5 τρέιλερ που ήταν καλύτερα από την ταινία που προλόγιζαν

Πλέον, για κάθε ταινία που βγαίνει, ειδικά τα blockbusters, κυκλοφορούν έως και δεκάδες τρέιλερ μέχρι η ταινία να βγει στις αίθουσες. Λογικό, ο συναγωνισμός είναι τεράστιος. Το τρέιλερ γίνεται ο κράχτης και παίζει μεγάλο ρόλο στα εισιτήρια που θα κόψει η ταινία. Αυτός είναι και ο λόγος που το τρέιλερ μοντάρει διαφορετική ομάδα από εκείνη που υπογράφει την ταινία. Ναι, ναι δεν μοντάρει ο Σπίλμπεργκ ή ο Σκορσέζε την ταινία του, αλλά άλλος σκηνοθέτης, ο οποίος φυσικά εύχεται να αρέσει στο Μεγάλο αφεντικό.

Έχουμε δει πολλά και εντυπωσιακά τρέιλερ, ωστόσο, κάποιες φορές αυτά είναι καλύτερα κι από τις ίδιες τις ταινίες. Όπως σε αυτές τις περιπτώσεις.

Alexander (2004)

Ο Κόλιν Φάρελ είναι ο Μέγας Αλέξανδρος, η Ατζελίνα Τζολί, η μητέρα του, Ολυμπία, ο Βαλ Κίλμερ, ο πατέρας του Φίλιππος, ο Άντονι Χόπκινς είναι ο Πτολεμαίος, ο Τζέρεντ Λέτο είναι ο Ηφαιστίωνας. Σκηνοθέτης ο μαέστρος Όλιβερ Στόουν. Οι σκηνές μάχης μοιάζουν επικές, τα κοστούμια εντυπωσιακά. Κι, όμως, μιλάμε για 157 λεπτά βαρεμάρας. Τι κι αν ιστορικός σύμβουλος της ταινίας ήταν ο ακαδημαϊκός της Οξφόρδης Ρόμπιν Λέιν Φοξ (συγγραφέας της βιογραφίας του Αλεξάνδρου που ολοκλήρωσε το 1970 «Alexander the Great») η ταινία ήταν ένα τεράστιο χασμουρητό. Για την ιστορία μια και το θέμα είναι επίκαιρο: ο Όλιβερ Στόουν είχε ζητήσει από την ελληνική κυβέρνηση άδεια ώστε να γίνουν γυρίσματα στην Πέλλα, ώστε μέρος της ταινίας να γυριστεί στην αυθεντική τοποθεσία της γενέτειρας του Αλεξάνδρου, όμως ο τρόπος που χειρίστηκε το Υπουργείο Πολιτισμού το θέμα και η επακόλουθη άρνηση ήταν ιδιαίτερα απογοητευτική. Συγκεκριμένα ανέφερε πως είχε έρθει για να συναντήσει τον υπουργό, και αφότου περίμενε για 45 λεπτά στην αίθουσα υποδοχής του γραφείου του έφυγε, ενώ η γενικότερη επικοινωνία τους ήταν προβληματική. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος ο οποίος ήταν ο υπουργός πολιτισμού την περίοδο εκείνη, απάντησε πως «Το ελληνικό κράτος δεν είναι σε θέση να εμπλακεί σε μια τέτοια διαδικασία, διότι μπορεί στο τέλος να φερόμαστε ότι συνυπογράφουμε ένα κινηματογραφικό προϊόν με το οποίο διαφωνούμε - ιστορικά κυρίως». Κι αν λέτε πως «ευτυχώς γιατί η ταινία ήταν αποτυχία» να σας πούμε πως μιλάμε για μια αποτυχία με 167εκ. δολάρια εισπράξεις που παίχτηκε σε όλες τις χώρες του κόσμου.

