Θεόδωρος Πελαγίδης: «Ανέκδοτο η διαπραγμάτευση»
Από τα πυρά του κ. Πελαγίδη δεν ξεφεύγουν ούτε οι δανειστές της χώρας, σχετικά με τη στάση τους όσον αφορά τα μέτρα και το ζήτημα του δημόσιου χρέους.
Τι περιμένετε από τη συνεδρίαση του Eurogroup της 24ης Μαΐου αναφορικά με την Ελλάδα, την αξιολόγηση του προγράμματος και το ζήτημα του δημόσιου χρέους;
Περιμένω να κλείσει ένα θέμα που θα έπρεπε να είχε κλείσει με πολύ λιγότερες εισοδηματικές περιστολές πριν από σχεδόν εννέα μήνες. Διότι το βάρος των δυσμενών επιπτώσεων προκαλείται από τις καθυστερήσεις μιας υποτιθέμενης διαπραγμάτευσης η οποία το μόνο το οποίο εξυπηρετεί είναι να απαλύνει κάπως το πολιτικό κόστος στην κυβέρνηση. Δηλαδή, για να γίνει πολιτικά βιώσιμη σε βάθος τριετίας η κυβέρνηση, η χώρα πρέπει να πληρώσει βαρύ λογαριασμό. Τον ίδιο και χειρότερο μάλιστα από τον λογαριασμό του πρώτου τραγικού εξαμήνου, να μην το ξεχνάμε, όπου διάφορα ανεκδιήγητα πρόσωπα προσποιήθηκαν ότι μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο στα μέτρα των προσωπικών τους φαντασιώσεων. Ο σημερινός λογαριασμός είναι αποτέλεσμα και αυτής της αθλιότητας.
Τους τελευταίους μήνες, πάντως, παρατηρούνται δύο πολύ ανησυχητικά γεγονότα. Πρώτον, η μαζική φυγή παραγωγικών δυνάμεων στο εξωτερικό και, δεύτερον, η πραγματική κατάρρευση των τιμών των περιουσιακών στοιχείων της χώρας, νομικών και φυσικών προσώπων. Για το χρέος μη με ρωτάτε. Πρόκειται για ομαδική παράκρουση. Και εκ μέρους μερίδας των δανειστών. Το χρέος γίνεται μη βιώσιμο βέβαια όταν αφήνονται διάφοροι εγχώριοι σαλτιμπάγκοι να φαντασιώνονται ότι διαπραγματεύονται το μέλλον της χώρας, εις το όνομα της δημοκρατίας μάλιστα! Πρέπει να καταλάβουν οι Έλληνες πολίτες ότι κάθε μέρα που περνά έχει βαρύ κόστος. Στα οικονομικά ο φοιτητής μαθαίνει ότι στη ζωή δεν υπάρχει δωρεάν γεύμα.
Όσον αφορά το διάστημα που προηγήθηκε, πώς κρίνετε τη διαδικασία διαπραγμάτευσης της κυβέρνησης με τους δανειστές;
Ανέκδοτο. Η διαπραγμάτευση γίνεται με ομάδες καταρτισμένων ειδικών πίσω από τον υπουργό, όχι με έναν Κορεάτη με μαύρο γυαλί που παριστάνει τον ειδικό εισερχόμενος στο Χίλτον. Πάντως, πραγματικά, μένει κανείς άφωνος από τον ανεπανάληπτο στην παγκόσμια ιστορία πολιτικό κυνισμό ορισμένων υποτίθεται αριστερών. Όταν καλείσαι να κάνεις πράγματα που δεν πιστεύεις, παραιτείσαι και αποχωρείς. Πρέπει να είναι κανείς είτε παράφρων είτε εντελώς κυνικός και αδίστακτος όταν από τη μια υπογράφει τη συμφωνία, μετά λέει ότι δεν θα την εφαρμόσει γιατί δεν θα αποδώσει και είναι αντίθετος, ενώ πριν έχει κάνει δεύτερες εκλογές με σημαία την εφαρμογή της συμφωνίας με την οποία είπαμε ότι διαφωνεί, και στο τέλος, μετά από εννέα μήνες, διαδηλώνει το πόσο καλή είναι τελικώς η συμφωνία, αφού βάζει τη χώρα στην εποχή της ανάπτυξης – πραγματικά, σηκώνω τα χέρια.
Αν τελικά συμφωνηθεί με τους δανειστές μια διευθέτηση του δημόσιου χρέους, θα είναι επιτυχία για την Ελλάδα και την κυβέρνηση; Και, αν ναι, πώς εξηγείτε ότι κάτι τέτοιο δεν επιτεύχθηκε από την προηγούμενη κυβέρνηση;
Φαντάζομαι, αστειεύεστε. Η χώρα πέτυχε τεράστια απομείωση χρέους και υπάρχει σήμερα μόνον εξ αυτού του γεγονότος. Θα είχε καταλήξει Βενεζουέλα. Δεν είναι εύκολο να γίνει κατανοητό αυτό από τον απλό πολίτη, γιατί ο άνθρωπος συνήθως μαθαίνει μόνο από αυτά που παθαίνει. Κι αυτό δεν το έπαθε ο Έλληνας πολίτης. Παρά τρίχα. Θυμίζω δε ότι το 2012 συμφωνήθηκε με την ολοκλήρωση του προγράμματος να γίνει περαιτέρω διευκόλυνση των ετήσιων εξυπηρετήσεων, δηλαδή επιμήκυνση πληρωμών για κάποια δύσκολα έτη και κάποια ίσως διευκόλυνση με τα επιτόκια. Το Bruegel έχει αναλύσει ότι υπάρχει περιθώριο εξοικονόμησης περίπου 35 δισ. ευρώ, για όλη όμως την περίοδο αποπληρωμών, με μια μόνο διευθέτηση δεκαετούς επιμήκυνσης των δανείων των ευρωπαϊκών μηχανισμών και μια σχετική διευθέτηση των περιθωρίων κόστους δανεισμού των δανειστών και της δανειζόμενης Ελλάδας.
