Σίλας Σεραφείμ: «Είμαστε ό,τι εκλέγουμε»

Δεν υπάρχει τίποτα επί της ουσίας ευχάριστο σε αυτά που λέει – άλλωστε πότε είναι ευχάριστη η ελληνική αλήθεια;

Κατ’ αρχάς, ο κωμικός δεν «κάνει πλάκα» αλλά αναδεικνύει και υποδεικνύει την «πλάκα» που μας κάνουν και που γίνεται από τους πολιτικούς και την κοινωνία. Η τελευταία γελοιογραφία, που έκανε πάταγο, του «Charlie Hebdo» αφορούσε τους σεισμούς στην Ιταλία, πράγμα που σημαίνει ότι η σάτιρα δεν έχει όρια. Αντιθέτως, λοιπόν, νομίζω πως όσο περνά ο καιρός και μεγαλώνει το δράμα, τόσο το καλύτερο για τους κωμικούς και τους γελοιογράφους. Η λειτουργία της σάτιρας παραμένει η ίδια. Παρουσιάζει με καυστικό τρόπο τις παθογένειες. Απλώς, όσο μεγεθύνονται αυτές και κατ’ επέκταση και το δράμα της κοινωνίας, τόσο πιο πολύ πονά η ευστοχία της σατιρικής επισήμανσης. Άλλωστε ο κωμικός δεν διαμορφώνει το δράμα αλλά το περιγράφει και το απεικονίζει. Ως εκ τούτου, δεν φταίει ο καθρέφτης γι’ αυτά που δείχνει, οπότε θα έλεγα «μην πυροβολείτε τον κωμικό».

Υπάρχει μια σειρά αστείων με τον ναζί αξιωματικό σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Σε ένα από αυτά, λοιπόν, λέει στους κρατούμενους «σήμερα θα αλλάξετε εσώρουχα» και οι κρατούμενοι πανηγυρίζουν φυσικά, γιατί κάτι τέτοιο δεν έχει γίνει ποτέ από τη μέρα που συνελήφθησαν. Και ο αξιωματικός συνεχίζει: «Εσύ με αυτόν, εσύ με αυτόν…». Αν σε αυτό το σημείο κάποιος δεν κατάλαβε την απάντησή μου στην ερώτησή σας, ας μη συνεχίσει να διαβάζει παρακάτω. Χαμένος χρόνος.

Νομίζω ότι κατά βάθος είμαστε όλοι συνωμότες και στο συγκεκριμένο θέμα οι μόνες διαφωνίες που ακούγονται ένθεν κακείθεν είναι του τύπου «γιατί, οι άλλοι είναι καλύτεροι;» ή «κι εσείς βασανίζατε τους μαύρους».

Το σώμα μας έχει κάτι παραπάνω από 650 μυς. Το παγκόσμιο ρεκόρ στο σκουότ (άρση θανάτου) είναι περίπου 465 κιλά (1.025 lbs). Ωστόσο, έχει υπολογιστεί πως αν όλοι οι μύες τραβούσαν προς την ίδια κατεύθυνση, θα μπορούσαν να τραβήξουν μέχρι 25 τόνους. Το πρόβλημα, δηλαδή, της χώρας δεν είναι οι δυνάμεις αλλά η οργάνωση και ο συντονισμός τους, όπως επίσης το πρόβλημα της χώρας δεν είναι η εργατικότητα αλλά η παραγωγικότητα. Και φυσικά αυτή είναι η δουλειά του πολιτικού προσωπικού, το οποίο αποδεικνύεται ανεπαρκές επανειλημμένως.

Βέβαια την κατάσταση κάνει ακόμη δυσκολότερη και το brain drain (human capital flight), δηλαδή η μετανάστευση των λαμπερότερων και δημιουργικότερων μυαλών της χώρας, που φυσικά δεν θέλουν (και ίσως δεν μπορούν) να συναγωνιστούν εδώ, τα κομματικοκρατούμενα και λαφυραγωγημένα από τις οργανωμένες μετριότητες των αιωνιοσπουδαστών πανεπιστήμια. Φυσικά κι εδώ η ευθύνη πάει στην πολιτεία και στο πολιτικό προσωπικό – το οποίο επιλέγουμε εμείς.

