#Εμμονή - Free Sunday
#Εμμονή

#Εμμονή

Είναι προφανές πως ο Λάκης Λαζόπουλος όταν έκανε το ρατσιστικό σχόλιο για τον Σόιμπλε, την αναπηρία του και την εξ’ αυτής εμμονή του δεν ήθελε να θίξει γενικά τα άτομα με αναπηρία.

Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως υπερβάλλων προπαγανδιστικός ζήλος: στην προσπάθειά του να συμπαρασύρει τους τηλεθεατές του στο μένος και τον φανατισμό του εναντίον του Σόιμπλε και όσων άλλων στοχεύει ως εχθρούς του δεν συνυπολόγισε την προέκταση των λεγομένων του.

Και κάπως έτσι αποδείχτηκε πως

Για κάποιους ένα ανάλογο σχόλιο μπορεί να περάσει στα ψιλά, για κάποιους μπορεί να αποτελέσει ένα «αυτογκόλ» από το οποίο θα συνέλθουν, για κάποιους άλλους μπορεί να σημάνει το ουσιαστικό τέλος της καριέρας τους. Εξαρτάται από το τι εκφράζει ο καθένας και το ειδικό του βάρος.

Ο Λάκης Λαζόπουλος είναι ο καλλιτέχνης που επέλεξε ο πρωθυπουργός να τον συνοδεύσει στη βραδινή έξοδό του με τον Γάλλο πρόεδρο Φρανσουά Ολάντ.

Ακόμη και οι πιο τολμηροί του ΣΥΡΙΖΑ των κοινωνικών ευαισθησιών δεν απέφυγαν τα ναιμεναλλά για το σχόλιο Λαζόπουλου.

Η προσχεδιασμένη, εφόσον ξεκινάει με τη φράση «όσο κι αν ακουστεί σκληρό αυτό που θα πω», ατάκα του Λαζόπουλου είναι πάντως βαθύτατα προβληματική ακόμη και αν δεχτούμε αυτό που λέει ο Λαζόπουλος στην, επίσης ναιμεναλλά, συγγνώμη του, πως απευθυνόταν δηλαδή αποκλειστικά στον Σόιμπλε.

Στη συνέχεια της εβδομάδας τη σκυτάλη της επικαιρότητας πήρε το θέμα του υποστράτηγου της ΕΛΑΣ Σφακιανάκη, ο οποίος απομακρύνθηκε από τη θέση του ως διευθυντής της Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος για να πάει σε μια υποβαθμισμένη διεύθυνση, υπήρξε εντονότατη αντίδραση από αντιπολίτευση και ΜΜΕ λόγω των επιτυχιών του, ο ίδιος έκανε προσφυγή κατά της απόφασης η οποία έγινε δεκτή, ακολούθησε για ένα διάστημα κάποιων ωρών φημολογία ότι τελικά παραμένει στη θέση του, για να γίνει τελικά βοηθός επιτελάρχη για το προσφυγικό, με αρμοδιότητα να εποπτεύει τη Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος. Ουφ, το ‘πα.

Το βασικό θέμα δεν είναι η απόφαση (των αρμόδιων επιτροπών και του νέου αρχηγού της ΕΛΑΣ) για την απομάκρυνση του Μανώλη Σφακιανάκη από τη ΔΗΕ. Όσο κι αν γι΄ αυτή έγινε ο πολύς ντόρος.

Και οι εκατέρωθεν αντιδράσεις στην εποχή που ζούμε, του οπαδισμού στα πάντα και της ασπρόμαυρης θεώρησης για τη ζωή, ήταν μάλλον αναμενόμενες.

Ο Μανώλης Σφακιανάκης είναι ο άνθρωπος που δημιούργησε τη Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος στην Ελλάδα και την εξέλιξε από μονάδα το 1995 σε τμήμα, υποδιεύθυνση και διεύθυνση από πρόπερσι, με πολλές επιτυχίες αλλά και ορισμένες μαύρες σελίδες.

