Παύλος Παυλίδης: «Η φρίκη προκύπτει από την απληστία» - Free Sunday
Παύλος Παυλίδης: «Η φρίκη προκύπτει από την απληστία»

Παύλος Παυλίδης: «Η φρίκη προκύπτει από την απληστία»

Έναν χρόνο μετά τον τελευταίο σας δίσκο, «Στον διπλανό ουρανό», με τους B-Movies, κυκλοφορείτε το έκτο σας άλμπουμ, «Μια πυρκαγιά σ’ ένα σπιρτόκουτο»…

Τα περισσότερα τραγούδια ηχογραφήθηκαν την ίδια χρονιά με τον «Διπλανό Ουρανό». Επιλέχθηκαν σαν μια διαφορετική ενότητα, λόγω του ύφους τους. Έτσι, μοιάζει σαν να έχουμε κάνει έναν διπλό δίσκο, του οποίου η δεύτερη, πιο ζωηρή, ας πούμε, πλευρά κυκλοφορεί με διαφορά περίπου ενός χρόνου. Όπως τα τραγούδια του προηγούμενου δίσκου, έτσι κι αυτά ήταν απλές ιδέες που έφερα στο στούντιο.
Τα περισσότερα είναι γραμμένα με μια κιθάρα κι ένα μουρμουρητό. Διαλέγαμε με τα παιδιά όποιο νομίζαμε ότι ταίριαζε με τη διάθεση που είχαμε εκείνη τη μέρα και δοκιμάζαμε διάφορους τρόπους. Αρκετά ευχάριστη διαδικασία. Κάποια ήταν έτοιμα πολύ γρήγορα και τα είχαμε παίξει ήδη σε κάποιες συναυλίες. Η «Γοργόνα» και το «Η αγάπη σου» ήρθαν στο τέλος και συμπλήρωσαν το υλικό – στο πρώτο οι στίχοι είναι της Φωτεινής Λαμπρίδη και στο δεύτερο του Στράτου Φραγκεδάκη, οπότε έγραψα τη μουσική και τα δοκιμάσαμε τελευταία.

Είστε από τους καλλιτέχνες που αγαπάνε τις συναυλίες. Ένας δίσκος αποκτά νέα, διαφορετική υπόσταση όταν παρουσιάζεται ζωντανά;

Το καλό με τις συναυλίες είναι ότι σου δίνεται η ευκαιρία να δώσεις στα τραγούδια μια άλλη οπτική. Κυρίως σε αυτά που δεν έχουν ξαναπαιχτεί ζωντανά. Και είναι πολύ ενδιαφέρον το πώς μπορεί να εξελιχθούν και καμιά φορά να απομακρυνθούν από αυτό που έχει καταγραφεί στο στούντιο. Θα μου φαινόταν εφιαλτικό να μην μπορώ να δοκιμάσω διαφορετικές εκδοχές στα τραγούδια που ηχογραφούμε. Είναι η ορμή του κόσμου που σε κάνει να τα ανακαλύπτεις από την αρχή.

Έχετε αγωνία για την ανταπόκριση του κοινού;

Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που ξεκίνησα να γράφω τραγούδια και η πιο σταθερή αγωνία που έχω είναι το πώς θα μου φαίνονται εμένα σε λίγο καιρό. Η σχέση με τον κόσμο είναι πάντα ένα αίνιγμα, που όσο παραμένει άλυτο, τόσο καλυτέρα. Φυσικά και θέλω να αρέσουν τα τραγούδια που γράφω στους ανθρώπους που μας παρακολουθούν και πάντα ελπίζω ότι θα τα ακούσει κάποιος που δεν έχει ιδέα περί τίνος πρόκειται. Ένα φρέσκο βλέμμα είναι πάντα πολύτιμο.

Είναι η διαδικασία της δημιουργίας ενός δίσκου ή οι συναυλίες αυτό που απολαμβάνετε περισσότερο;

Πρόκειται για διαφορετικά πράγματα. Στο στούντιο ξεκινάς από την απόλυτη ησυχία και αυτό είναι άλλου τύπου τελετουργία. Στη συναυλία ξεκινούν όλα με τον θόρυβο και την ένταση που προκαλούνται από τον ίδιο τον κόσμο πριν καν ξεκινήσεις. Υπάρχει άλλου είδους ένταση, γι’ αυτό και συνήθως οι ταχύτητες και οι τόνοι ανεβαίνουν. Άλλη αίσθηση του χρόνου. Κάπως έτσι γίνεται χειροπιαστό το πόσο ρευστός είναι ο χρόνος και πόσο η αίσθηση της ροής του καθορίζεται από την ένταση του βιώματος. Ας πούμε ότι στα live υπάρχουμε κάπως «γρηγορότερα».