Είμαστε ό,τι εκλέγουμε. «Εγώ κακό χερόβολο κι εσύ κακό δεμάτι» λέει η παροιμία. Φυσικά και δεν έχουμε πολιτικούς που να τα καταφέρνουν στα δύσκολα, γιατί μέχρι τώρα ψηφίζουμε ανθρώπους που μας υπόσχονται τα εύκολα. Εννοώ εύκολες λύσεις. Είναι τόσο αυτονόητα πια τα φούμαρα που πούλησε ο ΣΥΡΙΖΑ, που δεν έχει νόημα καν να τα αναφέρω. Μου κάνει εντύπωση όμως πως ακόμη κι αυτή τη στιγμή, εν προκειμένω με την κατάσταση στα κανάλια, έρχεται η αντιπολίτευση να απαντήσει λες και μαλώνει με το παιδί στο διπλανό θρανίο στο δημοτικό. «Θα έρθουμε εμείς και θα δώσουμε άδειες» λέει. Δηλαδή οι Μαρινάκης, Καλογρίτσας, Αλαφούζος και Κυριακού είναι τίποτα πρόσκοποι ή χθεσινοί και κορόιδα χοντρά, που θα δώσουν έναν σκασμό λεφτά χωρίς αποκλειστικότητες και χωρίς ρήτρες αποζημίωσης. Όχι, λοιπόν, η κοινωνία δεν θέλει ούτε την αλήθεια ούτε την πρόοδο. Η κοινωνία θέλει να μην ξεβολεύεται. Η κοινωνία ξέρει την αλήθεια και την πρόοδο, ξέρει ότι το τσιγάρο κάνει κακό και το παθητικό κάπνισμα επίσης, αλλά δεν εννοεί να σταματήσει να καπνίζει σε δημόσιους χώρους όπου απαγορεύεται το κάπνισμα. Δεν είναι βολικό. Και οι ψοφοδεείς πολιτικοί δεν συγκρούονται με τους καπνιστές, γιατί είναι πολλά τα ψηφαλάκια. Και η κοινωνία δεν τιμωρεί στην κάλπη τους πολιτικούς που δεν συγκρούονται με την παρανομία, γιατί υπάρχει πλέον μια συνενοχή, και πάει λέγοντας. Έτσι, φτάνουμε στους εφοριακούς που πιάνουν τον καντινιέρη χωρίς άδεια, στο πρόσφατο βιντεάκι που κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο, και του προτείνουν ένα συμβιβαστικό πρόστιμο, ώστε όλοι να είμαστε καλυμμένοι και χαρούμενοι. Γι’ αυτό είμαστε εδώ, σε αυτή την κατάσταση. Με τη Δικαιοσύνη ουσιαστικά ανενεργή και την ατιμωρησία να παγιώνεται, δεν υπάρχει καμία ελπίδα ανάκαμψης. Η αποτελεσματική Δικαιοσύνη είναι η απόλυτη προϋπόθεση για την ανάπτυξη και την ευημερία.

