Success story με όρους ΣΥΡΙΖΑ

Ένα νέο αφήγημα επεξεργάζεται η κυβέρνηση, αισιοδοξώντας ότι η συμπάθεια των εταίρων για τον προσφυγικό κορσέ που συμπιέζει το άρρωστο ελληνικό σώμα θα επιτρέψει το όπως-όπως κλείσιμο της αξιολόγησης μέσα στον Απρίλιο, ρύθμιση για την απομείωση του χρέους στις αρχές Μαΐου, ένταξη στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ – και ότι όλα αυτά μαζί θα βελτιώσουν το επενδυτικό κλίμα και την κατάσταση στην πραγματική οικονομία, για να περάσει το καλοκαίρι του τουρισμού σε σχετική ησυχία και μετά βλέπουμε. Σύμφωνα με τον κυβερνητικό σχεδιασμό, τα μέτρα ύψους 5,4 δισ. (με έμφαση στο ασφαλιστικό - φορολογικό - κόκκινα δάνεια) θα ψηφιστούν από τη Βουλή στη διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας, πιθανότατα σε ένα άρθρο και με έναν πόνο, όπως υπαγορεύει το κοινοβουλευτικό κλισέ. Από την επόμενη εβδομάδα οι επικεφαλής του κουαρτέτου θα κάνουν τις τελικές διαπραγματεύσεις με την κυβέρνηση με σκοπό να υπάρξει θετική απόφαση για εκταμίευση δόσεων στο Eurogroup της 22ας Απριλίου.

Το βασικό πλαίσιο της συμφωνίας προβλέπει φορολογικά μέτρα της τάξης των 3,6 δισ. ευρώ και εξοικονόμηση 1,8 δισ. από το ασφαλιστικό (ούτε λόγος για μείωση δαπανών!). Σε σχέση με τις συντάξεις, η κόκκινη γραμμή έχει πέσει σε σύνολο αποδοχών (από κύριες και επικουρικές) 1.000 έως 1.200 ευρώ. Ως προς το φορολογικό, θα έρθουν τα πάνω κάτω, με το υπουργείο Οικονομικών να επιμένει πως οι επιβαρύνσεις θα αφορούν τα εισοδήματα άνω των 60.000 ευρώ και επομένως δεν θα πληγεί η μεσαία τάξη. Ωστόσο, με όποιον ελεύθερο επαγγελματία και να μιλήσει κανείς, ακόμη και αν δηλώνει 20.000-30.000 ευρώ ετήσιο εισόδημα, θα διαπιστώσει τον πανικό του, κανένας λογιστής δεν πρόκειται να σας καθησυχάσει, ενώ οι δικηγόροι απεργούν ακόμη, με αποτέλεσμα να μετατίθεται η εκδίκαση σοβαρών υποθέσεων για το 2018 – θέμα που δεν απασχόλησε τη συζήτηση των πολιτικών αρχηγών για θέματα λειτουργίας της Δικαιοσύνης. Ως προς τα κόκκινα δάνεια υπάρχει εμπλοκή, με τους πιστωτές να ζητούν άμεση απόφαση για πώληση σχεδόν όλων των μη εξυπηρετούμενων δανείων σε ξένα funds, με ελάχιστες εξαιρέσεις για όσα συνδέονται με εγγυήσεις που αφορούν την πρώτη κατοικία και με αυστηρά εισοδηματικά κριτήρια.

Σε εκκρεμότητα παραμένουν οι αποφάσεις για τον ρόλο του ΔΝΤ και την παρουσία του στο ελληνικό πρόγραμμα, με αποτέλεσμα να μην αποκλείεται ένα ατύχημα της τελευταίας στιγμής, παρόλο που υπάρχει ισχυρή βούληση, μέσα και έξω, για τέλος καλό.

Η διάθεση των εταίρων να βρεθεί με κάθε τρόπο λύση, έστω προσωρινή, έστω μεσοβέζικη, έστω αναθεωρητέα, το φθινόπωρο, συνδέεται με την προσφυγική κρίση και το πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα μας, έχοντας ήδη εγκλωβισμένους περισσότερους από 50.000. Όλα δείχνουν ότι σύντομα θα σηκωθεί κύμα από τη Λιβύη που θα σκάσει στην Ιταλία, αλλά μέχρι τότε η δική μας περίπτωση θα είναι μοναδική στην ευρωπαϊκή πραγματικότητα και εκ των πραγμάτων θα προκύπτει ειδική μεταχείριση. Ούτε καν ο Β. Σόιμπλε δεν αγριεύει πια…

