά, αυτοί που έχουν απωλέσει τον εαυτό τους, ανίκανοι να αντιμετωπίσουν τον εαυτό τους, αυτοί που έχουν απωλέσει πρόσωπο λατρεμένο, ανίκανοι να αντιμετωπίσουν ετούτη την απουσία, αυτοί που έχουν χάσει το μέτρο του χρόνου, της αυτοκυριαρχίας και της πραγματικότητας και εν τέλη αυτοί που ζουν ως φαντάσματα, μαζί με τα φαντάσματα της ίδιας τους της απώλειας.

Κάθε τεράστια ανατροπή ζωής, κάποτε, ανάλογα με το σθένος και την ψυχική αντοχή αντιμετωπίζεται ως τέτοια, ειδάλλως βυθίζει το υποκείμενο σε μια φαντασιωτική σχέση με την πραγματικότητα, όπου η απώλεια αντικαθίσταται με την δημιουργία ψευδαισθήσεων, που πασχίζουν να καλύψουν το σημαντικό κενό της ανθρώπινης επαφής. Από τη μια μία μητέρα μόνη, η Ιρένε, (Παναγιώτα Βλαντή), που έχασε το παιδί της σε μια τρομοκρατική τραγωδία και αδυνατεί να αποδεχτεί την απώλεια, κατασκευάζοντας μια νέα, άυλη εικόνα του παιδιού της, στην οποία με την πνοή της δίνει σάρκα και οστά. Από την άλλη ένας καθηγητής μαθηματικών, ο Όσκαρ, (Θανάσης Κουρλαμπάς), πασχίζει να διαχειριστεί τον ξυλοδαρμό και τον βαρύ τραυματισμό που υπέστη από έναν μαθητή του, που τον ώθησε να εγκαταλείψει την διδασκαλία, κατασκευάζοντας ένα κάτοπτρο της παιδικής του ηλικίας, μέσα από το οποίο ο Ιεροφάντης,(Χάρης Τσιτσάκης), δάσκαλος των χρόνων της νεότητας του Όσκαρ, αναδύεται για να του υπενθυμίσει, να τον παροτρύνει, να τον ενεργοποιήσει και να τον φέρει σε επαφή με την Ιρένε, ωθώντας τον να διδάξει το νεκρό της παιδί. Εκείνος, ορμώμενος από την μοναξιά και τον Ιεροφάντη, οδηγείται εν τέλη, όχι μόνο στην ερωτική επιθυμία για εκείνη, μα και πολύ σύντομα εκτίθενται και οι δύο στην βάναυση και αχαρτογράφητη περιοχή των αποκαλύψεων.

Μια καλοστημένη συναισθηματική γεωμετρία αλληλο και αυτο…αναλύσεων, όπου οι τρεις πρωταγωνιστές αξιοποιούν στο έπακρο την ερμηνευτική τους ικανότητα απέναντι στον θεατή, απογυμνώνοντας σταδιακά την πλοκή και τον εαυτό τους και τελικά αφήνονται να παρασυρθούν από το αδυσώπητο ποτάμι των εσωτερικών υπενθυμίσεων.

Το πολύ καλό καστ, πλαισιώνει η εξαίρετη μουσική του Στέλιου Γιαννουλάκη, τα καίρια σκηνικά του Γιώργου Χατζηνικολάου, οι ατμοσφαιρικοί φωτισμοί του Αντώνη Παναγιωτόπουλου, καθώς και τα κοστούμια της Μαρίας Αναματερού.

Μια παράσταση που κράτησε το ενδιαφέρον μας αμείωτο και μολονότι διατήρησε έναν σχετικά σταθερό ρυθμό έντασης καθ’ όλη τη διάρκεια, καταλήγουμε εν κατακλείδι ότι πρόκειται για μια παράσταση που αξίζει να παρακολουθήσει κανείς.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Κείμενο: Ντάβιντ Ντεσόλα

Μετάφραση: Μαρία Χατζηεμμανουήλ

Σκηνοθεσία: Ελένη Σκότη

Σκηνικά: Γιώργος Χατζηνικολάου

Κοστούμια: Μαρία Αναματερού

Φωτισμοί: Αντώνης Παναγιωτόπουλος

Μουσική & Sound design: Στέλιος Γιαννουλάκης

Φωτογραφίες: Γιώργος Χατζηνικολάου, Μαρία Αναματερού

Τρέιλερ παράστασης: Αποστόλης Κουτσιανικούλης

Βοηθoί σκηνοθέτιδος: Χαρά Στάθη, Ελευθερία Καλύβα

Υπεύθυνοι επικοινωνίας παράστασης: Μαριάννα Παπάκη, Νώντας Δουζίνας