Μανώλης Μητσιάς: «Η Ελλάδα ποτέ δεν σταμάτησε να παράγει πολιτισμό»
Πάντα αναρωτιέμαι για καλλιτέχνες όπως εσείς, που η μουσική τους είναι συνώνυμη με το ελληνικό τραγούδι, αν αισθάνεστε θεσμός. Φορτισμένη λέξη τον τελευταίο καιρό βέβαια… Έχετε «συνείδηση» πως είστε ο Μητσιάς;
Όχι, δεν έχω τέτοια συνείδηση. Ένα πράγμα μόνο ξέρω, να κάνω καλά αυτό το οποίο πιστεύω και αγαπώ από μικρό παιδί. Αυτό που με εκφράζει απόλυτα ως άνθρωπο, ως καλλιτέχνη, ως πολίτη μιας χώρας. Ο τραγουδιστής, που είναι μέρος του πολιτισμού, είναι υποχρεωμένος να λέει τραγούδια που ανεβάζουν πολιτιστικά τον τόπο και όχι μόνο τραγούδια της κοιλιάς, για να χορεύει ο κόσμος και τίποτα παραπάνω. Το τραγούδι έχει πολλές διαστάσεις. Και αυτό προσπαθώ να κάνω εγώ.
Από μικρό παιδί διαλέγω τα τραγούδια μου. Η δική μου γενιά μεγάλωσε με τραγούδια καθαρά λαϊκά, αγωνιστικά. Τραγούδια που πρωταγωνιστούσαν στις μεγάλες διαδηλώσεις. Είμαι μέλος αυτού του πολιτισμού. Της γενιάς του ’60, της λαμπάδας των διεκδικήσεων. Αλίμονο, λοιπόν, με αυτά που ζούσαμε, αν άφηνα τον εαυτό μου επιρρεπή στα εμπορικά κελεύσματα. Μπορεί και να μην υπήρχα σήμερα. Ξέρετε πόσοι εμπορικοί τραγουδιστές με σουξεδάκια μετά από έξι χρόνια εξαφανίστηκαν; Δεν θα ήθελα ποτέ να γίνω ένας τέτοιος τραγουδιστής. Ήθελα αυτά που θα τραγουδώ να έχουν ένα πολιτιστικό νόημα, να τα αγαπάει ο λαός και να αντέξουν στον χρόνο.
Και πώς ο καλλιτέχνης μπορεί να καταλάβει ποια τραγούδια θα αντέξουν στον χρόνο;
Σήμερα υπάρχει πολιτικό τραγούδι;
Τι έχετε ετοιμάσει στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο;
Δεν είναι θέμα υποχρέωσης, είναι θέμα ανάγκης. Ανάγκης
ανανέωσης του ελληνικού τραγουδιού. Αυτό προσπαθώ. Αλλά ναι, έχετε δίκιο, έχω και την υποχρέωση να δίνω βήμα ώστε να ακουστεί η φωνή της νέας γενιάς. Είναι άδικο να μονοπωλεί τον χώρο η δική μου γενιά.
Πράγματι, είναι ένα δύσκολο σημείο, όμως κάποια τραγούδια, τα
οποία στην πορεία των 46 χρόνων που τραγουδάω έχουν ξεχωρίσει απ’ όλα τα άλλα, κάνουν αυτή τη δουλειά πιο εύκολη. Επίσης, δέχομαι τις επιθυμίες του κόσμου, όχι τις παραγγελιές, οπότε συντονίζομαι.
Βεβαίως. Η «Πιρόγα», η «Ελευσίνα», ο «Γιάννης ο φονιάς», το
«Ποτέ», ο «Τρελός».
Αν δεν τα ξεχωρίζω εγώ, δεν τα ζητάει ο κόσμος.
Και βέβαια, το τραγούδι είναι μέρος της ζωής μας.
Κοιτάξτε, από το site μου έστειλα ανοιχτή πρόσκληση σε
διάφορους φορείς να διοργανώσουμε συναυλίες, τα έσοδα των οποίων να διατίθενται εκεί. Δεν επικοινώνησε κανείς.
Παρακολουθήσατε την υπόθεση Γιαν Φαμπρ;
Παράγουμε εμείς οι Έλληνες, σήμερα, πολιτισμό;
Μα είναι προγράμματα αυτά. Και ωραία τραγουδάνε, ε, και; Μετά τι γίνεται; Όλο αυτό γιατί το κάνουν; Για να βγουν στην τηλεόραση;
Μα είναι δύσκολη η δουλειά του καλλιτέχνη, του τραγουδιστή. Όλοι σήμερα θέλουν να ασχοληθούν με το ποδόσφαιρο και το τραγούδι, γιατί νομίζουν πως θα βγάλουν χρήματα. Δεν είναι έτσι. Παλιά υπήρχε το «Να η ευκαιρία», αλλά στην επιτροπή ήταν ο Κατσαρός και ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, άνθρωποι υπεύθυνοι. Σήμερα ποιοι είναι αυτοί που κρίνουν; Με τι ασχολούνται; Με την κοπτοραπτική;
- Tags:
- ΜΑΝΩΛΗΣ ΜΗΤΣΙΑΣ