Λίλα Σταμπούλογλου: «Είμαστε ο κλαυσίγελος προσωποποιημένος» - Free Sunday
Λίλα Σταμπούλογλου: «Είμαστε ο κλαυσίγελος προσωποποιημένος»

Λίλα Σταμπούλογλου: «Είμαστε ο κλαυσίγελος προσωποποιημένος»

  • TV

Ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης η πολιτική επικαιρότητα για μία κωμικό. Έτσι δεν είναι;

Όχι απλώς ανεξάντλητη, σου δίνει περισσότερα απ’ όσα μπορείς να διαχειριστείς. Ας πούμε, εγώ, που κάνω καθημερινά σάτιρα επικαιρότητας, σπανίως ξεμένω από θέματα, συνήθως δεν ξέρω τι να πρωτοδιαλέξω για να σχολιάσω. Έχω αρχίσει πια να πιστεύω ότι οι κωμικοί στην Ελλάδα σήμερα είμαστε όπως οι πολιτικοί μηχανικοί στη μεταπολιτευτική Ελλάδα της αντιπαροχής: δεν ξεμένουμε ποτέ από δουλειά. Απλώς βγάζουμε λιγότερα λεφτά από έναν μηχανικό του 1990. Για την ακρίβεια, πολύ λιγότερα.

Στ’ αλήθεια, είναι σαν τιμωρία να παρακολουθεί κάποιος Βουλή;

Αν παρακολουθείς ως κωμικός, δεν είναι καθόλου σαν τιμωρία. Ίσα-ίσα, υπάρχουν πολλοί εκεί μέσα που σου προσφέρουν άφθονο υλικό για σάτιρα. Αν όμως παρακολουθείς ως πολίτης, μετά από κάποια ώρα είναι σαν τιμωρία, ναι. Το χειρότερο με τις συνεδριάσεις στη Βουλή είναι ότι έχουν γίνει τραγικά προβλέψιμες. Και, δυστυχώς για τους πολίτες, έχουν καταντήσει και ανούσιες, δεν παράγουν λύσεις για τη χώρα. Οι λόγοι που ακούς εκεί μέσα συνεχίζουν να φτιάχνονται με την τεχνική «χτυπάω τον αντίπαλο για να φανεί ότι υπερέχω». Μόνο που οι περισσότεροι πολιτικοί έχουν αποτύχει πια τόσο πολύ και τόσες φορές, που είναι προφανές ότι δεν υπερέχει κανείς και ότι όλοι λένε μικρά ή μεγαλύτερα ψεματάκια εντυπωσιασμού. Είναι σαν να ακούς τον ψιλικατζή να ισχυρίζεται ότι του έδωσε το τηλέφωνό της η Μπαρ Ραφαέλι. Το περίεργο είναι βέβαια ότι τον ψευταράκο ψιλικατζή τον χλευάζεις, ενώ τον ψευταράκο πολιτικό πας και τον ψηφίζεις. Και ενίοτε τον ξαναψηφίζεις.

Έχουμε πιο πολλούς λόγους να γελάμε ή να κλαίμε με όσα συμβαίνουν;

Λογικά, πρέπει να μας συμβαίνουν και τα δύο ταυτόχρονα. Όταν, ας πούμε, βλέπεις τον Πάνο Καμμένο να έχει κάνει δεύτερο δέρμα τη στρατιωτική στολή, όταν ακούς τον Κατρούγκαλο να δηλώνει κομμουνιστής και ταξικός αποστάτης, όταν βλέπεις στο γραφείο του Πολάκη τη σαμπάνια κάτω από τη φωτογραφία του Άρη Βελουχιώτη, γελάς και μέσα σου κλαις που τους έχεις κυβέρνηση. Νομίζω ότι οι Έλληνες είμαστε ο κλαυσίγελος προσωποποιημένος.

Να ελπίζουμε σε κάτι;

Να ελπίζουμε να αλλάξουμε μυαλά. Μόνο έτσι θα κάνουμε καλύτερες επιλογές σε όλα. Και σε αυτούς που μας κυβερνούν βεβαίως-βεβαίως. Αλλά, και πάλι, πώς να αλλάξουμε μυαλά με έναν Φίλη να διαχειρίζεται την παιδεία;

Είμαστε κουρασμένοι, απογοητευμένοι, θυμωμένοι, αποσυρμένοι, κάτι άλλο, όλα μαζί;

Είμαστε όλα αυτά, αλλά όσο περνάει ο καιρός βλέπω ότι τα υπερκαλύπτει όλα η κόπωση. Είμαστε σαν κουρασμένοι σκύλοι του Παβλόφ: μας τάζουν φαγητό, μας τρέχουν τα σάλια και δεν μας το δίνουν ποτέ. Πότε-πότε αναδύεται μέσα από την κούραση ο θυμός και γρυλίζουμε, μερικές φορές αναδύεται η οργή και δαγκώνουμε, άλλες φορές αναδύεται η απογοήτευση και κλαίμε. Αλλά με απογοήτευση, θυμό και κλάμα δεν σώθηκε κανείς. Οι λύσεις βρίσκονται συνήθως με λογική και ψυχραιμία.

