Συνέντευξη: Πανάγος Ιωακείμ και Θεοδώρα Ντούσκα
Μιλήστε μας για τους ρόλους που ερμηνεύετε; Τον Δημοσθένη και την Ελέγκω.
Θ. Ν: Η Ελέγκω είναι ένα πλάσμα κάπου στα 20, αγνό και καθαρό. Ενας μονοσήμαντος χαρακτήρας, που δεν κρύβει κάτι, δεν σκέφτεται με κάτω κείμενο, είναι αυτό που βλέπεις. Αυθόρμητη, ειλικρινής, βαθιά ερωτευμένη και ταγμένη στον άνθρωπο της. Ενα πλάσμα με ζωντάνια και ρομαντισμό, προληπτική, καθώς όριζε η εποχή, με τις φοβίες της και την λαχτάρα της για το άγνωστο. Μεσα σε 4 τοίχους γελάει, κλαίει, ονειρεύεται, θυμάται και περιμένει τη στιγμή που θα ανταμώσει με τον αγαπημένο της.
Είχατε στις οικογένειες σας τέτοιες, προσφυγικές ιστορίες;
Π. Ι: Η μία πλευρά των παππούδων μου εκδιώχθηκε από το Σεβντίκιοϊ. της Σμύρνης, η αλλή είναι από την λακωνική Μάνη. Κουβαλάω στη ψυχή μου πως τίποτα δεν σου ανήκει για πάντα. Σ ένα δευτερόλεπτο μπορεί όλα να χαθούν. Ισως, γι αυτό δεν έχω καλή επαφή με τα υλικά αντικείμενα. Το έβλεπα στα μάτια τους. Όπως και σε κάθε ζευγάρι μάτιων που μου εξιστόρησαν το καθένα τη δική του ιστορία, ανεξαρτήτου εθνικότητας και δεκαετίας. Όσο υπάρχουν άνθρωποι απάνθρωποι,θα δημιουργούν και πρόσφυγες. Το προσφυγικό δεν είναι επίκαιρο θέμα, υπάρχει ανέκαθεν αν κοιτάξεις σΕ ολα τα πλάτη και μήκη του πλανήτη. Δυστυχώς.
Θ.Ν: Προσφυγικές όχι αλλα μεταναστευτικές, η μήτερα μου ήταν 5 χρονών όταν οι γονείς της μετανάστευσαν στην Ολλανδία και ο πατέρας μου αργότερατο στα 25 του, έχω γεννηθεί και ζήσει εκεί μέχρι 9 χρονών, οι γονείς μου, ο αδερφός μου και το μεγαλύτερο κομμάτι της οικογένειάς μου ζει εκεί.
Τι κοινά έχει η ιστορία του Δημοσθένη και την Ελέγκως με αυτά που καλούνται να αντιμετωπίσουν σήμερα οι Σύριοι πρόσφυγες;
Π. Ι: Το πόνο της απώλειας,με μία διαφορά, το ένα αποτέλεσε απόφαση του ζευγαριού ενώ οι σύριοι δεν πιστεύω πως έχουν δικαίωμα στην απόφαση. Ο Δημοσθένης είχε το πολυπόθητο εισητήριο στα χέρια του. Η Ελέγκω περιγράφει ''από παντού πλακώνουν πρόσφυγες ίσαμε το δείλι' παποριές ολάκερες". Μέσα σε κάποια τέτοια βάρκα θα 'ταν και οι παππουδες μου και σίγουρα δεν είχαν εισητηριο στο χέρι. Ο πόλεμος δεν μετράει εισητηρία παρα μόνο πτώματα.
Θ. Ν: Η Ελέγκω στα τελευταία γράμματα της αναφέρεται στους ξεριζωμένους πρόσφυγες της Μικράς Ασίας, που έφταναν το 1914 στο νησί, άνθρωποι που άφησαν πίσω την δική τους πατρίδα, όπως γίνεται και σήμερα και όπως θα γίνεται όσο υπάρχουν άνθρωποι. Αν και ο Δημοσθένης στριμώχτηκε σε ενα πλοίο ως μετανάστης με προόρισμό μια καλύτερη ζωή, αντιμετώπισε τον ρατσισμό και την εκμετάλλευση ως ξένος σε εναν τόπο, όπως και οι σημερινοί πρόσφυγες και μετανάστες, ζευγάρια, που χωρίζουν και παιδιά που μεγαλώνουν πολύ γρήγορα, δυστυχώς η ιστορία επαναλαμβάνεται.