Το ροκ, γενικά, ίσως, η μουσική και η τέχνη, φαίνεται να διατηρούν στους εκπροσώπους τους μια παιδικότητα, ως προς το προφίλ τους έστω. Έχω την αίσθηση πως συμβαίνει και σ’ εσάς. Ωστόσο, είστε, πλέον, παλιός. Από την άλλη, οι συναυλίες σας προσελκύουν πολύ νεότερο από εσάς ηλικιακά κοινό. Πώς το εξηγείτε; Γιατί σας αγαπούν οι πιτσιρικάδες που ενδεχομένως δεν είχαν καν γεννηθεί όταν δημιουργήθηκαν τα Ξύλινα Σπαθιά;

Παίζουμε. Εξακολουθούμε να παίζουμε, εξού και η όποια παιδικότητα. Αλλάζει ο ήχος, καμιά φορά και ο τρόπος μας, αλλά τα παιδιά καταλαβαίνουν την πρόθεσή μας και σε αυτήν ανταποκρίνονται. Είναι απίστευτη η δύναμη που έχουν τα βλέμματα. Κάθε ηλικίας.

Γεννηθήκατε στη Γερμανία από οικογένεια μεταναστών. Σήμερα το προσφυγικό-μεταναστατευτικό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ευρώπης. Σας ανησυχεί ο τρόπος που η Ε.Ε. αντιμετωπίζει το ζήτημα; Ο τρόπος που το αντιμετωπίζουμε εμείς, οι πολίτες;

Είμαι παιδί μεταναστών από παππούδες πρόσφυγες. Βλέποντας αυτό που συμβαίνει σήμερα, συνειδητοποιώ ότι ο κόσμος κάνει τους ίδιους θλιβερούς κύκλους γύρω από τη φρίκη. Οι παππούδες μου βρήκαν τρόπους να ζήσουν δύσκολα, αλλά με αξιοπρέπεια. Το ίδιο και οι γονείς μου. Ο κόσμος πάντα γίνεται απάνθρωπος και οι άνθρωποι πάντα καταφέρνουν να ξεπερνούν τα εμπόδια. Τι άλλο μπορώ να πω; Όλοι ξέρουμε ότι η φρίκη προκύπτει από την απληστία. Όλοι πια τα ξέρουμε όλα. Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία, ούτε ποτέ υπήρξε. Δεν εύχομαι πια τίποτα. Προσπαθώ με τα τραγούδια να ανοίγω παράθυρα για να κοιτάζει όποιος θέλει και από κει τον κόσμο. Προσπαθώ να καταλάβω τον μηχανισμό που γεννάει δυστυχία. Προσπαθώ να καταλάβω και τον μηχανισμό που γεννάει την αγάπη και τη σύμπνοια. Κάθε τόσο κλαίω και μετά προχωράω.

Σε μια εποχή που ακόμα και η πολιτική ασκείται μέσα από τα social media, βλέπω πως η σελίδα σας στο Facebook εξυπηρετεί μόνο την προώθηση της δουλειάς σας. Δεν έχετε μπει στον «πειρασμό» να σχολιάσετε κοινωνικά, πολιτικά ζητήματα ή να «εξομολογηθείτε» προσωπικές σας στιγμές;

Η πολιτική δεν ασκείται εκεί που λέτε. Εκεί ασκείται η εκτόνωση της έντασης. Η πολιτική ασκείται με απόλυτα οικονομικούς όρους από πασίγνωστα, πλέον, και καθόλου κρυφά κέντρα. Ο μηχανισμός του καπιταλισμού βρίσκεται, πλέον, σε κοινή θεά. Δείχνει τα γρανάζια και τα δόντια του αυτάρεσκα και απροκάλυπτα. Μπορεί να μην πετάνε τα αυτοκίνητα και να μην έχουμε αποικήσει σε άλλους πλάνητες, αλλά όλα τα άλλα σενάρια επιστημονικής φαντασίας που διαβάζαμε από προφήτες τύπου Σπίνραντ είναι εδώ και τα ζούμε τρισδιάστατα. Οι πράκτορες του χάους…

INFO
Ο δίσκος του Παύλου Παυλίδη «Μια πυρκαγιά σ’ ένα σπιρτόκουτο» κυκλοφορεί από την Inner Ear σε special edition CD και digital album τον Απρίλιο, ενώ θα ακολουθήσει και έκδοση βινυλίου τον Μάιο του 2016.

http://www.pavlospavlidis.gr

Ο Παύλος Παυλίδης 8 κ 9 Απριλίου, εμφανίζεται στο Gagarin