Μαρία Παπαγεωργίου: «Η κρίση άγχους είναι ένα καμπανάκι»

Η τραγουδοποιός Μαρία Παπαγεωργίου ζει για περισσότερα από δέκα χρόνια με κρίσεις πανικού. Το περασμένο καλοκαίρι άρχισε να καταγράφει σκέψεις και συναισθήματα, τα οποία πλέον μοιράζεται μέσω του βιβλίου της «Μια χαραμάδα πανικού». Όπως σημειώνει, «oι κρίσεις άγχους είναι ένα νόμισμα με δύο όψεις». Στόχος, διαβάζοντας το βιβλίο, είναι να στρίψουμε το νόμισμα από τη θετική πλευρά.

Πότε πήρες την απόφαση να γράψεις το βιβλίο;

Τον τελευταίο καιρό είχα αρχίσει να ανοίγομαι και να συζητάω με τον κόσμο αυτό που βίωνα. Όσο το συζητούσα, όλο και περισσότεροι μου έλεγαν ότι συνέβαινε και σ’ εκείνους αλλά και κάποιοι μαθητές μου μου έλεγαν ότι δεν είναι καλά και τους έλεγα ότι έχω κι εγώ τα ίδια συμπτώματα. Κάποια στιγμή έφτασα στο σημείο να πω ότι θα τα γράψω, γιατί δεν θα με πιστέψετε στο τέλος. Κάπως έτσι το περασμένο καλοκαίρι άρχισα να καταγράφω τις σκέψεις μου και σε δύο μήνες το είχα ολοκληρώσει.

Πώς είναι να ζεις με κρίσεις πανικού;

Είναι ένα πάρα πολύ άσχημο συναίσθημα, το οποίο δεν μπορείς να το ορίσεις. Δεν μπορείς να το περιγράψεις και επειδή σωματοποιείται, αφού πρώτα έχει περάσει από το μυαλό, είναι σαν να κατοικεί ένας άλλος άνθρωπος στο κεφάλι σου. Από τη μια είσαι λογικός και από την άλλη, επειδή όλο αυτό σου προκαλεί σε κλάσματα δευτερολέπτου απίστευτο παραλογισμό χωρίς προφανή λόγο, είναι σαν να χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου.

Θα μας εξηγήσεις τι ακριβώς είναι οι κρίσεις πανικού, όπως το καταλαβαίνεις εσύ;

Η κρίση άγχους είναι καμπανάκι. Έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή σου που υπάρχει μια ανισορροπία μέσα σου. Δηλαδή θέλεις δύο πράγματα διαφορετικά. Και σωματοποιείται. Παθαίνεις εφιδρώσεις, κάποιοι δεν μπορούν να φάνε, κάποιοι ζαλίζονται, άλλοι μουδιάζουν, κάποιοι λιποθυμούν, σου κόβεται η ανάσα και τα απλά καθημερινά πράγματα φαντάζουν πολύ δύσκολα. Από το να πιεις έναν καφέ με φίλους μέχρι το να οδηγήσεις ή, ακόμα χειρότερα, μέχρι να εκτεθείς στη σκηνή. Το περίεργο είναι ότι δεν υπάρχει προειδοποίηση πριν σου συμβεί και ξαφνικά μπαίνεις σε μια δίνη και σου δημιουργεί έναν φαύλο κύκλο σκέψεων που δεν σου επιτρέπει να «καθαρίσεις» το κεφάλι σου και να νιώσεις αισιοδοξία αλλά «μικραίνεις» και εγκλωβίζεσαι. Όπως παθαίνεις κλειστοφοβία στο ασανσέρ και λες «πρέπει να φύγω από δω». Πρέπει να φύγεις, αλλά δεν ξέρεις από πού θες να φύγεις και από τι θες να φύγεις.

Είχες ενδοιασμούς στο να μοιραστείς με κόσμο άγνωστο αυτό που βίωνες;

Είχα πολλούς ενδοιασμούς. Είναι μεγάλο ξεγύμνωμα και δεν ήξερα ποιος είναι ο απόηχος που αφήνει όταν κάποιος το διαβάζει. Δεν ήθελα να είναι μίζερο αλλά να βγάλει ανακούφιση. Το κίνητρό μου ήταν αυτό. Νομίζω ότι στην εποχή που όλα είναι του «φαίνεσθαι» είναι σημαντικό να είμαστε ειλικρινείς και να δείχνουμε το προσωπικό μας στοιχείο.

Μέχρι σήμερα τι «feedback» έχεις λάβει;

Ανακούφισης, αυτό δηλαδή που ήθελα να λάβω. Και κυρίως από τους πάσχοντες, από τους οποίους πήρα μια μεγάλη αγκαλιά. Δεν μπορούν να μου το πουν με λόγια, έρχονται και μου λένε «Μαρία, ευχαριστώ».

Θυμάσαι την πιο δύσκολη στιγμή που έχεις βιώσει;

Υπήρξαν περίοδοι που ήμουν στο κόκκινο. Ειδικά όταν αυτό γίνεται καθημερινότητά σου και κάνεις μια δουλειά που έχει έκθεση. Σίγουρα οι πιο έντονες, όπως γράφω και στο βιβλίο, ήταν στην οδήγηση ή όταν έπρεπε να κάνω live. Ένιωθα ότι αν δεν το κάνω ή δεν είμαι καλή και μου συμβεί οτιδήποτε εκείνη την ώρα, θα με ξεγράψουν όλοι και δεν θα μπορέσω ποτέ να ξανατραγουδήσω. Και αυτό με έκανε να νιώθω ακόμα χειρότερα.

