4 βιβλία με φόντο τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο

Joseph Wechsberg, Simon Wiesenthal, «Οι δολοφόνοι ανάμεσά μας», μετάφραση: Γεωργία Μίχα, Εκδόσεις Παπαδόπουλος

Όταν οι σύμμαχοι απελευθέρωσαν το στρατόπεδο συγκέντρωσης Μάουτχαουζεν, ο Simon Wiesenthal ήταν ανάμεσα στους επιζώντες μέσα σε ένα κτίριο γεμάτο πτώματα. Χάνοντας τη σύζυγο και την οικογένειά του στον πόλεμο και στους θαλάμους αερίων, ο Wiesenthal έβαλε σκοπό της ζωής του να ανακαλύψει και να συλλάβει τους ναζί εγκληματίες πολέμου που είχαν σκορπιστεί και κρύβονταν σε όλο τον κόσμο, προκειμένου να τους οδηγήσει ενώπιον της Δικαιοσύνης.

Ο Wiesenthal έμεινε στην ιστορία ως ο άνθρωπος που ανακάλυψε το κρησφύγετο του Adolf Eichmann στη Νότια Αμερική, ως ένας επίμονος, ακαταπόνητος, ίσως υπερβολικά αφοσιωμένος ερευνητής. Τον αποκάλεσαν «εμμονικό εκδικητή» και «ανηλεή κυνηγό» των ναζί, όμως το πορτρέτο του από τον Joseph Wechsberg, δημοσιογράφο του «The New Yorker», σκιαγραφεί ακριβώς το αντίθετο: έναν συμπονετικό άνθρωπο που δεν δίστασε να θέσει τη ζωή και την ψυχική του υγεία σε κίνδυνο, να θυσιάσει τα πάντα, προκειμένου να προστατέψει τους συνανθρώπους του και να φροντίσει ώστε να αποδοθεί δικαιοσύνη. Και όλα αυτά σε πείσμα των εναπομείναντων υποστηρικτών των ναζί, κάποιων κυβερνήσεων που δεν έβλεπαν με καλό μάτι την προσπάθειά του, αλλά και του μεγαλύτερου εχθρού στο πέρασμα του χρόνου: της λήθης.

Μια συγκλονιστική ιστορία που μπορεί να διαβάζεται ως αστυνομικό θρίλερ, είναι όμως πολύ περισσότερα από αυτό.

Trudi Kanter, «Κάποια κορίτσια, κάποια καπέλα και ο Χίτλερ», μετάφραση: Ιωάννα Ηλιάδη, Εκδόσεις Κλειδάριθμος

Η ονειρεμένη ζωή ενός εστέτ ζευγαριού της Βιέννης ανατρέπεται από την εισβολή των ναζιστικών στρατευμάτων του Χίτλερ.

Το 1938, η όμορφη και χαρισματική Τρούντι Κάντερ σχεδιάζει καπέλα για τις πιο καλοντυμένες κυρίες της Βιέννης. Συχνάζει στα περίφημα κοσμικά καφέ και κάποια στιγμή ερωτεύεται παθιασμένα τον Βάλτερ Έρλιχ, έναν γοητευτικό επιχειρηματία. Ωστόσο, καθώς τα τανκς του Χίτλερ προελαύνουν στην Αυστρία, ο κόσμος αυτού του νεαρού ζευγαριού Εβραίων καταρρέει.

Με πρόζα που πετάει σπίθες, το «Κάποια κορίτσια, κάποια καπέλα και ο Χίτλερ» αφηγείται την αληθινή ιστορία της απίστευτης διαφυγής της Τρούντι και του Βάλτερ από τη Βιέννη στην Πράγα και από εκεί στο βομβαρδιζόμενο Λονδίνο, εν μέσω της φρίκης που κατάπινε ολόκληρη την Ευρώπη. Το κουράγιο, η ευρηματικότητα και η επιμονή της, που κράτησαν την ίδια και τον αγαπημένο της ζωντανούς, καθιστούν τούτο το βιβλίο ένα ανεξίτηλο ιστορικό αγάπης και επιβίωσης.

Το βιβλίο βρήκε τυχαία μια Αγγλίδα επιμελήτρια εκδόσεων χαζεύοντας σε ένα παλαιοβιβλιοπωλείο στο Λονδίνο, και τώρα οι αναγνώστες σε όλο τον κόσμο έχουν μια δεύτερη ευκαιρία να ανακαλύψουν την ιστορία της Τρούντι Κάντερ.