Το έργο αφηγείται έναν έρωτα εξ αποστάσεως. Μπορεί να αντέξει μια σχέση σε αυτές τις συνθήκες; Κι αν στις αρχές του αιώνα το διαζύγιο ήταν απαγορευτικό, σήμερα είναι η πρώτη λύση. Σήμερα ο Δημοσθένης και η Ελέγκω θα κατάφερναν να μείνουν μαζί;
Π. Ι: Δεν ήταν μόνο το διαζύγιο απαγορευτικοό. Και να μιλήσεις, ακόμη σκόμη, ως παντρεμένη, ήταν ''απαγορευτικό''. Σήμερα, είναι η πρώτη λύση γιατί οι άνθρωποι συμπορευονται για να εξελιχθούν επαγγελματικά ή για διευκόλυνση στην εφορία και ξεχνάνε να χτυπάνε οι καρδιές του, όταν ακούν την ανάσα του συντρόφου τους πλάι στο κρεβάτι. Ο Δημοσθένης και η Ελέγκω με την αλήθεια και τα αγνα αισθήματα που έτρεφαν, τότε, θέλω να πιστεύω πως θα άντεχαν σε πείσμα των καιρών.
Θ. Ν: Σήμερα, είναι πολύ διαφορετικά τα πράγματα, υπάρχουν τόσες πολλές μορφές επικοινωνίας, μπορείς να μιλήσεις και να δείς ακόμα, όποια στιγμή θελήσεις τον άλλον. Η Ελέγκω και ο Δημοσθένης περίμεναν μήνες για να μάθουν νέα, η λαχτάρα τους και η αγωνία τους κρατούσε και μεγέθυνε αυτό που είχαν χτίσει μαζί. Οι άνθρωποι στην εποχή μας δεν έχουν τέτοια εμπόδια, είναι πολύ δύσκολο να κρατηθεί μια σχέση γιατί κάποια πράγματα έχουν αλλοτροιωθεί, θα πρέπει να υπάρχει πραγματική αγάπη και κατανοήση για να μπορέσει να αντέξει. Πολλή αγάπη όμως.
Το ζευγάρι διατηρεί την επικοινωνία του δια αλληλογραφίας.. Τα τελευταία χρόνια με το ταχυδρομείο δεχόμαστε μόνο λογαριασμούς και προσκλητήρια. Στο χαρτί βγάζαμε περισσότερες αλήθειες ή και το πληκτρολόγιο κάνει μια χαρά τη δουλειά του;
Π. Ι: Το πληκτρολόγιο κάνει απλώς τη δουλειά του. Δεν θα μυρίσεις το άρωμα του άλλου όπως στο χαρτί. Δεν θα δεις από το γραφικό του χαρακτήρα, σε τι κατάσταση ήταν όταν το έγραφε, δε θα δεις ποτέ ένα λεκέ. Είναι διαφορετικό για εμένα να διαβάζω με το γραφικό χαρακτήρα του άλλου πως π.χ μ αγαπά παρά το κλασσικό arial roman, που μάθαμε πια ως κλασσική γραμματοσειρά. Μου αρέσουν τα χειρόγραφα, είναι πιο ισχυρά και αν θες είναι και θεμα ενεργειακό. Υπάρχει πομπός, μέσο και δέκτης, που επικοινωνούν με δικό τους κώδικα, και όχι π.χ με java.
Θ. Ν: Είμαι από τους ανθρώπους που άργησε να πάρει υπολογιστή, ξέρω μόνο τα βασικά και προτιμώ χειρόγραφα, όταν έχεις ενα χαρτί μπροστά σου ζυγίζεις αλλιώς το τι θα γράψεις, έχει σημασία. Και πόσο συγκινητικό είναι όταν διαβάζεις ενα παλιό χειρόγραφο που βρήκες καταλάθος στα συρτάρια.Το πληκτρολόγιο στο κάνει εύκολο, γράφεις-σβήνεις, είναι πιο πρακτικό ίσως, αλλά το χειρόγραφο είναι αλλιώς, έχει άλλη χάρη.
Πληροφορίες παράστασης:
Θέατρο Αλφα, πατησίων 37 .Τηλέφωνο : 2105238742
Κάθε Πέμπτη στις 21:00
Διάρκεια: 75΄
Είσοδος: 8Ε, 5Ε (άνεργοι-φοιτητές)
