Από τα Bora-Bora στον Τύρναβο, ένα κουβανέζικο πούρο δρόμος - Free Sunday
Από τα Bora-Bora στον Τύρναβο, ένα κουβανέζικο πούρο δρόμος

Από τα Bora-Bora στον Τύρναβο, ένα κουβανέζικο πούρο δρόμος

Της Κατερίνας Γαρέφου

Γιατί  το μέλι υποκαθίσταται με maple syrup, το ούζο με mojito, και οι λουκουμάδες με pancakes;

Γιατί το γαλανόλευκο σε decor ενοικιαζόμενο δωμάτιο με την βουκαμβίλια γίνεται μπαλινέζικο  θεμάτικο boutique hotel;

Γιατί ο αγαπημένος γκρινιάρης καφετζής που μας έστελνε στα σπίτια μας να φάμε για να πάρει το μεσημεριανό υπνάκο του, έχει αντικατασταθεί με τον υπερευγενικό barista που υποχρεούται να φοράει χαμόγελο 24/7 (ναι, μέχρι και στον ύπνο του)  είτε το αισθάνεται είτε όχι ;

Και γιατί θεωρούμε ότι οι άνθρωποι που έχουν διασχίσει ωκεανούς για να βιώσουν την περιβόητη ελληνική φιλοξενία έχουν την επιθυμία να βρεθούν σ’ ένα copy-paste μοντέλο φιλοξενίας  αντίστοιχο των Mc Donald’s στην εστίαση;

Οι ταξιδιώτες  “λυσσάνε”  για την αυθεντική ελληνική φιλοξενία που εφαρμοζόταν μέχρι και την περασμένη 10ετία κι οι ‘Έλληνες την αποποιούμαστε.

Η παγκοσμιοποίηση ορίζεται ως αλληλεξάρτηση μεταξύ χωρών σε οικονομικό, τεχνολογικό και πολιτισμικό επίπεδο.   Στον τομέα του τουρισμού υπάρχει μια πολύ λεπτή γραμμή στον τρόπο που η παγκοσμιοποίηση εφαρμόζεται. Το  οικονομικό και το τεχνολογικό κομμάτι φαίνεται να θέλει να συνάδει  με τις  παγκόσμιες προδιαγραφές ώστε να διευκολύνονται οι συναλλαγές, οι μεταφορές και η οργάνωση. Πώς όμως το πολιτισμικό θα διατηρηθεί ατόφιο και αναλλοίωτο ώστε να έχει λόγω ύπαρξης μια 12ωρή πτήση που θα με κάνει να έρθω σε επαφή με νέους πολιτισμούς και όχι με το «εργοστασιακό» πολιτισμό που επιβάλλει το  ινσταγκραμικό μοντέλο φιλοξενίας;

H πιο κοινότυπη επιθυμία των ταξιδιωτών είναι: “Give us the authentic - non-commercial spots-tips!”. 

Και όσο κι αν φαίνεται υπερβολικό, η απάντηση σε αυτή την ερώτηση αποτελεί ένα δίλημμα ειδικά για όσους  εργαζόμαστε στον τουρισμό.

Αν δοθούν  τα non-commercial tips σε όλους, θα πάψουν πολύ σύντομα να είναι non-commercial.  Αλλά αν δεν δοθούν, είναι “αντιδεοντολογικό” μη όντας ειλικρινής, επαρκής και βοηθητικός  με τους καλεσμένους. Οφείλω να ομολογήσω ότι έχω φερθεί αντιδεοντολογικά για να προστατεύσω  τον μοναδικό χαρακτήρα προορισμών.

Γιατί;

Γιατί:

- Δεν θα ήθελα όλες οι παραλίες να γίνουν οργανωμένες με πλαστικές ή μποέμικες ξαπλώστρες.

-Δεν θα ήθελα ο ψαράς που ανοίγει το σπίτι τους σε ταξιδιώτες και τους μαγειρεύει, να έχει  αύριο πέντε κότερα απ’ έξω  που θα περιμένουν  να τον  φωτογραφίσουν και να φιγουράρει στα profiles  κοινωνικής δικτύωσης των  influencers με hashdags (#adventurous life, # lovetraveling, #fishermanlife και δεν έχει τελειωμό…).

