Συνέντευξη: Ελένη Βλάχου

26.02.2017
Πολιτισμός

Μιλήστε μας για την παράσταση.

Ο Αϊνστάιν προκειμένου να τελειοποιήσει τη θεωρία του για τη σχετικότητα του χρόνου ονειρεύεται κόσμους που σε καθέναν από αυτούς ο χρόνος κυλά διαφορετικά. Η παράστασή μας είναι μία αφήγηση, πολλών αυτοτελών ιστοριών- εικόνων για το πώς είναι η ζωή των ανθρώπων στους κόσμους αυτούς. Τα σκηνικό μας είναι οι εναλλαγές του φωτός και τα μέσα μας οι διαφορετικοί τρόποι αφήγησης και ο ρυθμός των ηθοποιών. Σαν μία μουσική παρτιτούρα. Ο Άλμπερτ Αϊνστάιν και ο Μικέλε Μπέσσο είναι οι δύο ήρωές μας που εμφανίζονται σε ειδικές σκηνές- τα ιντερμέδια όπως τα ονομάζει ο συγγραφέας του έργου.

Πόσο προκλητικό ήταν να μεταφερθεί μια προσωπικότητα, όπως ο Άλμπερτ Αϊνστάιν, και μάλιστα σε νεαρή ηλικία, στο θέατρο;

Νομίζω καθόλου. Έτσι κι αλλιώς ο Αϊνστάιν αφιέρωσε τη ζωή του για να προσφέρει κάτι στην ανθρωπότητα γιατί πραγματικά πίστευε ότι αξίζει τον κόπο και το έκανε αυτό με αρκετή ταπεινότητα. Συχνά αρνήθηκε τιμές και βραβεία και ουδέποτε αντιμετώπισε τον εαυτό του σαν “προσωπικότητα”. Εμείς τον αντιμετωπίσαμε με σεβασμό και θαυμασμό κυρίως για το πάθος του. Άλλωστε η παράσταση δεν αφορά στη ζωή του Αϊνστάιν αλλά είναι ένα ταξίδι μέσα στο μυαλό του την περίοδο που δημιουργούσε τη διάσημη θεωρία του όπως το εμπνεύστηκε ο Alan Lightman ο συγγραφέας του έργου μας.

Είχε, λοιπόν, ο νεαρός Αϊνστάιν τις ίδιες ανησυχίες και όνειρα με οποιοδήποτε άλλο νέο ή μια ιδιοφυΐα είναι «καταδικασμένη» στην μοναδικότητα της;

Είναι πολύ δύσκολο να μιλήσει κανείς με σιγουριά για τις ανησυχίες μιας ιδιοφυίας. Το να σε προβληματίζει για παράδειγμα η θεωρία περί βαρύτητας του Νεύτωνα και η ανησυχία σου να είναι πώς να αποδείξεις ότι κάτι άλλο συμβαίνει, για μια ιδιοφυία μάλλον είναι μια σκέψη απλή και φυσιολογική. Θέλω να πω, ότι εμείς είμαστε που βαπτίζουμε κάποιον ως “μεγάλο μυαλό” βλέποντας τα επιτεύγματά του, εμείς είμαστε αυτοί που τον απομονώνουμε, ο ίδιος ζει τη ζωή του κανονικά. Σε αυτά τα πλαίσια, ο Αϊνστάιν ήταν ένας νέος με όνειρα για μια καλή καριέρα, ένας νέος που φλέρταρε, είχε χιούμορ και αγαπούσε τη μουσική και κυρίως είχε το πάθος και τον αυθορμητισμό, την άγνοια κινδύνου που έχουν όλοι οι νέοι.

Αυτό που απασχολεί τον Αϊνστάιν, και εμάς, είναι ο χρόνος. Είναι, τελικά, σχετικός;

Είναι. Είτε τον δεις μέσα από μαθηματικές εξισώσεις είτε απλά κοιτάξεις γύρω σου θα δεις ότι είναι σχετικός. Εξαρτάται από διάφορους εξωτερικούς παράγοντες αλλά κυρίως εξαρτάται από εμάς. Εμείς είμαστε αυτοί που ορίζουμε το χρόνο μας.

Το έργο βασίζεται στην νουβέλα του Alan Lightman. Κάνατε η ίδια τη δραματική επεξεργασία της. Τι ήταν αυτό που θέλατε κυρίως να προβάλλετε;

Ότι σε έναν κόσμο τόσο θαυμαστό, έναν κόσμο άπειρων πιθανοτήτων μιας και όλα είναι σχετικά, μπορούμε αν θέλουμε να κάνουμε όμορφη τη ζωή μας. Έχουμε την απόλυτη ευθύνη του χρόνου μας. Εμείς αποφασίζουμε να κάνουμε τον χρόνο μας να φαίνεται πολύς ή λίγος, να τρέχει μπροστά ή να κολλά στο παρελθόν, να μας καταδυναστεύει ή να είναι σύμμαχός μας.

Μιλήστε μας για την θεατρική ομάδα Όμορος.

Γνωριστήκαμε στα χρόνια των σπουδών μας και όταν αποφοιτήσαμε από τη δραματική σχολή φτιάξαμε αυτή την ομάδα με την ίδια ανάγκη που έχουν όλοι στο ξεκίνημά τους. Να είμαστε στο θέατρο, να δουλεύουμε πάνω σε αυτό που αγαπάμε. Η ομάδα Όμορος ξεκίνησε το 2013 με το “Πολύ κακό για το Τίποτα” του W.Shakeaspeare που παρουσιάστηκε για δύο χρονιές σε δική μου σκηνοθεσία και έπειτα ακολούθησε η “Ερωφίλη” του Γ.Χορτάτση σε σκηνοθεσία Μάξιμου Μουμούρη. Αυτό που παλεύουμε είναι να διατηρούμε μια ομάδα ανοιχτή, όχι αυτοαναφορική, που να δοκιμάζεται σε διαφορετικά πράγματα, και τα μέλη της να εξελίσσονται διαρκώς. Τα Όνειρα του Αϊνστάιν είναι το καινούριο μας “πείραμα” και ελπίζουμε να πάει καλά!