Κατερίνα Κροτοπούλου: «Πρέπει να υπάρχει έστω ως ιδέα ο προορισμός» - Free Sunday
Κατερίνα Κροτοπούλου: «Πρέπει να υπάρχει έστω ως ιδέα ο προορισμός»

Κατερίνα Κροτοπούλου: «Πρέπει να υπάρχει έστω ως ιδέα ο προορισμός»

H Αθηνά, εγγονή της θεάς Αθηνάς, και ο Απόλλων, εγγονός του Φοίβου, έχουν o καθένας τους ένα μοναδικό χάρισμα-εφόδιο: να «ακούν» όσα δεν μπορούν ή δεν θέλουν να ακούν οι άνθρωποι. Η μεν Αθηνά ακούει τις σκέψεις άψυχων και έμψυχων, ενώ ο Απόλλωνας ακούει τα αισθήματά τους. Το νεανικό αφήγημα της Κατερίνας Κροτοπούλου «Μικροί θεοί» από τις εκδόσεις Πηγή μόλις κυκλοφόρησε και η συγγραφέας μάς απαντά αν συγγραφέας γεννιέσαι ή γίνεσαι.

Ποια ήταν η πρώτη σπίθα που άναψε τη φωτιά για τη δημιουργία αυτού του βιβλίου;

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας. Η Αθηνά και ο Φοίβος. Όλο αυτό το «αρχαίο πνεύμα αθάνατο», η οικουμενικότητα, η ολοκλήρωση μέσα από τον αγώνα, τα αγωνίσματα συμβολικά, αλλά και ο εσωτερικός και ο πρακτικός σκοπός τους. Στην πορεία των «Μικρών θεών υπάρχει ένα μέσα και έξω «ευ αγωνίζεσθαι». Πολλές από τις σκηνές του βιβλίου παραπέμπουν σκόπιμα σε ολυμπιακά αγωνίσματα.

Ποια μηνύματα ζωής θέλετε να περάσετε μέσα από αυτό στο νεανικό κοινό και ποια στους ενήλικες αναγνώστες;

«Λογική κι ευαισθησία», δανείζομαι τον τίτλο. Με αυτά τα δύο, και όρεξη αυθεντική και γνήσια, δηλαδή παιδική, φαντάστηκα ένα ταξίδι «εξομοίωσης» ολυμπιακών αγώνων ζωής, όπου όλοι μαζί, ανεξαρτήτως βιολογικής ηλικίας, θα απολάμβαναν το ταξίδι για το νόημα της ζωής, για έναν Όλυμπο, με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό. Στον δρόμο πολλά θα είναι τα μηνύματα. Διαφορετικά ίσως για τον καθέναν. Η ρίζα τους, όμως, θα είναι αυτή και θα είναι κοινή. Και ο προορισμός, επίσης, ίσως καταλήξει να είναι διαφορετικός για τον καθέναν. Αλλά κι αυτό είναι μέσα στα μηνύματα.

Η διαφορά ανάμεσα στο νεανικό και το ενήλικο κοινό είναι ότι το πρώτο έρχεται με λιγότερες και πιο ελαφριές αποσκευές, ενώ το δεύτερο, αν και πιο «βαρύ» αρχικά, νομίζω στην πορεία θα ξεχαστεί και σιγά σιγά θα αναδυθεί η νεανική του καρδιά ως οδηγός του στο ταξίδι. Ευελπιστώ στο τέλος να είναι όλοι οι συνοδοιπόροι, ήρωες και αναγνώστες, ουσιαστικά σχεδόν συνομήλικοι.

Οι ήρωές σας εξακολουθούν να «ζουν» μέσα σας και αφού έχει ολοκληρωθεί το βιβλίο σας;

Ναι, αφού τους οδήγησα και με οδήγησαν. Είναι παιδιά και δάσκαλοί μου. Πώς να χαθούμε!