The Dictator (2012)

Tο κύριο επιχείρημα μερίδας της κριτικής, που πολέμησε με σθένος απέναντι το «The Dictator», συνοψίζεται στο ότι το φιλμ είναι αναποτελεσματικό ως σάτιρα. Όλοι –και εμείς- περίμεναν από τον Sacha Baron Cohen να επαναλάβει την σατυρική διάθεση που είχε στα πανέξυπνα «Borat» και «Brüno». Αντί αυτού παρέδωσε μια φαρσοκωμωδία, εγκαταλείποντας το format του ψευδοντοκιμαντέρ. Κι ενώ είναι αστείο το τρέιλερ είναι αρκετό για να πεις πως είδες την ταινία.

The Matrix Reloaded (2003)

Μπαίνοντας στον κόσμο του Matrix στην πρώτη ταινία, μείναμε έκθαμβοι απ’ τα εφέ και τις εντυπωσιακές σκηνές μάχης αλλά κυρίως σταθήκαμε στο σεναριακό βάθος, τα αμείλικτα ερωτήματα που έθετε και τη θεωρία των παράλληλων κόσμων: του πραγματικού και αυτού που έφτιαξαν οι μηχανές. Μας άρεσε γιατί έθεσε ερωτήματα υπαρκτά, παρά την φαινομενικά φανταστική υπόθεση και μας έβαλε σε διαδικασία σκέψης. Αρνήθηκε να δώσει απαντήσεις και δημιούργησε μια ολόκληρη ιδεολογία για το τι ακριβώς είναι το Matrix.

Με αυτές τις σκέψεις και δεδομένες τις φήμες για εφέ και μάχες που θα κάνουν όλα τα άλλα να μοιάζουν με… προϊστορικά καρτούν, το Reloaded δυστυχώς χάνει ένα σημαντικό μέρος της μαγείας που συνόδευε το πρώτο μέρος. Είναι φανερό ότι το team των δημιουργών θαμπώθηκε απ’ τα πραγματικά επιτεύγματα του οπτικού τμήματος και αναπόφευκτα το σενάριο πέρασε σε δεύτερη μοίρα. Δεν πειράζει. Θα έχουμε για πάντα το Matrix.

Bad Teacher (2011)

Απείθαρχη, άτακτη, διαβολική, μια εξωσχολική κωμωδία που καταφέρνει να σπάσει τα όρια της ευπρέπειας, προσφέροντας απολαυστικό, ενήλικο, καθαρόαιμα ωμό χιούμορ. Ναι, ναι όλα αυτά μόνο στο τρέιλερ. Ωστόσο, αν και η ταινία δε ήταν ανάλογη του τρέιλερ κερδίζει στα σημεία χάρις στην Κάμερον Ντίαζ.

Wild Wild West (1999)

Η «Άγρια Δύση», ένας περίεργος συνδυασμός γουέστερν, κατασκοπίας, σινεμά του φανταστικού και κωμικής περιπέτειας, ήταν μια από τις καλύτερες τηλεοπτικές σειρές της δεκαετίας του ’60. Από αυτήν, ο Μπάρι Σόνενφελντ διατήρησε κυρίως την ατμόσφαιρα της κωμικής περιπέτειας, δίνοντάς της όμως διαστάσεις τεράστιου blockbuster. Εκεί που η τηλεοπτική σειρά βασιζόταν στη συμπληρωματική δράση του πολυμήχανου Γκόρντον και του θαρραλέου Γουέστ, η ταινία αποτελεί ένα «φεστιβάλ» Γουίλ Σμιθ, ο οποίος όχι μόνο επιβάλλει την παρουσία του ενάντια στην όποια λογική (ένας μαύρος πράκτορας στην Αμερική εκείνης της εποχής αποτελεί σενάριο επιστημονικής φαντασίας), αλλά συνθλίβει ταυτόχρονα τους παρτενέρ του (ο Κέβιν Κλάιν αξιοποιείται σε λίγες σκηνές, η Σάλμα Χάγεκ αποτελεί διακοσμητική παρουσία, ο Κένεθ Μπράνα φαντάζει γελοίος αντί απειλητικός).