«Γιατί; Παιδιά στους δρόμους της γης»
Ο φωτογράφος GMB Akash με εύγλωττη λιτότητα και αμεσότητα αποτυπώνει το δράμα των προσφύγων, αποσκοπώντας στην αφύπνιση και στην ευαισθητοποίηση του θεατή απέναντι στις τεράστιες προκλήσεις και στους κινδύνους που καλούνται να αντιμετωπίσουν παιδιά, τα οποία αναγκάζονται να μεταναστεύσουν. Με την φωτογραφική του δεινότητα υπερασπίζεται το αναφαίρετο δικαίωμα όλων των παιδιών σε μια αξιοπρεπή ζωή, σε ένα ασφαλές περιβάλλον και στο καλύτερο δυνατόν κοινωνικοπολιτικό ‘γίγνεσθαι’.
Η ιδέα γι’ αυτήν την έκθεση γεννήθηκε κατά τη διάρκεια μιας φιλικής συνάντησης μεταξύ ανθρώπων που προβληματίζονται για την κατάσταση των προσφύγων και την ανθρωπιστική κρίση που αυτή συνεπάγεται. Ως απόρροια αυτής της συνάντησης, το Ίδρυμα Archives + Production d’Art Contemporain (APCd) και η «Μέριμνα» ανέθεσαν στον φωτογράφο GMB Akash, να συναντήσει τους πρόσφυγες στη Λέσβο, την Αθήνα και την Ειδομένη.
Ο Akash έχει το ταλέντο να υπερβαίνει την απλή φωτογραφική απεικόνιση και εξιστόρηση και να χτίζει διαπροσωπικούς δεσμούς με τους ανθρώπους. Δημιουργεί μια σχέση αλληλεπίδρασης με ανθρώπους και καταστάσεις μέσα από τον φωτογραφικό του φακό και «δίνει φωνή» σε αυτούς που δεν έχουν.
Ανάμεσα στις ιστορίες που αφηγούνται οι 150 φωτογραφίες του Akash, είναι αυτή του Αμίρ και της οικογένειάς του η οποία, στο δρόμο για την Ελλάδα, έχασε όλα τους τα υπάρχοντά, και μιας νεαρής Αφγανής μητέρας με τέσσερα παιδιά, που περίμεναν τρεις νύχτες στο βενζινάδικο της Ειδομένης, της γιαγιάς Φατίμα, η οικογένεια της οποίας περπάτησε 20 χιλιόμετρα, πετώντας στη διαδρομή όλα τα ζεστά ρούχα που μετέφερε, προκειμένου να έχει λιγότερο βάρος και μιας μικρής από τη Συρία που, μετά το επικίνδυνο, τραυματικό θαλάσσιο πέρασμα μέσα σε μια μισοβυθισμένη λαστιχένια βάρκα, έχει πάψει πια να επικοινωνεί με το περιβάλλον.
Η έκθεση είναι ένας φόρος τιμής στην αήττητη φύση του ανθρώπινου πνεύματος, που δοκιμάζεται αλλά ελπίζει, που αγωνίζεται αλλά ονειρεύεται και που συνεχίζει τον αγώνα για ένα καλύτερο αύριο. Φωτογραφίες τυπωμένες σε χάρτινους κυλίνδρους σκορπισμένους στο πάτωμα -παρόμοια με τις τύχες χιλιάδων παιδιών σκορπισμένες στους δρόμους της ξενιτιάς- με τις λεζάντες κολλημένες άτακτα στον τοίχο, περιγράφουν τις ιστορίες αυτών των παιδιών και των οικογενειών τους.
"Ως φωτογράφος νιώθω ότι είναι καθήκον μου να δείξω στον κόσμο τις αθέατες πτυχές της πραγματικότητας και να φωτίσω όσα οι περισσότεροι από εμάς δεν θα δούμε ποτέ με τα ίδια μας τα μάτια. Θέλω να δείξω όλα εκείνα που, απλώς, «δεν θα έπρεπε να συμβαίνουν», λέει ο ίδιος ο φωτογράφος.
