Το εκκρεμές του Φουκώ και η διαρκής εκκρεμότητα του ΣΥΡΙΖΑ
H απόφαση των υπηρεσιών του Υπουργείου Πολιτισμού να εξετασθεί ως αρχαιολογικός χώρος το σύνολο σχεδόν του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού είναι μία απόφαση που αποδεικνύει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κάνει σοβαρά βήματα μπροστά.
Διότι παρά τα όσα περί του αντιθέτου ακούγονται, αποδεικνύεται ότι 1,5 χρόνο μετά την ανάληψη της εξουσίας έχει μάθει πώς να διαχειρίζεται την κρατική γραφειοκρατία που για πολλές κυβερνήσεις ήταν ένα τεράστιο εμπόδιο καθώς αναδείκνυε προβλήματα που ήταν δυσάρεστα για τους κυβερνώντες. Τώρα αναδεικνύει προβλήματα τα οποία είναι ευχάριστα.
Διότι π.χ. με την απόφαση Μπαλτά, τώρα πλέον μπορούν να κλείνουν το μάτι:
- Και στη L development με την οποία υπέγραψαν τη συμφωνία μέσα σε λίγες ώρες (μόλις πίεσε η Επιτροπή) επιδεικνύοντας φιλοεπιχειρηματική ευελιξία.
- Και σε όσους είναι αντίθετοι με την αξιοποίηση του από την L Development, δηλαδή άλλα επιχειρηματικά συμφέροντα αλλά και όμορους δήμους.
Είναι το ίδιο ακριβώς που έγινε στο λιμάνι του Πειραιά. Η κυβέρνηση υπέγραψε την παραχώρηση στους Κινέζους μέσω ΤΑΙΠΕΔ και πήγε να τους ξεγελάσει με τις αλλαγές του Δρίτσα. Δυστυχώς οι Κινέζοι, παρακολουθούσαν όλη τη διαδικασία.
Είναι το ίδιο που έγινε με τους αντιεξουσιαστές. Ο Τόσκας πανηγυρίζει για τις συλλήψεις που έκανε η κυβέρνηση και ο Κυρίτσης θλίβεται.
Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ουσιαστικά βρίσκεται μπροστά σε ένα τεράστιο επίτευγμα με παγκόσμια απήχηση. Διεκδικεί να την υποστηρίζουν αυτοί που θίγονται από αυτά που κάνει, κλείνοντας τους το μάτι ότι προσπαθεί με νύχια και με δόντια να μην τα κάνει.
Είναι προφανές ότι υπάρχει ένα κέντρο αποφάσεων που μοιράζει τους ρόλους ανάμεσα σε ρεαλιστές και ιδεολόγους. Αυτό το κέντρο έβγαζε το Νίκο Παρασκευόπουλο να απειλεί ότι θα κατασχέσει το Γκαίτε, τον Θoδωρή Δρίτσα να κάνει τις λαθροχειρίες στη σύμβαση με την COSCO.
H εκτόξευση των απειλών εξέθεσε τον Παρασκευόπουλο στους ανθρώπους που εκτιμούσαν τον διανοούμενο που μπήκε στην πολιτική και έκανε τον Δρίτσα να φαίνεται ένας αφελής εξουσιολάγνος που για να κρατήσει την καρέκλα, πούλησε τις αρχές του. Όμως για την κυβέρνηση ήταν οι καλύτεροι παίκτες διότι έκαναν αυτό ακριβώς που τους είπε ο προπονητής. Ό,τι κάνει τώρα και ο Μπαλτάς.
Το πρόβλημα για την κυβέρνηση είναι ότι η πολιτική που είχαν δεσμευθεί προεκλογικά ότι θα εφαρμόσουν, δεν ήταν ένα απλό ιδεολόγημα αλλά έκφραση των «άλλων» οικονομικών συμφερόντων που θιγόντουσαν από τις επιλογές Σαμαρά. Αυτών π.χ. που ο δήμαρχος Πειραιά εξέφρασε όταν τάχθηκε κατά της παραχώρησης του λιμανιού στην COSCO, ή των «άλλων» που δεν θέλουν να δοθεί το ελληνικό στην LAMDA.
Αυτά τα συμφέροντα δεν στήριξαν ΣΥΡΙΖΑ επειδή στην Κουμουνδούρου είχαν βρει καλούς ανθρώπους. Το έκαναν για να ισχυροποιήσουν τη θέση τους. Δεν ήταν η συμπάθεια της εξουσίας που τους έλειπε. Αυτή θα μπορούσαν να την έχουν και από τον Σαμαρά.
Δυστυχώς για αυτούς η παραχώρηση είναι παραχώρηση, η αξιοποίηση είναι αξιοποίηση, η σύλληψη είναι σύλληψη. Παράγουν αυτοτελή αποτελέσματα.
Με αυτά όμως η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ κινδυνεύει από τη μία άκρη του εκκρεμούς, δηλαδή από το να διασφαλίσει την υποστήριξη αυτών που θίγονται από τις επιλογές της, να βρεθεί στην άλλη και να χάσει ακόμη και την συμπάθεια, αυτών που ωφελούνται από αυτές.