  -Δεν θα ‘θελα επίσης οι κάτοικοι ενός τόπου να χάσουν την ταυτότητα λόγω της γλύκας των χρημάτων που θα τους αποδώσει το ξεπούλημα του τοπικού τους χαρακτήρα.

Η απληστία της ανθρώπινής μας φύσης είναι ανάλογη των κερδών κι ο υπερβολικός τουρισμός  είναι αντιστρόφως ανάλογος της διατήρησης της κουλτούρας. Για να επιτευχθεί το “σημείο ευδαιμονίας” που ισορροπεί τα παραπάνω απαιτείται αριστοτεχνικός χειρισμός και αντίληψη του κρούοντας κώδωνος‧

πού αρχίζει το “τουριστικό πλεόνασμα” που σε βάθος χρόνου θα μετατρέψει την ιδιαιτερότητα ενός τόπου σ’ ένα φωτογραφικό studio όπως αυτό της Οία στην Σαντορίνη;

Κάνοντας αυτοκριτική σε αυτή μου την άποψη λέω στον εαυτό μου:

“Μήπως κάνεις  διακρίσεις; Μήπως όλοι έχουν δικαίωμα στην αυθεντικότητα και την μοναδικότητα του μέρους;”

Αλλά το διαβολάκι ή το αγγελάκι ανάλογα με ποια άποψη θα ταχτείτε,  ξανάρχεται στο αριστερό μου αυτί και μου λέει:

“ Όταν οι ταξιδιώτες  σε εμπνεύσουν πως μπορούν να φροντίσουν την αυθεντικότητα ενός τόπου  χωρίς να την θυσιάσουν στον βωμό των social media, όταν η ταξιδιωτική τους συνείδηση θα έχει ωριμάσει και δεν θα είναι απλά προϊόν «φαίνεσθαι», όταν θα ζουν την στιγμή χωρίς να σκέφτονται  πιο φίλτρο τους κάνει να δείχνουν πιο sexy με φόντο την Ακρόπολη,  μόνο τότε θα έχουν κερδίσει επάξια να ζήσουν και να απολαύσουν τα μυστικά του τόπου που έχουν επισκεφθεί. Έως τότε, θα είναι άξιοι του να απολαμβάνουν τους προορισμούς και τις τοποθεσίες που θα χαρίζουν απλόχερα τα πολυπόθητα likes και σχόλια του τύπου: ήμουν κι εγώ εκεί…”

Κάπου εδώ το διαβολάκι μ’  έχει ήδη πείσει πώς να μοιράζω απλόχερα τα μυστικά σημεία του κάθε τόπου είναι μικροπολιτική τακτική και πιο αντιδεοντολογικό σε επαγγελματικό επίπεδο. Σε προσωπικό επίπεδο και ως ταξιδιώτης, απολαμβάνω να δυσκολεύομαι να βρω τα αξιόλογα σημεία και τους ξεχωριστούς ανθρώπους κατά την διάρκεια του ταξιδιού μου χωρίς  να μου χαρίζονται απλόχερα.

Το τοπίο διελευκάνθη!

Για να ικανοποιήσουμε λοιπόν αυτά τα σύγχρονα πρότυπα «τουρίστα» (με την έννοια τουρίστα -  μεταφορικά και κυριολεκτικά) ‧ έχουμε υποκαταστήσει το κανονάκι,  που ο φίλος μου ο Γιαννάκης όντας Μυτιληνιός  δεν καταδέχεται να πιει σε άλλο ποτήρι το ούζο του ακόμα κι αν βρίσκεται στην άλλη άκρη της Ευρώπης, με ρακίτο σε Maori ποτήρι .

Και κάπως έτσι τρίζουν και τα κόκκαλα του Tiki απ’ την Πολυνησία και του παππού απ’ τον Τύρναβο.