Όσο, λοιπόν, δεν αλλάζει η νοοτροπία μας, τόσο θα τρώμε τις σάρκες μας. Όσο δεν λειτουργούν οι θεσμοί, τόσο θα βαλτώνουμε στη μιζέρια. Οίκοθεν νοείται πως αν δεν κάνεις κάτι καλά, και μάλιστα αποτυγχάνεις σε κάθε επανάληψη, κάτι πρέπει να αλλάξεις. Μετά δε και τη δαρβινική θεωρία της εξέλιξης των ειδών, ξέρουμε και πως όποιος δεν αλλάζει, δεν επιβιώνει. Αυτό το έργο πλέον, που αυτοί παριστάνουν ότι κυβερνούν κι εμείς ότι μας κυβερνούν, πρέπει να αλλάξει. Οι ψηφοφόροι πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους, αλλά για να γίνει αυτό πρέπει πρώτα να έχουν εκπαιδευτεί ως πολίτες. Όσο ο ανώτατος άρχων της πολιτείας, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, γονατίζει μπροστά στη θρησκευτική μεταφυσική και στις εικονίτσες για να δείξει την πίστη του στον Θεό και μετά σε διεθνές συνέδριο στην Αρχαία Ολυμπία τονίζει πως «το αρχαίο ελληνικό πνεύμα απάλλαξε τον άνθρωπο από τον μύθο, “ξεμάγεψε” τη σκέψη του, τον απελευθέρωσε από δόγματα και του έμαθε τη σχετικότητα και την αμφισβήτηση κάθε επιστημονικής ανακάλυψης» και ο πολίτης, ασχέτως πεποιθήσεων, δεν αισθάνεται ότι τον δουλεύουν ψιλό γαζί, σωτηρία δεν υπάρχει. Ύφεση και στασιμότητα χίλια χρόνια, λοιπόν, και εκατό μνημόνια, και λίγα είναι. Η αλλαγή, αν προέλθει, θα προέλθει από μας. Ο από μηχανής θεός υπήρχε στις αρχαίες τραγωδίες. Σήμερα και το μηχάνημα έχει χαλάσει και ο θεός έχει πεθάνει.

Είναι απλό. Ο ορθολογισμός είναι δύσκολος, ο οπαδισμός και η φανατίλα είναι εύκολα. Η υπεραπλούστευση και η ερμηνεία του κόσμου, για παράδειγμα, με χρυσαυγίτικους όρους είναι πολύ εύκολη. «Φταίνε οι ξένοι, οι Εβραίοι και οι μετανάστες» και μετά ήρθε η ανάπτυξη. Απλά πράγματα. Ο Σώρρας έχει οπαδούς, για παράδειγμα. Σύμφωνα με τα λεγόμενά του, είναι δέκα φορές πλουσιότερος από τον Μπιλ Γκέιτς και έχει οπαδούς. Ο Λεβέντης, που έλεγε ότι με τις γνωριμίες του μπορεί να μας βγάλει από τα μνημόνια, έγινε αξιόπιστος συνομιλητής, ο Κυριάκος λέει θα πατάξει τη διαπλοκή, ο Καμμένος θα βρει έκτο ή έβδομο ή όγδοο λόγο (έχασα το μέτρημα) για να πει ότι θα παραιτηθεί αλλά δεν θα παραιτηθεί και ο Κατρούγκαλος επιμένει ότι οι συντάξεις δεν έχουν κοπεί. Θα μου πεις, αν τα υπολογίσουμε και τα εξετάσουμε ορθολογιστικά όλα, θα ξεμείνουμε από επιλογές. Να ξεμείνουμε. Ας κάνουμε εκλογές και μη βγει κόμμα με ποσοστό παραπάνω του 10%. Νομίζω ότι και οι πολιτικοί μας θα το πιάσουν το υπονοούμενο και το αποτέλεσμα θα είναι τέτοιο που θα δημιουργήσει εκ νέου ζυμώσεις, ώστε να βγουν μπροστά νέοι άνθρωποι και σοβαροί, που να μπορούν να σηκώσουν τη χώρα από τον ντελβέ. Και όταν λέω νέοι, δεν εννοώ στην ηλικία αλλά στα μυαλά, γιατί αν κρίνω από τους νεολαίους που βλέπω να περιφέρουν τους μπατιροκομματικούς τους δεκάρικους στα τηλεοπτικά πάνελ, τότε η ελπίδα είναι καταδικασμένη εις θάνατον, πάνω από μια φορά.