Front cover min

Έχετε δανείσει στοιχεία του εαυτού σας σε κάποιον από τους ήρωές σας; Ταυτίζεστε με κάποιον περισσότερο;

Ασυναίσθητα, ναι. Φαινομενικά στην Αθηνά έδωσα περισσότερα στοιχεία –φαίνεται κιόλας, είναι ο αρχικός οδηγός–, αλλά στο τέλος μάλλον ο Απόλλωνας λύνει τους κόμπους. Οι δυο μικροί θεοί είναι ο φανερός και ο αφανής οδηγός μου, αντίστοιχα. Δεν μπορώ μόνο με τον έναν. Η Αθηνά κάνει γερό και γεμάτο το πάτημα στη γη, ενώ ο Απόλλωνας δίνει την ώθηση. Λογική κι ευαισθησία…

Στο βιβλίο σας οι δυο ήρωες ξεκινούν ένα ταξίδι με σκοπό να ψάξουν και να βρουν το νόημα της ζωής. Έχει, τελικά, μεγαλύτερη αξία ο προορισμός ή όσα μας διδάσκει η πορεία μας προς αυτόν;

Νομίζω ότι πρέπει να υπάρχει έστω ως ιδέα ο προορισμός. Ίσως όχι ασφυκτική. Για μένα, είναι απαραίτητος ο σκοπός. Άλλωστε αυτή είναι η εσωτερική αιτία που με ώθησε να γράψω για τους μικρούς θεούς των Ολυμπιακών Αγώνων μας. Ωραία όλα αυτά, οι αγώνες, το «ευ αγωνίζεσθαι», η ιδέα, αλλά γιατί υπάρχουν; Τι βελτιώνουν, τι προσφέρουν, πού οδηγούν; Ίσως είναι ο τρόπος σκέψης του Πολυτεχνείου αυτός, αλλά έτσι σκέφτομαι. Από την άλλη, ολοκληρώνοντας αυτόν τον τρόπο σκέψης, μιλώντας για σκοπό, δεν είναι απαραίτητο να εννοούμε πάντα έναν μετρήσιμο σκοπό, οπότε πολλές φορές καταλήγουμε πάλι στην αξία του ταξιδιού, δεδομένου ότι ο απώτερος σκοπός όλων είναι η προσωπική πληρότητα και ευτυχία.

Πώς αισθανθήκατε την πρώτη φορά που κρατήσατε στα χέρια σας το βιβλίο σας τυπωμένο;

Πάγωμα. Ευχάριστο πάγωμα. Έτσι αντιδρώ πάντα όταν συμβαίνει κάτι που επιθυμώ πολύ. Μετά από λίγα λεπτά είναι σαν να ήτανε πάντα έτσι. Ασυναίσθητα, όμως, λειτουργεί ως μικρή αυτοπραγμάτωση και ευθύνη για περαιτέρω εξέλιξη.

Συγγραφέας γεννιέσαι ή γίνεσαι;

Μπορεί και τα δύο. Από το σχολείο, ως μαθητής αρχικά, βλέπει κανείς κάποιους συμμαθητές του να γράφουν καταπληκτικά. Είχα δυο τέτοιες συμμαθήτριες, που θαύμαζα πολύ τη γραφή τους, όχι μόνο εγώ, όλοι. Αυτό φαίνεται να είναι έμφυτο χάρισμα. Υπάρχουν όμως και τα «υπόγεια» ρεύματα που μπορεί, ανάλογα με τις συνθήκες, τον ψυχισμό και την παιδεία, να οδηγήσουν στη συγγραφή. Άλλοτε οδηγός είναι το χάρισμα του λόγου, άλλοτε η φαντασία, άλλοτε η πολύ καλά δομημένη και ερευνητική σκέψη, άλλοτε κάποια ή όλα μαζί, σε ένα καθεστώς εσωτερικού ψυχικού ή πνευματικού ξεχειλίσματος. Αυτό το ξεχείλισμα νομίζω πως είναι η βασική αιτία της συγγραφής.