Κέντρα για την ολιστική διαχείριση της πολλαπλής σκλήρυνσης

Με το «οπλοστάσιο» για την αντιμετώπιση της πολλαπλής σκλήρυνσης να είναι γεμάτο (με 15 φάρμακα), το ζητούμενο πλέον είναι η ολιστική και εξατομικευμένη προσέγγιση των ασθενών. Αυτή μπορεί να γίνει μόνο από διεπιστημονική ομάδα στα κέντρα πολλαπλής σκλήρυνσης που πρέπει να δημιουργηθούν στα δημόσια νοσοκομεία. «Εκεί η διεπιστημονική ομάδα θα αξιοποιεί όλα τα διαθέσιμα εργαλεία για την αξιολόγηση της εξέλιξης της αναπηρίας και θα ασχολείται με όλες τις απαραίτητες παραμέτρους (ουρολογικά, ψυχολογικά, κοινωνικά και σεξουαλικά προβλήματα, δυσκολία στη βάδιση, εγκεφαλική εκφύλιση, εκπαίδευση του εγκεφάλου του ασθενή να κάνει restart μέσα από τα προγράμματα αποκατάστασης), καθώς είναι λάθος να περιορίζουμε την έννοια της αναπηρίας στην κίνηση» επισημαίνει ο καθηγητής Νευρολογίας του ΑΠΘ Νίκος Γρηγοριάδης που διευθύνει ένα τέτοιο κέντρο-πρότυπο στο Νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ της Θεσσαλονίκης. Όπως τονίζει ο καθηγητής, η πολλαπλή σκλήρυνση είναι ένα σύνθετο παζλ, με τα φάρμακα (μεταξύ των οποίων και η τελευταία «άφιξη», το ocrelizumab, που αποτελεί τη μοναδική εγκεκριμένη θεραπεία για τη δύσκολη πρωτοπαθώς προϊούσα μορφή) να είναι μόνο μερικά κομμάτια του.

Εκπροσωπώντας τους ασθενείς, η πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ατόμων με Σκλήρυνση κατά Πλάκας Βάσω Μαράκα και η σύμβουλος διεθνών σχέσεων Αλίκη Βρυεννίου εξηγούν ότι η πολιτεία πρέπει να δώσει διευκρινίσεις σχετικά με την ένταξη της πολλαπλής σκλήρυνσης στη λίστα με τις μη αναστρέψιμες παθήσεις του υπουργείου Εργασίας. Οι ασθενείς ζητούν να μπουν σε αυτήν όλες οι μορφές, όχι μόνο οι προϊούσες που αναφέρονται συγκεκριμένα στο ΦΕΚ του Μαΐου αλλά και οι υποτροπιάζουσες και οι πολύ επιθετικές. Για τις τελευταίες δοκιμάζεται πειραματικά η θεραπεία με τη μεταμόσχευση προ-αιμοποιητικών βλαστικών κυττάρων, ενώ στο μέλλον η πολλαπλή σκλήρυνση μπορεί να καταστεί αναστρέψιμη ασθένεια. «Για την ώρα, όμως, δεν ισχύει κάτι τέτοιο» καταλήγει ο κ. Γρηγοριάδης.