Όλο και πιο κάτω

Ήταν εβδομάδα Μουζάλα αυτή που πέρασε. Οι τρεις νεκροί που πνίγηκαν στην προσπάθειά τους να περάσουν να περάσουν στα Σκόπια από την Ειδομένη («σύγχρονο Νταχάου» κατά τον ΥΠΕΣ Π. Κουρουμπλή, «εικόνα που τιμά την Ελλάδα» κατά τον ΥΠΠΟ Αρ. Μπαλτά) διασχίζοντας έναν χείμαρρο ξεχάστηκαν μέσα στον θόρυβο που προκλήθηκε όταν ο αναπληρωτής υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής αναφέρθηκε στην ΠΓΔΜ ως «Μακεδονία» εν τη ρύμη του τηλεοπτικού λόγου.

Παρόλο που ζήτησε συγνώμη για την «γκάφα», όπως τη χαρακτήρισε, ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ κ. Καμμένος θυμήθηκε το υπερπατριωτικό είναι του και ζήτησε την παραίτησή του, πυροδοτώντας ξαφνική ενδοκυβερνητική κρίση. Την ίδια θέση πήρε και η ΝΔ, δηλώνοντας την πρόθεσή της για μετωπική αντιπαράθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ και βάζοντας φωτιά στο πολιτικό σκηνικό λίγα 24ωρα πριν από την κρίσιμη για το προσφυγικό σύνοδο κορυφής της Ε.Ε. Το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι αποστασιοποιήθηκαν και στήριξαν τον Γ. Μουζάλα, πυροδοτώντας σενάρια για δυνητική ανασύνθεση της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, τα οποία στην πράξη δεν επιβεβαιώθηκαν. Άλλωστε πολύ γρήγορα ο κ. Καμμένος πέρασε από τις απειλές στις δηλώσεις στήριξης της κυβέρνησης «μέχρι το τέλος της τετραετίας», με αποτέλεσμα το θέμα να κλείσει επί της ουσίας πριν κλείσει τυπικά. Γιατί η επίσημη θέση είναι ότι αποφάσεις θα παρθούν μετά την επιστροφή του πρωθυπουργού από τις Βρυξέλλες.

Το γεγονός ότι το Σκοπιανό έγινε ξαφνικά κυρίαρχο θέμα της πολιτικής επικαιρότητας σε μια χώρα που παραπαίει λόγω της ταυτόχρονης οικονομικής και προσφυγικής κρίσης έχει και την τραγική και τη γελοία πλευρά του. Αν μπορέσει κανείς να δει από απόσταση την ελληνική κατάσταση, θα διαπιστώσει σύνδρομο εθνοκεντρισμού στα όρια του πολιτικού αυτισμού και συλλογική προσήλωση στην ασημαντότητα στα όρια της αποβλάκωσης.

Σαν να μην υπάρχουν άλλοι εθνικοί κίνδυνοι, «το όνομά μας, η ψυχή μας» τα σκέπασε όλα. Η ΝΔ έδιωξε τον Φαήλο Κρανιδιώτη, που ονειρεύτηκε δημόσια εκτελέσεις για τους προδότες, ο Χάρης Θεοχάρης διαφώνησε με τη θέση του Ποταμιού ακολουθώντας τη ΝΔ, ο Α. Λοβέρδος μίλησε για «εγκληματικό λάθος» του υπουργού, ενώ η πρόεδρός του Φ. Γεννηματά μόνο για «σοβαρό ολίσθημα», ο Ζουράρις διαφοροποιήθηκε από τον Καμμένο, ενώ τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ το ένα μετά το άλλο έβγαιναν για να υπερασπιστούν τον Γ. Μουζάλα απέναντι στην αμφισβήτηση του πατριωτισμού του από τον κυβερνητικό τους εταίρο.

Το τραγελαφικό είναι ότι ο αν. υπουργός δεν βρέθηκε στο μάτι του κυκλώνα για την προβληματική διαχείριση των θεμάτων της αρμοδιότητάς του αλλά επειδή του ξέφυγε η απαγορευμένη λέξη. Η Αντζελίνα Τζολί που βρέθηκε εδώ ως πρέσβειρα του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες είχε συνάντηση με τον πρωθυπουργό μικρότερης διάρκειας από εκείνη που είχε ο κ. Τσίπρας με τον κ. Καμμένο και αυτό είναι πολύ ενδεικτικό μέσα στην ελαφρότητά του της σοβαρότητας που απέκτησε κάποια στιγμή το ενδοκυβερνητικό μπάχαλο.

Ενδιαφέρον είναι ότι ο κ. Μουζάλας έχει πολύ καλή εικόνα στις Βρυξέλλες και ο κ. Τσίπρας πρωτοφανή στήριξη ταυτόχρονα από την κεντροδεξιά Μέρκελ και από τους Ευρωσοσιαλιστές, που τον κάλεσαν στη συνάντησή τους, φέρνοντας σε αμηχανία την πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ Φ. Γεννηματά.

