Σκέψεις και σχόλια για το βιβλίο του Αλέξανδρου Ίσαρη - Free Sunday
Σκέψεις και σχόλια για το βιβλίο του Αλέξανδρου Ίσαρη

Σκέψεις και σχόλια για το βιβλίο του Αλέξανδρου Ίσαρη

Και εκείνος, ο γλύπτης των αισθήσεων, σκαρφαλωμένος στον ψηλότερο βράχο, προορισμούς συνθέτει.

Μέρα νύχτα εργάζεται.

Τα παράθυρα των ματιών του δεν είναι τίποτε άλλο, παρά μικρά φωτεινά αστέρια καρφωμένα σε ένα φανταστικό ουρανό. Έναν ουρανό που μας χάρισε απλόχερα δίχως παραλείψεις. Μονάχα με αγάπη.

Πάει και έρχεται και παρατηρεί και αναπολεί και απολαμβάνει και ελπίζει και νιώθει την παντοδυναμία, την ομορφιά και τη βοή, την ευλογία και τη μοναξιά, σχεδιάζει δίχως φόβο την αλήθεια… τον θάνατο.

Όλα, όλα σε ένα.

Όλοι οι περίπατοι στο χρόνο είναι φωνές αλύτρωτες, είναι γέλια και συγκινήσεις, είναι συλλαβές τρυφερότητας και εκπλήρωσης, υποσχέσεις και απραγματοποίητα. Αυτός είναι ο Αλέξανδρος Ίσαρης.

Ένας γητευτής της ομορφιάς, που κρατώντας μας το χέρι, μας οδηγεί μέσα από τους λιθόστρωτους δρόμους της ιστορίας του, εμπρός στο άγαλμα της ομορφιάς και της αναπόλησης. Στο άγαλμα των αναμνήσεών του.

Δ min

Ρίχνοντας σκάλα χορταριασμένη,  σκαρφάλωσα στην πλάτη του, εισχώρησα στο κεφάλι από τον ακουστικό του πόρο και διασχίζοντας το άπειρο σύμπαν μιας πολυδιάστατης προσωπικότητας, κάθισα στη μικρή κόκκινη καρέκλα των οφθαλμών του.

Μέσα σε δύο περίπου ώρες επισκεφτήκαμε μαζί τον Οξύλιθο, τις Σέρρες, το Βερολίνο, τον Πύργο της Τήνου, τη Βιέννη και τη Θεσσαλονίκη.

Καθίσαμε σε όμορφα καφέ, μπήκαμε σε μουσεία, ναούς, σμίξαμε με φίλους του παλιούς, θαυμάσαμε δρόμους, αρχιτεκτονικά θαύματα, διασχίσαμε δρόμους, χρονικά μονοπάτια, μοιραστήκαμε φόβους και ανησυχίες της νεότητας, γελάσαμε και συγκινηθήκαμε με πρόσωπα γνώριμα και αγαπημένα κι όλα με την ακρίβεια ενός νου που έχει διασφαλίσει στο ακέραιο όλη την ποιότητα και τη διαύγεια των στιγμών που διανύθηκαν, μα και αυτών που θα ακολουθήσουν.

Τότε, αργότερα, μα και τώρα.

Αισθανόμουν όλη τη διαδρομή μέσα μου, μα δεν έβγαλα ήχο κανένα.

Σχεδόν δεν πήρα ανάσα.

Μόνο κατάπινα σαν από καιρό πεινασμένος τις ονομασίες, την ομορφιά, τις προτάσεις, τη συγκίνηση και γέμισα την ψυχή μου υποσχέσεις.

Ναι, κάποτε ετούτοι οι δρόμοι θα γίνουν και δικοί μου δρόμοι.

Κάποτε σε κάποια από ετούτες τις εκκλησίες θα αναβαπτιστώ.

Σκεπασμένος με φύλλα λεμονιάς θα κοιμηθώ και σαν ξυπνήσω, τότε θα βεβαιώσω τον Αλέξανδρο Ίσαρη, πως πράγματι, ετούτο το ταξίδι άξιζε τον κόπο.