Μήπως απλώς δεν υπάρχει λύση στο ελληνικό πρόβλημα;

Κάτι σαν ανίατη ασθένεια, ας πούμε; Δεν το πιστεύω, απλώς δεν ακολουθούμε σωστά τις οδηγίες των γιατρών. Είμαστε σαν τους καρδιοπαθείς που τους λέει ο γιατρός «πρόσεχε, μην καπνίζεις, χάσε κιλά» κι αυτοί τρώνε κάθε μέρα σουβλάκια και μετά ανάβουν και δυο τσιγάρα. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ακούω για μεταρρυθμίσεις και πόσο τις χρειάζεται η Ελλάδα. Μόνο που, επειδή οι μεταρρυθμίσεις δεν είναι ανώδυνες, όποιον τολμήσει να βάλει μπρος μία τον τρώμε λάχανο. Πρώτοι-πρώτοι εμείς οι ψηφοφόροι τον βγάζουμε εκτός παιχνιδιού, όταν η αλλαγή πάει κόντρα στη βολή μας. Μάλλον χρειάζεται μια βαθιά αλλαγή νοοτροπίας, ώστε να επιτρέψουμε στις αλλαγές να μας συμβούν.

Παραέξω ο Τραμπ, η Λεπέν, το ISIS, σενάριο Brexit. Τρέλα σε πλανητικό επίπεδο…

Είναι παγκόσμιο το αλαλούμ, όντως. Ο Τραμπ και η δημοτικότητά του δείχνουν ότι ο λαϊκισμός ανθεί σε κάθε κοινωνία, και στην Αμερική, όπου οι ανισότητες και οι διαφορές από περιοχή σε περιοχή είναι τεράστιες. Άλλη η νοοτροπία του Νεοϋορκέζου και άλλη του καλαμποκά στην Άιοβα. Αν τελικά ο Τραμπ γίνει Πρόεδρος των ΗΠΑ, το μελλοντικό βιβλίο της Ιστορίας θα αναφέρεται στο παράδειγμά του σε κεφάλαιο με τίτλο «Πώς ένας φαφλατάς ρατσιστής και λαϊκιστής φασίστας ξεγέλασε τις ΗΠΑ».
Η Λεπέν, από την άλλη, είναι ο νεοφασισμός της Ευρώπης, που με όχημα την ξενοφοβία έχει πάρει τα πάνω του. Οι Βορειοευρωπαίοι θα έπρεπε να θυμούνται καλύτερα την ιστορία τους.
Οι Βρετανοί, τώρα, δεν αποτελούν εξαίρεση, ως ένας ακόμη λαός που επιζητεί το καλύτερο και προσπαθεί να διαγνώσει αν αυτό θα το πετύχει μαζί με την Ευρώπη ή χωριστά.
Όσο για το ISIS, με δεδομένο ότι από κάποιες περιοχές του πλανήτη δεν πέρασε ο Διαφωτισμός, ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός κάνει εκεί μεσαιωνικά πάρτι. Ποτέ δεν πίστευα ότι θα έψαχνα στο Facebook να τσεκάρω αν συγγενείς και φίλοι που μένουν στο Παρίσι και στις Βρυξέλλες είναι καλά και δεν συγκαταλέγονται στα θύματα μιας τρομοκρατικής επίθεσης. Η ισλαμική τρομοκρατία θα καταπολεμηθεί όταν ο δυτικός «πολιτισμένος κόσμος» εξαπολύσει επίθεση κατά της φτώχειας, της αμορφωσιάς και του ρατσισμού.


INFO

Η Λίλα Σταμπούλογλου (κατ’ εικονικόν κόσμον Λίλα Τρου Στορι) κάνει καθημερινά σάτιρα επικαιρότητας στην εκπομπή «Τατιάνα Live» (κανάλι Ε) και τη χιουμοριστική διαδικτυακή εκπομπή «Τρου Στόρι» στο Comedy Lab. Επίσης, αρθρογραφεί στο protagon.gr.
Στις 20 και 21 Μαΐου θα δώσει δύο τελευταίες παραστάσεις στην Αθήνα, στο Tin Pan Alley (Τουρναβίτου 6, Θησείο).

*Η φωτογραφία είναι του Γιάννη Πλατάνου