Σ.Βαλυράκης (1943-2021): «Άξιος εστίν» σύντροφος

Από τον Κώστα Γ. Μαμέλη* 

Ο Σήφης Βαλυράκης, ξεχωριστός μέσα στο πολύβουο και παθιασμένο σμάρι νιότης κι αφοσίωσης, εκεί, στη μεγάλη συνάντηση, ποταμό, το 1974.

Τότε που μέθεξη, όνειρα, ελπίδες, μας ώθησαν, σχεδόν εκόντες άκοντες, στη μεγάλη μήτρα του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος, στην ειρηνική επανάσταση του Ανδρέα Παπανδρέου.

Ο Σήφης ήταν εκεί, διακριτός και αυτοδύναμος, μες στους πρωτοπόρους, που κατά τον ποιητή «νωρίς εβγήκανε καταμπροστά στον Ήλιο, με πάνου ως κάτου απλωμένη την αφοβιά σα σημαία, οι νέοι με τα πρησμένα πόδια που τους έλεγαν αλήτες».

Κουβαλούσε τη διαδρομή του ΠΑΣΟΚ, την υψωμένη γροθιά, τη μεγάλη καρδιά της ουτοπίας που θα έχτιζε τον άλλο κόσμο πάνω στα συντρίμμια του χούντας, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, σε μιαν Ελλάδα λεύτερη και δημοκρατική.

Στέρεος κι ευρύς στη γνώση κι ευθυτενής στα αισθήματα.

Ντελικανής κι αψίκορος στους στόχους.

Πιστός στα προτάγματα.

Με λίγα λόγια, σταράτα.

Να πατάει στη γη και να αδράχνει το σύννεφο.

Σκοτείνιαζε μόνον για εκείνα τα άθλια εφήμερα και τα προσωπικά των συναλλαγών χωρίς αρχές των κατ’ επίφαση συντρόφων μας. Κι απόφευγε, συνειδητά, όλους όσους κατέθεταν στο χρηματιστήριο της πολιτικής (;) τους λιγότερους από τους δικούς του αγώνες.

Ο Σήφης Βαλυράκης ήτανε μια φωτιά. Τα ’θελε όλα κι εκεί, για τους άλλους, και τίποτε γι’ αυτόνε. Αυτό ήταν το ήθος του.

Τον θυμάμαι σαν τώρα, εκεί, στα ορεινά των συνόδων της Κ.Ε. του ΠΑΣΟΚ.

Δίπλα στον Κάρολο Παπούλια, τον Αντώνη Λιβάνη, τον Γιάννη Χαραλαμπόπουλο. Μεγέθη, όχι παίξε γέλασε!

Βρεθήκαμε μαζί σε κοινή συντροφική πορεία, σπάταλη σε χρόνο, ξέχειλη από προσφορά, με χαρές και πίκρες, που γευτήκαμε σχεδόν όλοι, πλην Λακεδαιμονίων. Των γνωστών κάθε φορά Λακεδαιμονίων!

Τους ήξερε δα καλά ο Σήφης τους εφαψίες της εξουσίας! Γι’ αυτό «δραπέτευε» συνεχώς από τα «ανταλλακτήρια» των αγώνων, σιωπηρός για τους δικούς του, «πλην χωρίς μίσος για τους ψευδομένους».

Στα χρόνια της ακμής, ο Σήφης, στρατευμένος στο «ανελέητο» καθήκον. Υπουργός, υφυπουργός, βουλευτής, κεντρικό κομματικό στέλεχος, χωρίς έπαρση κι αλαζονεία, πάντοτε απλός, έμεινε τίμιος κι αγνός, αφοσιωμένος στο νησί του, την πολιτική καταγωγή του, τη δική του πλανεύτρα, τη θάλασσα.

Κι όταν ήρθε η σκληρή παρακμή, ο Σήφης να παραμένει μ’ αυτούς που «στη ζωή των όρισαν να φυλάττουν Θερμοπύλας». Με το διακριτικό «παρών» του στο προσκλητήριο των καιρών, σάρωνε την απάθεια, την αδράνεια, την αδιαφορία, την έκπτωση της ψευδούς πολιτικής.

Δεν φοβήθηκε ποτέ. Μόνος φόβος του, το κόστος το βαρύ γι’ αυτούς που νοιαζότανε πολύ κι αγαπούσε πιότερο. Την οικογένειά του.

Συνειδητός κι ορθός μέχρι το τέλος, ισχυριζόταν ότι «ταραχή θα πέσει στον Άδη, και το σανίδωμα θα υποχωρήσει από την πίεση τη μεγάλη του ήλιου».

Τώρα δέχεται το κρυφό δάκρυ του ύστατου συλλογικού χαιρετισμού των συντρόφων του.

«Άξιος εστίν» σύντροφος. Μας τίμησε πολύ με τη συντροφικότητα, τη φιλία, το υπόδειγμά του.

Θα τον θυμόμαστε. Ως σπινθήρα στα ξερόχορτα, ως ευθύβολη σαϊτιά προς τον ουρανό.

*Ο Κώστας Γ. Μαμέλης είναι δικηγόρος Θεσσαλονίκης και μέλος του ΠΑΣΟΚ από το 1974.