Παρ’ όλα αυτά, τα πράγματα είναι τόσο δύσκολα και τόσο περίπλοκα, που κανείς δεν ξέρει αν και πώς θα λυθεί ο κόμπος. Υποτίθεται ότι η ολοκλήρωση της αξιολόγησης είναι θέμα 24ώρων ή και ωρών. Αλλά ακόμη δεν είναι γνωστό ούτε ποιες ακριβώς θα είναι οι μειώσεις συντάξεων που θα γίνουν ούτε πώς θα ξεπεραστούν οι κόκκινες γραμμές του ΔΝΤ, που ζητά επιπλέον μέτρα αρκετών δισεκατομμυρίων για την κάλυψη του δημοσιονομικού κενού.

Είναι σαφές ότι υπάρχει πολιτική βούληση και από τις δύο πλευρές (κυβέρνηση-εταίροι) για συμφωνία, αλλά το περιεχόμενό της παραμένει ασαφές, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να εκτιμηθούν ο κοινωνικός αντίκτυπος και η πολιτική σημασία του.

Επειδή λείπουν αρκετά κομμάτια για να συμπληρωθεί το παζλ, στα κομματικά επιτελεία δυσκολεύονται να καταλήξουν σε προβλέψεις για τις πολιτικές εξελίξεις. Άλλοι πιστεύουν ότι αν περάσει τον κάβο της αξιολόγησης, η κυβέρνηση θα φτάσει ως το φθινόπωρο, αλλά πολύ φθαρμένη από τις μνημονιακές παρενέργειες, άλλοι εκτιμούν ότι η ισορροπία είναι τόσο ευαίσθητη, που το ατύχημα είναι πιθανότερο να συμβεί σύντομα παρά αργότερα.

Άλλωστε κανείς δεν ξέρει τις μύχιες σκέψεις του πρωθυπουργού και της ομάδας του. Δεν θέλουν εκλογές αλλά συνήθως επηρεάζονται πολύ από τις μετρήσεις και από τις διαθέσεις της κοινής γνώμης. Επομένως, αφού γίνουν οι κρίσιμες ψηφοφορίες και αφού παγιωθεί η νέα εικόνα με το προσφυγικό στο επίκεντρο, θα διαγραφεί πιο καθαρά ο πολιτικός ορίζοντας.

Μέσα από φοβερές εντάσεις και κουραστική φασαρία είμαστε εκεί που ήμασταν: Αν ολοκληρωθεί σύντομα η αξιολόγηση, ο πρωθυπουργός θα προχωρήσει σε ανασχηματισμό, επιχειρώντας άνοιγμα στο κέντρο με την αξιοποίηση εξωκομματικών προσωπικοτήτων. Και κάπως έτσι θα συρθούμε μέχρι την επόμενη αξιολόγηση, στις αρχές φθινοπώρου το πιθανότερο, όταν κανείς δεν ξέρει αν θα υπάρχει και τι είδους διασύνδεση προσφυγικού και μνημονίου. Άλλωστε το πιο σημαντικό από τα άγνωστα είναι πόσοι μετανάστες και πρόσφυγες θα έχουν εγκλωβιστεί στη χώρα μας, σε ποιες συνθήκες, μέχρι πότε και ποιες θα είναι οι οικονομικές και κοινωνικές επιπτώσεις αυτής της κατάστασης.

Την επόμενη Τρίτη θα πραγματοποιηθεί στη Βουλή προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση για θέματα λειτουργίας της Δικαιοσύνης, διαπλοκής και διαφθοράς. Θα γίνει κόλαση, σύμφωνα με το πιο ακριβές κλισέ απ’ όσα κυκλοφορούν για να περιγράψουν τι αναμένεται.

Από τη ΝΔ έχει γίνει γνωστό ότι ο Κ. Μητσοτάκης θα είναι συγκρουσιακός και αποκαλυπτικός, από το Μέγαρο Μαξίμου ξέρουμε ότι ο πρωθυπουργός θα επιχειρήσει να βγει από πάνω θυμίζοντας παλιές αμαρτίες του μεταπολιτευτικού συστήματος εξουσίας. Και για τους δύο η έκβαση της αναμέτρησης έχει σημασία για τη δημιουργία εντυπώσεων σχετικά με την πολιτική κυριαρχία στο πολιτικό σκηνικό. Όχι μόνο γιατί η «παράσταση νίκης», όπως λέγεται στην ιδιόλεκτο των δημοσκόπων η γενική αίσθηση για το ποιο κόμμα προηγείται, διαμορφώνει κλίμα αλλά επίσης επειδή η στάση εταίρων και πιστωτών εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την άποψή τους για το ποια πολιτική δύναμη μπορεί να εξασφαλίσει σταθερότητα και κοινωνική ειρήνη στην πλέον υπερχρεωμένη χώρα της Ευρωζώνης που βρίσκεται τώρα στη δίνη της προσφυγικής κρίσης.