Η κοινωνία απέναντι
Ο πρωθυπουργός εξοργίστηκε, ζήτησε εξηγήσεις από τον αρμόδιο υπουργό που ανέλαβε την πολιτική ευθύνη, αποφασίστηκε τελικά ότι δεν θα χρησιμοποιηθούν ξανά χημικά σε διαδηλώσεις εργαζόμενων και συνταξιούχων. Πολύ λίγα πολύ αργά.
Οι ηλικιωμένοι που προσπάθησαν να φτάσουν στο Μέγαρο Μαξίμου και απωθήθηκαν με δακρυγόνα από τα ΜΑΤ εξέθεσαν μια κυβέρνηση που ανέλαβε την εξουσία με την υπόσχεση κοινωνικής δικαιοσύνης και μέριμνας για τους ασθενέστερους για να φέρει περισσότερη φτώχεια για περισσότερους και λιγότερο κράτος πρόνοιας για όλους.
Μικρή σημασία έχει τι έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση όταν συνέβαιναν επεισόδια σε διαδηλώσεις στα χρόνια της κρίσης. Είναι πια περιττό να θυμίζει κανείς ανακολουθίες, αντιφάσεις και ψέματα.
Αυτό που έχει κάποια αξία είναι η διαπίστωση του τέλους της κοινωνικής ανοχής στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα. Το δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, το βλέπουμε γύρω μας. Δεν υπάρχει πλέον εμπιστοσύνη στον πρωθυπουργό που «τουλάχιστον προσπάθησε». Εχει γίνει συλλογική πεποίθηση ότι δεν υπηρετεί τα λαϊκά συμφέροντα και δεν φέρνει καλύτερες μέρες για τον τόπο.
Ανεξάρτητα από τις αδυναμίες της αντιπολίτευσης, η κυβέρνηση απομονώνεται και φθίνει. Εχει χρόνο, με βάση το Σύνταγμα, αλλά δεν έχει δυνάμεις, αν κρίνει κανείς από τα κοινωνικά ερείσματα.
Μένουν όλο και πιο μόνοι με το μνημόνιο και την εξουσία. Το καλύτερο που μπορεί να τους συμβεί είναι να συρθούν όσο αντέξουν. Αλλά η καθυστέρηση είναι σε βάρος τους. Οσο αργούν τόσο μεγαλώνει η κοινωνική δυσθυμία και τόσο δυσκολεύει η επόμενη μέρα για ένα κόμμα που δημιούργησε μεγάλες προσδοκίες και τελικά μεγάλες διαψεύσεις.
