Μετρό Θεσσαλονίκης: Η επόμενη μέρα

Κάθε αρχή, κάθε νέα αρχή, είναι πάντα αισιόδοξη. Νέοι άνθρωποι με φρέσκιες ιδέες και διάθεση αλλά και τη σοφία που δημιούργησαν προηγούμενες αστοχίες αλλά κι επιτυχίες επαγγέλλονται τα σωστά. Και κατά κανόνα τα αυτονόητα. Πριν λίγες μέρες ξεκίνησαν πανηγυρικά (όσο μπορούμε ακόμη να χρησιμοποιούμε αυτή τη λέξη) οι μετροπόντικες τη διάνοιξη του υπόλοιπου των σηράγγων σηματοδοτώντας την επανεκκίνηση του έργου. Τα εργοτάξια ζωντανεύουν και δειλά ξεκινούν προσλήψεις εργατικού και τεχνικού προσωπικού.

Δόθηκε ένας νέος χρονικός ορίζοντας για την ολοκλήρωση και παράδοση του έργου: άνοιξη του 2020, πιθανότατα παράλληλα με την επέκταση Καλαμαριάς (που προχωρά χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα).

Τα τεχνικά θέματα, οι αποδόσεις των χώρων (με την ολοκλήρωση των απαλλοτριώσεων), η ολοκλήρωση των αρχαιολογικών ανασκαφών (με την εξασφάλιση της επιπλέον -τελευταίας ελπίζω- πρόσθετης χρηματοδότησης) πλην σταθμού Βενιζέλου έχουν επιλυθεί. Οι οικονομικές απαιτήσεις της αναδόχου κοινοπραξίας μέσω της διαδικασίας των διαιτησιών φαίνεται –σήμερα- ότι καλύπτονται.

Όλα αυτά με μεγάλες καθυστερήσεις βέβαια, αλλά και ως σημαντική παρακαταθήκη για το μέλλον. Το έργο έχει αποκτήσει πλέον την ωριμότητα που πρέπει να είχε προ πολλού!

Η τοποθέτηση ενός πολίτη της πόλης στη θέση του προέδρου της Αττικό Μετρό Α.Ε. είναι επίσης ελπιδοφόρα. Στο βαθμό τουλάχιστον που θα αφουγκράζεται σε καθημερινή βάση τα προβλήματα του έργου αλλά και της πόλης.

Απομένει λοιπόν η εξεύρεση των πόρων για τις πρόσθετες δαπάνες που θα απαιτηθούν. Και η τήρηση από όλους ενός εξαιρετικά σφιχτού (αλλά εφικτού) χρονοδιαγράμματος ολοκλήρωσης και παράδοσης του έργου.

Οι λαμαρίνες, οι μεγάλες καταλήψεις των εργοταξίων, η συνολική εικόνα του έργου πρέπει να αντιμετωπισθούν με μεγαλύτερη ευαισθησία απέναντι στην πόλη που ταλαιπωρείται. Απαιτείται επίσης το άνοιγμα του έργου στην πόλη. Το μετρό Θεσσαλονίκης δεν είναι 13 τρύπες που ταλαιπωρούν πολίτες, επαγγελματίες κι επισκέπτες. Είναι ένα δύσκολο και πολυσύνθετο έργο που πρέπει να γνωρίζει, να κατανοεί αλλά και να επιβλέπει η πόλη.

Σε κάθε περίπτωση αναγκαία είναι η επέκταση της μελέτης και κατασκευής του έργου προς τα δυτικά μέχρι τα νοσοκομεία «Παπαγεωργίου» και «424». Και προφανώς η σύνδεση με το αεροδρόμιο. Δε νοείται μετρό που να μην καταλήγει εκεί!

Όσον αφορά τη μοναδική «μαύρη τρύπα» του έργου, τη διαχείριση των αρχαιοτήτων του σταθμού Βενιζέλου θα πρέπει η λύση που -τόσο φανατικά- προτείνει ο Δήμαρχος Θεσσαλονίκης να ωριμάσει άμεσα τεχνικά, και να προϋπολογισθεί το πρόσθετο κόστος και χρόνος για την αποπεράτωση του. Με δεδομένη την παράδοση και λειτουργία του σταθμού Βενιζέλου μαζί με όλο το έργο της βασικής γραμμής, γιατί προφανώς το μετρό δε θα μπορεί να παραδοθεί προς χρήσιν χωρίς το σταθμό αυτό.

Όπως επίσης να εξασφαλισθεί η ανάδειξη των αρχαιοτήτων με τη μορφή της –λεγόμενης- «αρχαιολογικής πλάζα». Δε θα περιποιεί τιμή, για όσους την επαγγέλλονται, η ύπαρξη μιας ακόμη πλατείας Διοικητηρίου στο κέντρο της πόλης, πάνω από έναν υπό λειτουργία σταθμό.

Ας διδαχθούμε λοιπόν όλοι από τα λάθη του παρελθόντος. Έχουμε μπροστά μας ένα δύσκολο αλλά εξαιρετικά σαφές και συγκεκριμένο έργο. Σε όλα του τα μεγέθη. Οι ευαισθησίες του καθενός από όπου κι αν πηγάζουν, όπου και να στηρίζονται δεν μπορούν ποτέ να είναι πάνω από το συμφέρον της πόλης. Θα πρέπει όλοι, καθημερινά να λογοδοτούμε γι αυτά που λέμε και κάνουμε για το σοβαρότερο αναπτυξιακό έργο στη Θεσσαλονίκη.