Ben Pastor, «Σκοτεινή κραυγή», μετάφραση: Αντώνης Καλοκύρης, Εκδόσεις Μίνωας

Ρώμη, 1944. Την ώρα που οι Σύμμαχοι συνεχίζουν τον αγώνα για την απελευθέρωση της ιταλικής χερσονήσου, η Ρώμη βιώνει τις τελευταίες μέρες της ναζιστικής κατοχής. Ο κόσμος των ναζί διαλύεται καθώς ο γερμανικός στρατός, η Γκεστάπο και τα SS ερίζουν για την εξουσία, ενώ παράλληλα διοργανώνουν φανταχτερά έκλυτα πάρτι. Όμως, είναι και μια περίοδος επιθέσεων από την ιταλική αντίσταση, συλλήψεων και μαζικών εκτελέσεων, υπό τον ήχο των συμμαχικών βομβαρδισμών έξω από τα τείχη της πόλης.

Ο Μάρτιν Μπόρα, αξιωματικός της Βέρμαχτ, αναλαμβάνει τη λεπτή και περίπλοκη αποστολή να διαλευκάνει όχι μία, αλλά δύο υποθέσεις: τον θάνατο μιας νεαρής γραμματέως της γερμανικής πρεσβείας, η οποία ρίχτηκε στο κενό από το παράθυρο του διαμερίσματός της, αλλά και τη διπλή δολοφονία μιας κυρίας της καλής κοινωνίας και ενός ισχυρογνώμονα καρδινάλιου της Αγίας Έδρας, στο σπίτι της πρώτης. Ο καρδινάλιος γνώριζε προσωπικά τον Μπόρα, αφού και οι δύο δρούσαν μυστικά κατά του Τρίτου Ράιχ.

Έχοντας στο πλευρό του τον επιθεωρητή της ιταλικής αστυνομίας, Σάντρο Γκουίντι, ο Μπόρα προσπαθεί να αποκαλύψει την αλήθεια. Παρά τις διαφορές τους, οι δύο άντρες αντιμετωπίζουν το έγκλημα, τον πόλεμο και τη δικτατορία γνωρίζοντας ότι η αξιοπρέπεια του ανθρώπου και η επιλογή να πράξεις το σωστό έχουν πολύ σκληρό τίμημα.

Σοφία Δημοπούλου, «Καλύτερα να σ’ έλεγαν Λισσάβω», Εκδόσεις Ψυχογιός

Ο Νάσιος και η Λισσάβω μεγαλώνουν στο Νησί, ένα χωριό του Ρουμλουκιού, του Ρωμιότοπου της Ημαθίας, κοντά στη λίμνη των Γιαννιτσών. Η ιστορία τους ξεκινά το 1911, όταν ο τόπος τους ακόμα είναι υπόδουλος στους Τούρκους.

Τα δύο παιδιά θα ζήσουν μαζί τη μετάβαση από την Τουρκοκρατία στην ελεύθερη Ελλάδα, αλλά οι κρατούσες κοινωνικές αντιλήψεις και ένας κυκεώνας γεγονότων σύντομα θα τους χωρίσουν, όταν ο έρωτας φαίνεται πως έχει το πάνω χέρι. Ούτε η ξενιτιά, ούτε οι πόλεμοι, ούτε οι προσωπικοί λαβύρινθοι, ούτε ακόμα κι αυτή η φυλακή δεν καταφέρνουν να σταματήσουν την επιθυμία και το όνειρο. Κι όταν τα χρόνια περνούν και η Λισσάβω γίνεται Λίζα, ο Νάσιος αντιλαμβάνεται πως όλα έχουν αλλάξει· τόποι, ιδέες, πολιτική, ήθη, χαρακτήρες. Και με όλα τα μυστικά που τον βαραίνουν, το όνειρό του είναι να ενωθεί μαζί της, έστω και αργά.

Πώς θα καταφέρει να σταθεί όμως εμπρός της αγνός, έπειτα από όσα τον έχουν στιγματίσει; Πότε θα καταφέρει να αφομοιώσει μέσα του το μυστικό που μόνο εκείνος κατέχει;

Ένα μυθιστόρημα για τον έρωτα, τη φιλία, τη δύναμη μιας ιδέας, την περιπέτεια, όχι μόνο δύο εραστών, αλλά και μιας χώρας, της Ελλάδας, μέσα στο πέρασμα του χρόνου.