Ο Φαμπρ έφυγε ο Β. Θεοδωρόπουλος ήρθε

04.04.2016
Πολιτισμός

«Το έργο του νέου καλλιτεχνικού διευθυντή είναι βαρύ και δύσκολο, αλλά είμαστε βέβαιοι ότι o καλλιτεχνικός διευθυντής θα συνεργαστεί εποικοδομητικά τόσο με το ΔΣ του Ελληνικού Φεστιβάλ Α.Ε. όσο και με τους Έλληνες δημιουργούς, ώστε το αποτέλεσμα να είναι το καλύτερο δυνατό στις παρούσες συνθήκες. Και πάντοτε με το βλέμμα στο μέλλον» αναφέρει η ανακοίνωση του υπουργείου.

«Δέχθηκα να αναλάβω τη διεύθυνση του Ελληνικού Φεστιβάλ σε μια στιγμή οριακή για την πορεία του, επειδή πιστεύω ότι δεν πρέπει να ματαιωθεί η φετινή διοργάνωση» δήλωσε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος.

«Σήμερα θα μάθω αν έχει παραδοθεί πρόγραμμα από τον κύριο Λούκο και αν έχουν υπογραφεί συμβόλαια αλλιώς πρέπει να γίνει με ταχύτητα αλλά και σοβαρότητα επιλογή από τις κατατεθειμένες προτάσεις. Γνωρίζοντας το ελληνικό θεατρικό τοπίο είμαι σίγουρος πως θα υπάρχουν πολλές αξιόλογες προτάσεις.Αν εγώ μπορέσω να δώσω ένα προσωπικό στίγμα στο ελληνικό φεστιβάλ αυτό θα φανεί από του χρόνου» τόνισε.

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1953. Τελείωσε τη δραματική σχολή του Ωδείου Αθηνών. Εργάστηκε ως ηθοποιός μέχρι το 1992, οπόταν στράφηκε κυρίως στη σκηνοθεσία.

Στο Εθνικό Θέατρο, στο ΚΘΒΕ, σε ΔΗΠΕΘΕ και στο ελεύθερο θέατρο έχει σκηνοθετήσει τα έργα: Ο ήχος του όπλου της Λ. Αναγνωστάκη, Το φιόρο του Λεβάντε του Γ. Ξενόπουλου, Η πόλη που πρίγκιπάς της ήταν ένα παιδί του Μοντερλάν, Το καινούργιο σπίτι και Ο υπηρέτης δύο αφεντά αφεντάδων του Γκολντόνι, Οι δύο ευγενείς από τη Βερόνα του Σαίξπηρ, Η μαύρη κωμωδία του Π. Σάφερ, Οι τρομεροί γονείς του Ζαν Κοκτώ, Ποιος ανακάλυψε την Αμερική της Χ. Σπηλιώτη, Ο βασιλικός του Α. Μάτεσι, Μαχαίρι στην κότα του Ντ. Χάρροουερ, Αχαρνείς του Αριστοφάνη.

Το 1995 παρουσίασε με τη Νέα Σκηνή Τέχνης, που ιδρύθηκε με δική του πρωτοβουλία, τη Φιλονικία του Μαριβώ. Στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, τη μόνιμη στέγη που απέκτησε ο θίασος το 1997, έχει επίσης σκηνοθετήσει τα έργα Κοινός Λόγος, πάνω σε κείμενα από το ομώνυμο βιβλίο της Έλλης Παπαδημητρίου, Βρομιά του Ρ. Σνάιντερ, Ο Περλιμπλίν και η Μπελίσα του Λόρκα, Δύο Θεοί του Λ. Χρηστίδη, Εδουάρδος Β΄ του Μάρλοου (Ηρώδειο, Ελληνικό Φεστιβάλ 2000), Παίζοντας με τη φωτιά του Στρίντμπεργκ, Τέλος του παιχνιδιού του Μπέκετ, Τολμηρές πολαρόιντ του Μ. Ρέιβενχιλ, Ο γλάρος του Τσέχοφ, Ο υπολοχαγός του Ίνισμορ του Μάρτιν Μακ Ντόνα, Βόυτσεκ του Μπύχνερ, Οι σεξουαλικές νευρώσεις των γονιών μας του Λ. Μπαίρφους, Τα κοκκινομπλέ πατίνια του Στ. Τσιώλη, Οθέλλος του Σαίξπηρ (Ηρώδειο, Ελληνικό Φεστιβάλ 2006), Καθόλου καλά της Ούρσουλα Ράνι Σάρμα, Motortown του Σάιμον Στήβενς, Εχθροί εξ αίματος του Αρκά, Σφαγείο του Ιλάν Χατσόρ, Τρωάδες του Ευριπίδη και τέλος το έργο Τέσσερις αχτίδες συν μία ή Το μεγάλο μπλουμ του Μπρίλη της Ρεγγίνας Καπετανάκη και του Βασίλη Ρίσβα για παιδιά που νοσηλεύονται σε νοσοκομεία.