Η δουλειά σου πώς επηρεάστηκε;

Επειδή ήμουν ένα δυσκίνητο ον, αμαύρωσα μόνη μου πολλές όμορφες στιγμές χωρίς να υπάρχει λόγος. Αντί να ασχοληθούμε με τη χαρά της μουσικής, ασχολιόμασταν με το αν η Μαρία μπορεί να σηκωθεί από την καρέκλα ή όχι. Αν γύριζα τον χρόνο πίσω, είναι από τα λίγα πράγματα για τα οποία έχω μετανιώσει και θα έλεγα «ρε Μαρία, γιατί;».

Ποιο είναι το χειρότερο που μπορούν να πουν σε κάποιον με κρίση πανικού;

«Ξεκόλλα και χαλάρωσε». Δεν είναι λεκτικό το πρόβλημα. Ο άλλος εκείνη την ώρα θέλει να νιώσει αποδεκτός ακόμη και με το πρόβλημά του. Αν του πεις «εδώ είμαι εγώ», είναι το πρώτο καλό στάδιο.

Μπορούν οι κρίσεις πανικού να γίνουν σύμμαχός σου;

Αυτό είναι η κατακλείδα. Αφού θα έχεις δουλέψει πολύ πάνω σε αυτό με τον εαυτό σου, θα έχεις καταλάβει γιατί σου συμβαίνει και είναι πιο εύκολο να τις κάνεις φίλους. Πρέπει να κάνεις αρκετή ψυχοθεραπεία και να τις αποδεχτείς. Νομίζω ότι όσο περνούν τα χρόνια, είναι πιο εύκολο να πάρουμε πληροφορίες γι’ αυτό και να το κάνουμε σύμμαχο.

Ο άνθρωπος που βιώνει τέτοιες κρίσεις αισθάνεται μόνος;

Ναι, γιατί εκείνη την ώρα δεν μπορεί να σε παρηγορήσει τίποτα. Σκέψου ότι δεν θυμάμαι πώς είναι το σώμα μου εν μέσω κρίσεων. Είναι ένα συναίσθημα μοναχικό, γιατί δεν μπορείς να το περιγράψεις.

Το χειρότερο σενάριο είναι να περιμένεις την επόμενη κρίση;

Ναι, και αυτό είναι κάτι που γράφω και στο βιβλίο. Εγώ δεν ήμουν προετοιμασμένη. Είχα τέσσερα χρόνια κρίσεων και μετά ηρέμησα, πιστεύοντας ότι είχα τελειώσει με αυτή την ιστορία. Η δεύτερη φορά όμως ήταν πολύ πιο σοκαριστική. Οπότε, αν κάποιος το παθαίνει συστηματικά, καλό είναι να του δίνει χρόνο. Φίλος είναι και έρχεται.

Τι θα συμβούλευες κάποιον που πάσχει από κρίσεις πανικού;

Θα έλεγα αυτό που λέω και στην κατακλείδα του βιβλίου, ότι όλοι έχουμε το δικαίωμα να είμαστε αδύναμοι. Έχουμε δικαίωμα να μην περνάμε καλά ακόμα και όταν δεν υπάρχει κάποιος προφανής λόγος. Είμαστε ξεχωριστοί και δεν χρειάζεται να βάζουμε στάνταρ ευτυχίας ή να ορίζουμε την ευτυχία μας ή τη δυστυχία μας όπως την ορίζουν οι άλλοι γύρω μας. Πρέπει να αγαπήσουμε τον εαυτό μας όπως είναι και να δουλέψουμε τα σημεία όπου θα γίνουμε καλύτεροι και πιο χρήσιμοι.

Τι έμαθες απ’ όλο αυτό;

Έμαθα να σέβομαι περισσότερο τον εαυτό μου και τα «θέλω» μου, να τιμώ το παιδί μέσα μου, να κλαίω, να μη φοβάμαι να λέω ότι είμαι αδύναμη και να μην πιστεύω ότι θα καταστραφεί ο κόσμος αν δεν καταφέρω κάτι.

INFO
Το βιβλίο της Μαρίας Παπαγεωργίου «Μια χαραμάδα πανικού» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Sub.Urban. Πωλείται στον Μικρό Ερωτικό (Καλλιδρομίου 30), στο Soul Café στη Λαμία αλλά και σε οποιοδήποτε live της Μαρίας. Επίσης, διατίθεται διαδικτυακά στέλνοντας μήνυμα στην επίσημη σελίδα της Μαρίας Παπαγεωργίου στο fb (https://www.facebook.com/mariapapageorgiouofficial) ή στο mail του εκδοτικού οίκου (Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.).

Ο τίτλος του βιβλίου «Μια χαραμάδα πανικού» είναι παρμένος από το ομώνυμο τραγούδι του συγκροτήματος Συνήθεις Ύποπτοι, σε μουσική και στίχους του Χρήστου Θηβαίου.