Χρήστος Καρασαββίδης: «Η δική µου Λολίτα είναι µια ακραιφνώς ποιητική παράσταση»

Μετά τον επιτυχημένο κύκλο παραστάσεων του στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου και στην Κεντρική Σκηνή του θεάτρου Επί Κολωνώ το “Lolita Reversed” του Χρήστου Καρασαββίδη μετακόμισε στο θέατρο Tempus Verum – Εν Αθήναις στο Γκάζι ανανεώνοντας το ραντεβού του με το θεατρόφιλο κοινό κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 21:00, μέχρι τις 25 Ιανουαρίου.

Εμπνευσμένο από το ομώνυμο αιρετικό και λογοκριμένο μυθιστόρημα του Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ, το “Lolita Reversed” ξαναγράφει από την αρχή τη θυελλώδη ερωτική ιστορία ανάμεσα στον πατριό και το ανήλικο νυμφίδιο, εξερευνώντας τα όρια της παιδικής σεξουαλικότητας και της εκμετάλλευσης ανάμεσα στον θύτη και το θύμα, ιδίως, όταν αυτοί οι ρόλοι είναι δυσδιάκριτοι.

Μία ολοκαίνουρια, σύγχρονη εκδοχή της ιστορίας δια χειρός Χρήστου Καρασαββίδη, ο οποίος και μίλησε στη Free Sunday για την παράσταση, την ποίηση στο έργο του, αλλά και την αδικημένη του γενιά.

Πώς θα σκιαγραφούσατε τον έρωτα ανάµεσα στον Σκηνοθέτη και τη 13χρονη Νίνα (Λολίτα);

Ο έρωτας, ως έννοια, είναι αρκετά αφηρημένη κι αν κάτι µπορεί µε κάποιο τρόπο να την κάνει συγκεκριμένη είναι το πάθος. Κι αυτός είναι ο άξονας πάνω στον οποίο αναπτύσσεται το έργο. Επειδή προφανώς πρόκειται για έναν παράνοµο έρωτα, η δικαιολογία είναι αφενός η παθολογικότητα του µυαλού του σκηνοθέτη απέναντι στην ομορφιά και την χάρη της νιότης κι αφετέρου η ανάγκη της Λολίτας να ενηλικιωθεί γρήγορα. Όλες οι μεγάλες ιστορίες έβριθαν παθογενέσεων κι αναγκών είτε για αγάπη είτε για επιβεβαίωση.

Γιατί επιλέξατε στο έργο σας να κάνετε σκηνοθέτη τον βασικό ανδρικό ήρωα; Στη «Λολίτα» του Ναµπόκοφ είναι καθηγητής. Αυτοαποκαλείται µάλιστα «ποιητής – παιδόφιλος».

Το µμυθιστόρημα του Ναµπόκοφ γράφτηκε το 1955, εποχή στην οποία οι θεατρικοί συγγραφείς, οι καθηγητές κι οι γραφιάδες εν γένει θεωρούνταν η αφρόκρεμα της διανόησης. Αξιοποιώντας το στοιχείο πως η Λολίτα ενδιαφέρεται για το θέατρο κι επειδή στην καινούρια εκδοχή που παρουσιάζουμε, είναι σύγχρονη, θεώρησα πως στο σήµερα θα εντυπωσιαζόταν περισσότερα από έναν σκηνοθέτη. Και σ' ένα δεύτερο επίπεδο, αυτό µου άφησε το περιθώριο να σχολιάσω, παραστασιακά, πράγµατα που αφορούν στο θέατρο και ως νέο καλλιτέχνη µε απασχολούν άµεσα.

Παράλληλα µε τη δράση της κεντρικής ιστορίας υπάρχει στο έργο και µία άλλη νεαρή κοπέλα που στέλνει ερωτικά γράµµατα στον ίδιο τον Ναµπόκοφ, τον συγγραφέα της αρχικής «Λολίτας». Τι επιθυµείτε να σηματοδοτήσετε µε αυτό;

Τον ρόλο αυτόν, της Ιρίνας, τον έγραψα από την ανάγκη µου να εξερευνήσω τί οδήγησε τον Ναµπόκοφ να γράψει την Λολίτα. Ασφαλώς δεν βασίζεται σε αληθινά γράµµατα. Είναι µια δική µου οπτική πάνω σε µια φανταστική ιστορία, πάνω στο μοναδικό πραγματικό γεγονός που είναι πως πράγματι ο Ναµπόκοφ είχε µια ερωµένη κι εκείνη ονομαζόταν Ιρίνα. Κατά τα άλλα και αυτός ο ρόλος είναι µια προβολή της Λολίτας. Μια άλλη εκδοχή της.

Τι ρόλο παίζει η ποίηση στο έργο σας, αλλά και στη ζωή σας γενικότερα;

Όλα µου τα έργα, όλη µου η σκέψη, όλος ο τρόπος που αντιμετωπίζω την τέχνη και το θέατρο ειδικότερα, βασίζεται στην ποιητική οπτική των πραγμάτων. Αγαπώ βαθιά το ποιητικό θέατρο και θεωρώ πως αν σε οτιδήποτε δεν υπεισέρχεται η ποίηση, στερείται ομορφιάς. Κι υπερθεματίζοντας, η Λολίτα του Ναµπόκοφ έχει αυτή την τεράστια αξία ακριβώς επειδή έχει γραφτεί µε µια υπέροχη ποιητική γλώσσα. Οπότε επαγωγικά, κι η δική µου Λολίτα είναι µια ακραιφνώς ποιητική παράσταση.

Μέσα στο έργο υπάρχει ένας μονόλογος, που µμοιάζει να απευθύνεται στη νέα γενιά, τη δική σας γενιά. Ποια είναι η άποψή σας γι’ αυτή τη γενιά; Είναι χαµένη και αδικημένη; Ή είναι στο χέρι της να κάνει τη διαφορά;

Στη µέση περίπου της παράστασης, η Τζωρτζίνα Λιώση, ηθοποιός που ενσαρκώνει την Λολίτα µου, σπάει τη σύµβαση κι απευθύνεται από µμικροφώνου στο κοινό λέγοντας έναν μονόλογο που συμπυκνώνει όλη µου την οπτική πάνω στην τέχνη, στο θέατρο και στη νέα γενιά. Ασφαλώς πιστεύω πως η γενιά µου είναι µια αδικημένη γένια, αλλά σε καµιά περίπτωση χαµένη. Είµαστε µια γενιά πιο µμορφωμένη, πιο εκπαιδευμένη και πιο ικανή από οποιαδήποτε. Κι επειδή ανήκω στους νέους καλλιτέχνες που ευτύχησαν να είναι αρκετά νωρίς προβεβληµένοι, είναι υποχρέωση µου να την υπερασπίσω και να συμπλεύσω µε κάθε οράµά της.