Το ΔΝΤ επιμένει στη θέση του για ουσιαστικό «κούρεμα» του δημόσιου χρέους της Ελλάδας. Εκτιμάτε ότι η στάση του μπορεί να προκαλέσει βραχυκύκλωμα σε μια πιθανή συμφωνία στο Eurogroup;
Το ΔΝΤ κάνει σαν να έχει αποδεχτεί ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ είναι στην κυβέρνηση. Μπορώ να ρωτήσω κάτι το ΔΝΤ; Γιατί πίστευε ότι το χρέος ήταν βιώσιμο μέχρι το καλοκαίρι του 2014 και μετά άλλαξε γνώμη; Η απάντηση είναι προφανής.
Πώς σχολιάζετε την επιμονή των δανειστών της χώρας για τη λήψη από την κυβέρνηση προκαταβολικά μηχανισμού αυτόματων περικοπών (του διαβόητου «δημοσιονομικού κόφτη») αν υπάρχουν αποκλίσεις στο πρόγραμμα;
Οι δανειστές θα προτιμούσαν περικοπές δαπανών αλλά το πιθανότερο είναι ότι αντιλαμβάνονται ότι πολιτικά δεν είναι εφικτές. Με τη φοροκαταιγίδα δεν συμφωνούν, αλλά αυτό δεν τους αθωώνει. Σε κάθε περίπτωση, αφήνουν μια ενδεχόμενη αποτυχία του προγράμματος για το μέλλον, λαμβάνοντας ως εγγύηση τον «κόφτη δαπανών». Αυτό διευκολύνει την κυβέρνηση να επιβιώσει.
Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι με το τέλος της αξιολόγησης και με μια συμφωνία για το χρέος η χώρα μπαίνει σε αναπτυξιακή τροχιά. Συμμερίζεστε αυτή την εκτίμηση;
Το πρώτο τρίμηνο του έτους το ΑΕΠ κατρακύλησε κατά 1,3% σε σχέση με το πρώτο τρίμηνο του 2015. Το 2017 ας υποθέσουμε ότι θα έχουμε ένα +1,3%. Η κυβέρνηση θα πανηγυρίσει, ερμηνεύοντας την εξέλιξη ως επιστροφή στην ανάπτυξη. Στην πραγματικότητα, θα βρισκόμαστε πίσω, στα τέλη του 2014! Καμία βελτίωση. Σε κάθε περίπτωση, και 2% και 3% να υπάρξει, θα αργήσει να γίνει αυτό αισθητό σε αυτούς που υποφέρουν. Χρειαζόμαστε πολλά χρόνια και διπλάσιους ρυθμούς μεγέθυνσης για να υπάρξει πραγματική βελτίωση. Η κυβέρνηση αυτή δεν θα προλάβει. Ίσως ούτε και η επόμενη.
Από την άλλη πλευρά, η αντιπολίτευση, παρ’ ότι είχε ψηφίσει το μνημόνιο του περασμένου καλοκαιριού, τώρα καταψηφίζει τους εφαρμοστικούς νόμους του. Βρίσκετε παραγωγική αυτή τη στάση; Πώς την εξηγείτε;
Η αντιπολίτευση είπε ότι θα ψηφίσει τις ιδιωτικοποιήσεις, τη διαχείριση των προβληματικών δανείων των τραπεζών και όποιες λογικές περικοπές δαπανών. Είναι λογικό να μην ψηφίσει νέους φόρους, είναι λογικό να μην ψηφίσει μέτρα που αφορούν την επιδείνωση των οικονομικών δεικτών λόγω της αδικαιολόγητης καθυστέρησης στην εφαρμογή των λεπτομερειών της συμφωνίας του περασμένου καλοκαιριού. Δουλειά της αντιπολίτευσης, προσωπικά πιστεύω, είναι τώρα να φέρει στην πολιτική φρέσκα πρόσωπα, τα οποία μπορούν να προσφέρουν λύσεις σε πραγματικά προβλήματα, εκφράζοντας καινούργιες κοινωνικές πλειοψηφίες.
Τελικά, μετά από έξι χρόνια μνημονίων, διαπραγματεύσεων και οπισθοχωρήσεων, πιστεύετε ότι μπορεί η Ελλάδα να βγει από τη δίνη της κρίσης;
Η Ελλάδα υποφέρει από θεσμική υπανάπτυξη. Είναι σε όλα πολύ πίσω. Δυστυχώς, η αρχαϊκότητα του ελληνικού πολιτικού συστήματος, αλλά και η αποτυχία των δημοσιονομικών στόχων των προγραμμάτων, ιδίως την πρώτη περίοδο, δεν επέτρεψαν να αναδειχθούν και να υποστηριχθούν κοινωνικά τα βασικά σώματα των προγραμμάτων που αφορούν όλες εκείνες τις θεσμικές αλλαγές που είναι απαραίτητες για να πάει η χώρα μπροστά. Έτσι, μπροστά στον πανικό των αποτυχιών των δεικτών, τρομοκρατημένοι οι πολιτικοί διαγκωνίζονται γενικώς στο ποιος θα σκίσει περισσότερο τα μνημόνια. Πρόκειται πραγματικά για τραγωδία.
- Tags:
- ΠΕΛΑΓΙΔΗΣ
