Πικρά γενέθλια - Free Sunday
 Πικρά γενέθλια

Πικρά γενέθλια

Η μέση διάρκεια ζωής των κυβερνήσεων στα χρόνια της κρίσης είναι τα δύο χρόνια και δεν είναι αυτός ο μοναδικός λόγος για τον οποίο η συμπλήρωση δύο χρόνων από την πρώτη εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, στις 25 Ιανουαρίου, προκαλεί μελαγχολία σε πολλούς που εκείνο το βράδυ έκλαιγαν από συγκίνηση και χαρά. 

Στο Μέγαρο Μαξίμου θα ήθελαν να γιορτάσουν την επέτειο ανακοινώνοντας ή έχοντας ανακοινώσει την ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης που θα έφερνε ισχυρή πιθανότητα για την ένταξη στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ και την έναρξη μιας περιόδου θετικών ειδήσεων για την ελληνική οικονομία. Όμως βρισκόμαστε αλλού, σε μια στενωπό αβεβαιότητας, άγχους και άγνοιας για όσα έρχονται. Η κυβέρνηση εκπέμπει αισιοδοξία, σαν από επαγγελματική υποχρέωση, όμως δεν υπάρχουν –για την ώρα τουλάχιστον– ενθαρρυντικές ενδείξεις από την πλευρά των θεσμικών πιστωτών.

Δεν υπάρχουν ασφαλή συμπεράσματα, γιατί δεν ξέρουμε δύο βασικά πράγματα:
  • Αν το ΔΝΤ βάζει τόσο ψηλά τον πήχη των απαιτήσεών του για να μείνει ή για να φύγει από το πρόγραμμα. Αν, με άλλα λόγια, θεωρεί ειλικρινά τη μείωση των κύριων συντάξεων, του αφορολόγητου και της μισθολογικής δαπάνης στο Δημόσιο ως όρο για τη συμμετοχή του στο ελληνικό πρόγραμμα ή αν τη χρησιμοποιεί ως πρόσχημα για να αποχωρήσει, αφού η ελληνική πλευρά αποκλείεται να δεχτεί αυτά τα μέτρα.
  • Αν ο Β. Σόιμπλε θέλει για προεκλογικούς λόγους την αποφυγή του ελληνικού ατυχήματος και επομένως τελικά θα συμβάλει στη διαμόρφωση μιας συμφωνίας κυβέρνησης-πιστωτών ή αν η κομματική σκοπιμότητα στην περίπτωσή του εξυπηρετείται καλύτερα με μια θυσία της Ιφιγένειας, δηλαδή με μια παραδειγματική τιμωρία της άσωτης χώρας της Ευρωζώνης, προκειμένου να πειθαρχήσουν ευκολότερα οι άλλοι στους γερμανικούς κανόνες.

Από τη στιγμή που δεν είναι σαφείς οι βαθύτερες προθέσεις των πρωταγωνιστών στο συγκεκριμένο παιχνίδι, δεν είναι εύκολο ούτε να γίνουν προβλέψεις αλλά ούτε και στέρεος σχεδιασμός από την ελληνική πλευρά.

Τελευταία προσπάθεια

Η εικόνα αυτή τη στιγμή είναι ότι το οικονομικό επιτελείο κάνει ό,τι είναι δυνατό για να κλείσει η αξιολόγηση. Σύμφωνα με πληροφορίες που δεν έχουν διαψευστεί, έχουν καταθέσει πρόταση για επέκταση του κόφτη πέραν του 2018, ζητώντας να αποφύγουν την προληπτική νομοθέτηση συγκεκριμένων μέτρων. 

Ειδικότερα, στο Eurogroup της 26ης Ιανουαρίου ο υπουργός Οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος θα προτείνει έναν Μηχανισμό Αυξημένων Εγγυήσεων, δηλαδή έναν ενισχυμένο και διευρυμένο «κόφτη» που θα ισχύει και πέραν του 2018 και σε περίπτωση δημοσιονομικών αστοχιών θα ενεργοποιείται, επιφέροντας και μείωση του αφορολόγητου ορίου και κατάργηση της προσωπικής διαφοράς που μπορεί να οδηγήσει σε περικοπές συντάξεων (όπως απαιτεί το ΔΝΤ). 

Το επιχείρημα στο εσωτερικό ακροατήριο θα είναι ότι οι δημοσιονομικοί στόχοι επιτυγχάνονται και επομένως δεν θα χρειαστεί διόρθωση, ενώ το επιχείρημα προς τα έξω θα είναι ότι σε περίπτωση αποτυχίας στην εκτέλεση του προϋπολογισμού θα υπάρχουν δικλείδες ασφαλείας, αφού αυτομάτως θα γίνονται παρεμβάσεις για την αποκατάσταση της δημοσιονομικής ισορροπίας.