Το 2008 συνεργάστηκε με το Εθνικό Θέατρο Αλβανίας και σκηνοθέτησε τις Τρωάδες του Ευριπίδη με Αλβανούς ηθοποιούς.

Έχει διδάξει υποκριτική στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου.

Ανάμεσα σε άλλα έχει πει σε συνεντεύξεις του:

"Σε επαγγελματικό επίπεδο, πάντα αναλαμβάνω το κόστος αν μια επιλογή δεν μου βγει. Δεν μου αρέσει να μεταθέτω τις ευθύνες μου στους άλλους, στους ηθοποιούς δηλαδή, γιατί κι αυτοί είναι δική μου επιλογή. Στην καθημερινότητά μου, μετράω πολλές αποτυχίες. Κυρίως αφορούν λάθη συμπεριφοράς μου, από υπερβολική πληθωρικότητα απέναντι σε άλλους ανθρώπους. Ευτυχώς, έχω μάθει να ζητάω συγνώμη».

"Το θέατρο είναι χώρος συσπείρωσης και αλληλεγγύης. Νιώθουμε συνένοχοι στην τέλεση ενός καλλιτεχνικού γεγονότος. Ο κόσμος έχει ανάγκη από επαφή, μια ψυχολογική στήριξη, να βρεθεί μαζί με άλλους. Η κρίση ανέδειξε ξανά την ανάγκη των αξιών. Στη χώρα μας, από τη δημιουργία του ελληνικού κράτους ήδη, είχαμε τα ρουσφέτια, οι πολιτικοί είχαν ψηφοφόρους-πελάτες και επειδή ο πελάτης έχει πάντα δίκιο, η ελληνική κοινωνία έχει πολλά στραβά. Αλλά δεν είναι δυνατόν να λειτουργεί ένα κράτος σαν ταβέρνα. Δεν μας χρειάζονται πολιτικοί που μας κολακεύουν για να πάρουν την ψήφο μας και έπειτα να ξεχνούν τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας".

"Δεν είμαι αισιόδοξος και για την ανανεωτική αριστερά. Η δική μας αριστερά είναι σκορποχώρι, αν ήταν ενωμένη δεν θα είχε απώλειες".

"Μεγάλες ευθύνες έχει η τηλεόραση που έχει ελαχιστοποιήσει την κριτική ικανότητα του κόσμου. Είναι θλιβερό ο ψηφοφόρος να λειτουργεί ως τηλεθεατής και να ψηφίζει τον Ψινάκη και άλλα παρόμοια τηλεοπτικά πρόσωπα."

"Θεωρώ πολύ σημαντικό να είναι ένα θέατρο ανοιχτό στους ξένους δημιουργούς που ζουν στον τόπο μας. Μιλώ για πραγματική επαφή, όχι απλώς ως ένας δημοκρατικός άνθρωπος που συμπαθεί τους μετανάστες και κατανοεί τα προβλήματά τους. Κανείς μας δεν είναι το κέντρο του κόσμου. Ένας ξένος, ένας νέος έχουν πολλά να δώσουν. Με ωφελούν κι εμένα ως άνθρωπο και καλλιτέχνη".

«Αυτό που με ενδιαφέρει πολύ είναι να μη χάσουμε τον επαγγελματισμό μας λόγω οικονομικής κρίσης. Πάρα πολλά θέατρα έχουν σταματήσει να πληρώνουν και δίνουν ποσοστά. Αυτό θα είναι η μεγάλη καταστροφή του ελληνικού θεάτρου, να παίζει τόσος κόσμος τζάμπα. Το ποσοστό που παίρνει ένας πρωταγωνιστής είναι γιατί τα φέρνει, όπως λέμε στην πιάτσα, οπότε είναι λογικό. Το να δουλεύουν νέοι άνθρωποι, και όχι μόνον νέοι πια, ουσιαστικά τζάμπα είναι ο κίνδυνος. Και δεν μιλάω για μια παρέα αποφοίτων της σχολής που θέλει να κάνει μια παράσταση. Δεν μιλάω για τα παιδιά που δεν έχουν δουλειά, κι όλοι μαζί κάνουν κάτι σαν εργαστήριο μεταξύ τους. Αυτό όμως είναι άλλο από το να το πάρω εγώ και να το εκμεταλλευτώ. Δεν μπορεί ένα θέατρο όπως αυτό να έχει εργαζομένους με ποσοστά για να μη διακινδυνεύσω εγώ ούτε ευρώ».

«Όταν δεν δουλεύω. Πολύ όμως. Δεν καταλαβαίνω καθόλου τη λέξη “διακοπές”. Από τι να διακόψω; Από κάτι που αγαπάω;».