Γιατί όλοι βλέπουν Survivor;
Ήταν 10 Σεπτεμβρίου του 2001, όταν ο Ανδρέας Μικρούτσικος μας σύστηνε το πρώτο ελληνικό reality, το Big Brother, που δημιούργησε ρεκόρ τηλεθέασης.
Το παιχνίδι, μια παγκόσμια μανία, στόχευε στα χαμηλότερα των ενστίκτων. Άγνωστοι μεταξύ τους άνθρωποι κλεισμένοι σε ένα «σπίτι» παρακολουθούνταν επί 24ώρου από τις τηλεοπτικές κάμερες, ενώ τα μονταρισμένα πλάνα που έφταναν στα σαλόνια μας μετέδιδαν μια σαπουνόπερα με κακό μακιγιάζ, ανέμπνευστο σενάριο και δολοπλοκίες δημοτικού διαθέτοντας, όμως, έναν άσσο που καμία τηλεοπτική σειρά δεν είχε: ήταν αληθινό, συνέβαινε τώρα και συνέβαινε σε ανθρώπους που κάποιοι από εμάς γνωρίζαμε ή θα μπορούσαμε.
Η ηθική και η στρατηγική του Αντρέα Μικρούτσικου διαμόρφωσε μια αισθητική που απασχόλησε ακόμα και πανεπιστημιακούς, εξόργισε τηλεκριτικούς, αλλά επιβίωσε επί μακρόν.
Ακολούθησαν το Bar, το Fame Story, το Πάρτυ, το Gym, η Φάρμα, το The Wall, ο Υποψήφιος, το Extreme Makeover, o Αγρότης Μόνος Ψάχνει, το Survivor, το Super Idol.
Τα ανθρώπινα πάθη, ο εξτρεμισμός συναισθημάτων από τον εγκλεισμό ή τον περιορισμό και η… μονταζιάρα δημιούργησε μια σειρά χαρακτήρων που προκαλούσαν συμπάθεια, γέλιο, αγανάκτηση και κατόπιν αδιαφορία.
Το τηλεοπτικό κοινό, πάντα αχόρταγο και πάντα άπιστο, σταδιακά γύρισε την πλάτη σε αναξιοπαθούντες, wannabe stars, ψώνια και κάποιους κανονικούς ανθρώπους που συνωστίζονταν στο σαλόνι του για να αποδείξει περίτρανα το αειθαλές: η μάζα προδίδει όποιον αγαπά.
Οι καναλάρχες ακολουθώντας τις τάσεις των ευρωπαϊκών και αμερικανικών δικτύων περιόρισαν το reality ποντάροντας εκ νέου στο ταλέντο και το show. Η προσωπική ζωή των διαγωνιζόμενων ελάχιστα απασχολεί ∙ όλα αφορούν το ταλέντο, όσο υπάρχει.
Ωστόσο, φέτος η αναμασημένη συνταγή του Survivor αποδεικνύει πως το κοινό δεν ξεχνά τις παλιές αγάπες και καθηλώνεται στη συχνότητα του ΣΚΑΙ για να δει δυο ομάδες ανθρώπων στις εξωτικές ακτές του Άγιου Δομίνικου να προσπαθήσουν να επιβιώσουν με τα ελάχιστα; Μήπως γιατί στην πραγματικότητα μας θυμίζουν τη δική μας καθημερινότητα ή ακριβώς επειδή μας κάνουν να την ξεχνάμε;
Οι προσπάθειες της Λάουρας να ανταποκριθεί σε απαιτήσεις επταθλήτριας, το δίπολο Πάνου- πρώην Μισθοφόρου, η κουραστική αστοχία της Σάρας που φτάνει πρώτη αλλά δεν πίνει νερό, η οξυθυμία της Παπαδοπούλου, η «ευγλωττία» του Λάμπρου Χούτου και οι υπόλοιποι πρωταγωνιστές που αγωνίζονται σε ένα διαρκή στίβο μάχης με έπαθλο ένα πιάτο φαγητό ναι μοιάζουν με τη δική μας ζωή. Επιπλέον, έχουν καλύτερο σκηνικό, ομορφότερους πρωταγωνιστές και την ευτυχή συνθήκη πως είναι παιχνίδι. Είναι αυτός λόγος για να ασχολείται όλη η Ελλάδα με το Survivor; Βρίσκετε κάτι καλύτερο;
Στις ζοφερές ημέρες των μνημονίων, που επιπλέον κυριολεκτικά δεν παίζεται μπάλα –εκτός κι αν ξέρετε πολλούς να παρακολουθούν τις αγωνιστικές της Super League- το Survivor προσφέρει μια συναρπαστική αγωνιστική δράση –ο Τανιμανίδης είναι ήδη φτασμένος sport caster- επαρκώς πασπαλισμένη με συναισθηματικές εκρήξεις.
Στην ελληνική δυστοπία, που περιμένουμε να κλείσει μια ακόμα αξιολόγηση –ο θεός ξέρει ποια και πόσες ακόμα μας περιμένουν- οι καλές ειδήσεις μοιάζουν ανύπαρκτες. Αλλά ακόμα και όταν παρουσιάζονται δημιουργούν μια αίσθηση φθόνου αντί κουράγιου. Το Survivor, ναι είναι μια τηλεοπτική παραγωγή που ποντάρει στα ανθρώπινα πάθη –που να είστε βέβαιοι όσο οι εβδομάδες κυλάνε θα εκτονώνονται- είναι, όμως, και κάτι άλλο. Κάτι διαφορετικό. Δεν έχει σημασία αν έχει ποιότητα. Σημασία έχει πως είναι κάτι διαφορετικό.