Εφόσον ο Σφακιανάκης είναι τόσο ικανός όσο φαίνεται από το βιογραφικό του, προς τι η ανησυχία; Θα έχει δημιουργήσει ένα τόσο στέρεο οικοδόμημα ώστε να συνεχίσει με την ίδια επιτυχία και χωρίς αυτόν. Αν πάλι δεν ήταν τόσο ικανός, τότε προς τι ο σπαραγμός;

Σε κάθε περίπτωση 21 χρόνια στην ίδια «καρέκλα» και δη σε δημόσιο θώκο είναι πάρα πολλά.

Συνεπώς το βασικό θέμα δεν είναι αυτή καθ’ αυτή η απομάκρυνση Σφακιανάκη αλλά το τσίρκο που ακολούθησε. Κάτι που έχουμε παρακολουθήσει ήδη πάρα πολλές φορές: η κυβέρνηση παίρνει μια απόφαση χωρίς να πολυσκεφτεί τις συνέπειες (ή διαρρέει κάτι προκειμένου να τσεκάρει την υποδοχή της οποίας θα τύχει) και στη συνέχεια πορεύεται αναλόγως των αντιδράσεων, σε ένα διαρκές trial and error.

Δύο είναι τα βασικά συμπεράσματα από την υπόθεση.

Το πρώτο,

Και το δεύτερο,

Καλά όλα αυτά για να περνάμε την ώρα μας αλλά ως συνήθως τα πραγματικά σημαντικά περνούν κάτω από το ραντάρ της επικαιρότητας. Και χάνονται. Πάλι καλά που υπάρχει το κοινό της εκπομπής «Στον ενικό» να κάνει τις σωστές ερωτήσεις στους κατάλληλους ανθρώπους. Όπως αυτή που έκανε ένας 23χρονος στον υπουργό Άμυνας Πάνο Καμμένο για το που βρίσκεται η υπόθεση με την πατέντα Ζωγράφου.

Έτσι, μάθαμε πως

Όπως είπε και ο ίδιος ο Καμμένος στον νεαρό, δεν θα έπρεπε να μιλάει δημόσια γι΄ αυτό το θέμα, το οποίο βέβαια έχει παρελάσει από διάφορα ηλεκτρονικά Μέσα, ωστόσο το υπουργείο θα εκμεταλλευτεί τη στρατιωτική εφαρμογή της εφεύρεσης και ο εφευρέτης Πέτρος Ζωγράφος το πολιτικό. Αρκεί να προλάβουμε πριν πέσουν και μας φάνε τα μεγάλα συμφέροντα.

Αν το ψάξεις λίγο περισσότερο βέβαια ανακαλύπτεις ότι μας την έχουν πάρει κιόλας την πατέντα. Ήδη από το 1940, όταν ο Στάνλεϊ Μάγερ ήταν ο πρώτος που «ανακάλυψε» τη μηχανή που δουλεύει στο διηνεκές χρησιμοποιώντας ως καύσιμο νερό, παραβιάζοντας έτσι τους δύο πρώτους νόμους της θερμοδυναμικής.

Στην πραγματικότητα βέβαια δεν δουλεύει με νερό αλλά με υδρογόνο και για να διαχωρίσεις το νερό σε υδρογόνο και οξυγόνο σπαταλάς πολύ περισσότερη ενέργεια από αυτή που τελικά παίρνεις όταν χρησιμοποιείς ως καύσιμο το υδρογόνο. Η όλη υπόθεση, δε, με κάποιο τρόπο φαίνεται να συνδέεται και με την υπόθεση των υδρογονανθράκων του Αιγαίου.

Παρ’ όλ’ αυτά κάποιοι πιστεύουν ότι βρήκαν τη λύση στο ενεργειακό πρόβλημά τους.

Ε, παρ’ την

Σε κάθε περίπτωση κρίμα, πάντως, γιατί ήμασταν μια ανάσα από το όνειρο