Στην Αθήνα, η Αμερική του Ομπάμα έδειξε οτι ανησυχεί για τους Τραμπ της Ευρώπης
Μπορεί η συγκεκριμένη αποστροφή από την κοινή συνέντευξη Tύπου του πρωθυπουργού με τον πρόεδρο των ΗΠΑ, να πέρασε σε γενικές γραμμές ασχολίαστη, αλλά αποτελεί ίσως το πιο ευρύ πολιτικό σχόλιό του για όλα όσα συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό.
Ο κ. Ομπάμα προφανώς δεν είναι ο μόνος, ο οποίος διαγιγνώσκει απογοήτευση στην Ευρώπη. Την ίδια διαπίστωση συμμερίζονται εκατομμύρια άνθρωποι στην Ήπειρο. Και είναι αυτή η απογοήτευση που δημιουργεί τα ρήγματα και τα κενά στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Είναι η απογοήτευση, η οποία έχει οδηγήσει την Ένωση -ως ιδέα πια- σε άμυνα απέναντι στις επιθέσεις, που δέχεται από το εσωτερικό της Ευρώπης.
Ο κ. Ομπάμα, όμως, είναι από τους λίγους, που τολμούν να παραδεχτούν τα θετικά αποτελέσματα της ευρωπαϊκής προσπάθειας, όταν μιλά για «πέντε δεκαετίες ειρήνης και ευημερίας χωρίς προηγούμενο στην ευρωπαϊκή ήπειρο».
Είναι από τους λίγους, που τολμούν να υπενθυμίσουν ότι η ευρωπαϊκή προσπάθεια άρχισε να οικοδομείται πάνω στα ερείπια, όχι ενός, αλλά δυο μεγάλων πολέμων, οι οποίοι άφησαν πίσω τους δυστυχία και πόνο.
«Ο εικοστός αιώνας ήταν ένας αιώνας αιματοχυσίας για την Ευρώπη», είπε και είχε απόλυτο δίκαιο. Οι Έλληνες στον 20ο αιώνα ήταν σε πολέμους τουλάχιστον δεκαπέντε χρόνια. Σήμερα έχουν περάσει 70 χρόνια από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, χωρίς –πλην Γιουγκοσλαβίας- κανένα πόλεμο ενώ στα εβδομήντα χρόνια πριν από τη λήξη 2ου ΠΠ, μόνο Γερμανία και Γαλλία είχαν πολεμήσει τρεις φορές με εκατομμύρια νεκρούς.
Ο Ομπάμα υπενθύμισε την περίοδο της ευημερίας. Αλλά αυτή η περίοδος της ευημερίας συνδυάζεται με την πολιτική κυριαρχία στην Ευρώπη δυο μεγάλων πολιτικών οικογενειών, της κεντροδεξιάς και της σοσιαλδημοκρατίας, οι οποίες πριν από λίγα χρόνια ανταγωνιζόταν ποια από τις δυο θα έχει την κυβερνητική πλειοψηφία και τώρα αγωνίζονται μαζί, για να έχουν μία απλή πλειοψηφία. Πριν από λίγα χρόνια ήταν συντριπτικά κυρίαρχες, με συνολικά ποσοστά 70 και 80%, ενώ τώρα είναι μετά βίας πάνω από το 50% και όχι πάντα.
Οι Τραμπ της Ευρώπης
Η Αμερική, που εκφράζει ο Ομπάμα, ανησυχεί γιατί αυτό το οικοδόμημα της κεντροδεξιάς και της σοσιαλδημοκρατίας το αμφισβητούν με κύριο πολιτικό επιχείρημα την απογοήτευση, αυτοί οι οποίοι πανηγύρισαν για την εκλογή Τραμπ, εναντίον της οποίας, ο ίδιος έκανε ό,τι μπορούσε.
Ο πρόεδρος των ΗΠΑ αποδοκίμαζε ουσιαστικά την απόρριψη της Ένωσης ως πολιτικού στόχου, τον οποίο έχουν όλοι όσοι πανηγύρισαν για την εκλογή του Τραμπ. Η Μαρίν Λεπέν στην Γαλλία, το AfD στη Γερμανία, ο Νίτζελ Φαρατζ στη Βρετανία, ο πρωθυπουργός Όρμπαν στην Ουγγαρία. Είναι η δύση εναντίον της οποίας ο ΣΥΡΙΖΑ έχει εκπαιδευσει τα μέλη του να διαδηλώνουν.
Όποιος παρακολουθεί τα ελληνικά πολιτικά πράγματα, δύσκολα δε θα συμπεριελάμβανε τη χώρα συνολικά στους ευρωσκεπτικιστές.
Αυτό από μόνο του δεν είναι ούτε καλό, ούτε κακό. Μπορεί να θεωρείς ότι η ευημερία και η ειρήνη μπορούν να επιτευχθούν και με άλλους τρόπους. Κακό είναι να σε θεωρούν ευρωσκεπτικιστή οι φιλοευρωπαίοι και ευρωπαϊστή οι ευρωσκεπτικιστές. Διότι βολοδέρνεις, ανάλογα με τα πρόσκαιρα πολιτικά συμφέροντα σου, χωρίς κατεύθυνση για την χώρα.
Αυτό συμβαίνει στην Ελλάδα: Οι ευρωπαϊστές, η πολιτική ηγεσία της ΕΕ έχουν θέσει υπό αμφισβήτηση την προσήλωσή της στις μεταρρυθμίσεις που είναι αναγκαίες για να προσαρμοστεί η χώρα στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα και από την άλλη, η Μαρίν Λεπέν έχει διαρρήξει τους δεσμούς της με τον ΣΥΡΙΖΑ, μετά τη συμφωνία του Αυγούστου του 2015.
Καλά κάνει λοιπόν ο Πρόεδρος μιας Δημοκρατίας και εκλιπαρεί τον πρώην πρόεδρο των ΗΠΑ να μην ξεχάσει την χώρα μας.
Μικρή και αδιάφορη για όσα συμβαίνουν γύρω της, όπως εξελίσσεται, θα τη θυμούνται -ακόμη και αν έλθει η περίφημη ανάπτυξη- κάθε πρώτη του μηνός, για να δουν αν καταθέσαμε το τοκοχρεολύσιο.
Πρακτικά ο Ομπάμα και οι αμφιτρύωνες του στην Ελλάδα μιλούσαν άλλη γλώσσα. Τα συμφέροντα που εκπροσωπεί στην Αμερική αναζητούν συνομιλητές και μετρούν φίλους αλλά στην Αθήνα του προσφέρθηκαν υποτακτικοί. Για να πει μια κουβέντα για το χρέος κι εκείνοι να την αξιοποιήσουν στο εκλογικό τους ακροατήριο. Διότι στην εποχή της αλλαγής που επαγγέλλεται ο Τραμπ, το ελληνικό χρέος, όσο σημαντικό κι αν είναι για μας, θα είναι κουκίδα στην αναδιάταξη του παγκόσμιου χάρτη.