Ποιος ξέρει εάν η ελληνική πρόταση θα γίνει δεκτή από το Eurogroup. Σύμφωνα με πληροφορίες, η σύνταξή της γίνεται σε συνεργασία με την Κομισιόν, όμως μέχρι τώρα έχει αποδειχθεί ότι η Κομισιόν γενικά στηρίζει τις ελληνικές θέσεις χωρίς να επηρεάζει καθοριστικά τις αποφάσεις που τελικά λαμβάνονται. Γιατί να μην ισχύσει αυτό και πάλι;

Σε κάθε περίπτωση, η επόμενη ευκαιρία θα είναι το Eurogroup της 20ής Φεβρουαρίου και αν χαθεί κι εκείνο το τρένο, μετά τα πράγματα θα δυσκολέψουν πάρα πολύ, γιατί ο Μ. Ντράγκι θα πάρει τις αποφάσεις του για την ενίσχυση της ρευστότητας των ελληνικών τραπεζών τον Μάρτιο, ενώ στις 15 Μαρτίου θα γίνουν εκλογές στην Ολλανδία και αυτό σημαίνει ότι θα αποσυρθεί το ενδιαφέρον των εταίρων μας από το ελληνικό ζήτημα, αφού στη συνέχεια ακολουθούν οι εκλογές στη Γαλλία και τον Σεπτέμβριο στη Γερμανία.

Σενάριο επόμενης μέρας, αν η διαπραγμάτευση καταρρεύσει, δεν υπάρχει. Είναι γνωστό ότι το καλοκαίρι έχουμε εξωτερικές δανειακές υποχρεώσεις πάνω από 6 δισ. που δεν γίνεται να καλυφθούν χωρίς την εκταμίευση των δόσεων που συνδέονται με την ολοκλήρωση της αξιολόγησης. Είναι επίσης γνωστό ότι στο Μέγαρο Μαξίμου δεν σχεδιάζουν εκλογές και εάν τα πράγματα φτάσουν σε αδιέξοδο θα ζητήσουν τη συναίνεση της αντιπολίτευσης σε μια κοινή προσπάθεια και αν δεν την εξασφαλίσουν (που δεν θα την εξασφαλίσουν) θα δουν τότε τι θα κάνουν.

Σταθερή αστάθεια

Και μόνο η συζήτηση για νέα απόπειρα αλλαγής του εκλογικού νόμου είναι ενδεικτική της αγωνίας της κυβέρνησης για το πόσα γενέθλια θα μετρήσει ακόμη στην εξουσία. Η ιδέα ήταν ότι θα μπορούσε η Δημοκρατική Συμπαράταξη να καταθέσει προς ψήφιση στη Βουλή τη δική της πρόταση για απλή αναλογική και να τη στήριζε η κυβερνητική πλειοψηφία προσδοκώντας ότι θα εξασφαλίζονταν οι 200 ψήφοι που απαιτούνται για να ισχύσει ο νέος νόμος από τις επόμενες εκλογές (και όχι από τις μεθεπόμενες, όπως θα συμβεί τώρα). Η Φώφη Γεννηματά απέρριψε κατηγορηματικά αυτή τη σκέψη που της υπέβαλε ο ΣΥΡΙΖΑ, γνωρίζοντας ότι αν την αποδεχόταν, το κόμμα της θα κινδύνευε ακόμη και με διάσπαση, αφού ο Ευ. Βενιζέλος –και όχι μόνο– θα αντιδρούσε όσο πιο έντονα μπορούσε. Επομένως, το θέμα όπως άνοιξε έκλεισε, βιαστικά και χωρίς πολλά-πολλά, αφού μας θύμισε πόσο ισχυρότεροι της πολιτικής είναι οι τακτικισμοί.

Μπορεί να ξεκίνησε και επίσημα η εποχή Τραμπ, να προανήγγειλε το σκληρό Brexit η Τ. Μέι, για πρώτη φορά να πήγε στο φόρουμ του Νταβός ο Κινέζος Πρόεδρος εκθέτοντας την άποψή του για την παγκοσμιοποίηση, να έγινε γνωστό ότι οι οκτώ πλουσιότεροι άνθρωποι του κόσμου έχουν στην κατοχή τους τον πλούτο του φτωχότερου μισού πληθυσμού της γης, όμως για τη δική μας πολιτική ελίτ πέρα βρέχει. 

Εμείς έχουμε τα δικά μας και τα τελευταία 24ωρα ασχολούμαστε με τη διάσωση του ΔΟΛ, της οποίας ηγείται ο Β. Μουλόπουλος, διευθυντής Σύνταξης στο «Βήμα» για τριάντα χρόνια και μετά βουλευτής Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι πριν από λίγες μέρες πρόεδρος του Δ.Σ. της «Αυγής». Για την αντιπολίτευση όλα αυτά μυρίζουν Βόρεια Κορέα, ενώ για τους πολίτες όλα αυτά μάλλον θυμίζουν πόσο σάπιο είναι το βασίλειο της διαπλοκής ΜΜΕ-τραπεζών-κομμάτων.

Το φίδι ξεθαρρεύει

Όσα συνέβησαν στο δημοτικό σχολείο στο Πέραμα, με τους χρυσαυγίτες να μπουκάρουν και να τραμπουκίζουν ανενόχλητοι, είναι δηλωτικά της αποθράσυνσης του νεοναζιστικού μορφώματος, που αναζητά στην προσφυγική κρίση τη μεγάλη ευκαιρία. Φωνάζουν για να μην πάνε τα προσφυγόπουλα στα σχολεία μας, προσπαθούν να εκφοβίσουν και να φανατίσουν, απέναντι σε μια πολιτεία αμήχανη και ανεπαρκή. Έχουν περάσει σχεδόν τρία χρόνια από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και η δίκη της Χ.Α. δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί, ενώ ο δολοφόνος βρίσκεται σπίτι του.

Σιγά μη φοβηθώ, αλλά και σιγά μη δεν ντραπώ…