Και τι θα βλέπουν οι τουρίστες κατεβαίνοντας από τα κρουαζιερόπλοια στον Πειραιά, τα αντίσκηνα των προσφύγων; Έργο της Τασίας οι ελληνικές φαβέλες! Μιλούν για ανθρωπισμό αυτοί που αφήνουν άρρωστα παιδιά στις λάσπες της Ειδομένης… Η δουλειά της αντιπολίτευσης έχει γίνει εύκολη και πολύ προβλέψιμη. Τόσο, που χάνουν το κίνητρο να καταθέσουν καλύτερης ποιότητας πολιτικές σκέψεις, πόσο μάλλον ρεαλιστικές και συγκροτημένες προτάσεις. Δεν είναι βέβαιο ότι μπορούν κάτι καλύτερο αλλά είναι προφανές ότι δεν το προσπαθούν καν. Η αίσθηση ότι «δεν σώζεται» επιτείνεται, και μετά το αίτημα της ηγεσίας της ΝΔ για εκλογές γίνεται σαφές ότι η ελληνική πολιτική ρουτίνα είναι ανίκητη: Όταν δεν κάνουν εκλογές, συζητούν για εκλογές και στο μεταξύ σκανδαλολογούν, καταγγέλλουν, δικάζουν. Εξεταστική για τα δάνεια κομμάτων και ΜΜΕ η κυβέρνηση; Εξεταστική για τα capital controls και την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών η αξιωματική αντιπολίτευση. Μία σου και μία μου, όλοι μαζί με φόρα προς τα κάτω. Η προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση στη Βουλή για θέματα δικαιοσύνης-διαπλοκής-διαφθοράς φυσικά δεν πρόσφερε τίποτα στη θεσμική εξυγίανση και στη διαφάνεια, αλλά συντέλεσε δυναμικά στον ξεπεσμό του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος, που για μία ακόμη φορά έδειξε ότι προτάσσει το κομματικό συμφέρον και τα υπόλοιπα (εθνικά, κοινωνικά κ.λπ.) έπονται.

Παρόλο που στο Μέγαρο Μαξίμου δεν υπάρχει πρόθεση για εκλογές, βρισκόμαστε ήδη σε προεκλογική περίοδο, από άποψη πόλωσης και ύφους πολιτικής αντιπαράθεσης. Οι διεργασίες στον ενδιάμεσο χώρο, η προσέγγιση ΠΑΣΟΚ και Ποταμιού, συνδέονται με την εκλογική αγωνία, αλλά εντάσσονται και στο κάδρο μιας δυνητικής ανασύνθεσης της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, αν χρειαστεί. Το θέλουν οι εταίροι, το παλεύουν οι Ευρωσοσιαλιστές, το προωθούν και εγχώρια κέντρα που επενδύουν σε έναν πιο mainstream ΣΥΡΙΖΑ, το ξορκίζουν για δικούς τους λόγους άλλοι παράγοντες της κεντροαριστεράς, όπως ο Ευ. Βενιζέλος.

Οι επαγγελματίες του πολιτικού κους κους έχουν να λένε: Αναδεικνύοντας το θέμα του υπερδανεισμού ΝΔ-ΠΑΣΟΚ ο Αλ. Τσίπρας έκοψε τους υπόγειους δεσμούς με το καραμανλικό σύστημα, γιατί η υπερχρέωση συνέβη επί των ημερών του πρώην πρωθυπουργού στην ηγεσία. Τώρα είναι η ώρα της σύνδεσης με το παπανδρεϊκό σύστημα, κάτι που μπορεί να φανεί στον επόμενο ανασχηματισμό με αξιοποίηση παπανδρεϊκών στελεχών, ενώ ο Γ. Παπανδρέου εμφανίζεται ως προξενητής του ΣΥΡΙΖΑ με τη σοσιαλδημοκρατία. Ο Κ. Μητσοτάκης, από την πλευρά του, έκλεισε τους εσωκομματικούς λογαριασμούς του, στηρίζοντας ευθέως τους προκατόχους του και δείχνοντας ιδιαίτερη έγνοια για την κομματική συσπείρωση, τον κατευνασμό της δεξιάς πτέρυγας και των αφοπλισμό των εσωκομματικών αντιπάλων, που έχουν λουφάξει.

Σε κάθε περίπτωση, παρακολουθούμε ένα έργο κατάπτωσης και καταρράκωσης του κοινοβουλευτισμού. Το ερώτημα «ποιος ωφελείται;» είναι τόσο σκληρό, που το αφήνουμε λόγω φυγοπονίας. Οπωσδήποτε δεν ωφελούνται οι θεσμοί, που διέρχονται βαθιά κρίση, βαθύτερη από τη στιγμή που βγήκαν τα μαχαίρια μεταξύ αντιμαχόμενων πολιτικο-δικαστικών συστημάτων. Δεν βγάζει κανείς εύκολα άκρη σχετικά με το ποια ακριβώς είναι τα αντικρουόμενα συμφέροντα και ποιες οι υπόγειες διασυνδέσεις, αλλά αυτό που μένει είναι κάτι πολύ τοξικό και διαβρωτικό για τη δημόσια ζωή και για τη συμμετοχή των πολιτών στο κομματικό γίγνεσθαι.