Αποστολή στο Βελιγράδι: Μία τετραετία χωρίς πολλαπλή σκλήρυνση με μόλις 20 χάπια
Βρισκόμαστε σε ρυθμούς εκλογών και η τετραετία ως όρος είναι πολύ επίκαιρη. Όχι μόνο στο πολιτικό προσκήνιο αλλά και στο ιατρικό πεδίο, εφόσον μιλάμε για τη νέα θεραπεία της πολλαπλής σκλήρυνσης, που χαρίζει στους ασθενείς θεραπευτικό όφελος τεσσάρων ετών με μόλις 20 χάπια κλαδριβίνης. Η νέα θεραπεία, παρ’ ότι διαθέτει πολλαπλά οφέλη για τους πάσχοντες και συμβάλλει στην εξοικονόμηση των δαπανών υγείας, ακόμα δεν έχει πάρει το εισιτήριο εισόδου στην εγχώρια αγορά από την Επιτροπή Αξιολόγησης της Ιατρικής Καινοτομίας και βρίσκεται στην αναμονή για εννέα μήνες. Εφόσον εγκριθεί η άφιξή της, η Ελλάδα θα γίνει η 54η χώρα στην οποία θα κυκλοφορεί, ωστόσο ήδη έχει χορηγηθεί σε 14 Έλληνες ασθενείς στο πλαίσιο προγράμματος πρώιμης πρόσβασης και σε άλλους 20 που συμμετέχουν σε κλινική μελέτη.
«Τα δισκία κλαδριβίνης δουλεύουν διαφορετικά, κάνοντας εκλεκτική ανοσοποιητική αποκατάσταση, μέσω της οποίας επιτυγχάνουν την ανασύσταση ενός νέου ανοσοποιητικού συστήματος, που είναι λιγότερο επιρρεπές στην αυτοανοσία. Το δραστικό μόριο, η κλαδριβίνη, ενεργοποιείται και απενεργοποιείται με ένζυμα, επιτυγχάνοντας με την έναρξη της θεραπείας την παροδική μείωση του πληθυσμού των Τ και Β λεμφοκυττάρων και μετά την αναπλήρωση του πληθυσμού τους, γεγονός που έχει σημαντικά οφέλη σε σύγκριση με τη χρόνια ανοσοκαταστολή των άλλων φαρμάκων» τονίζει ο αναπληρωτής καθηγητής Νευρολογίας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων Σπύρος Κονιτσιώτης. Ο καθηγητής προσθέτει ότι το δοσολογικό σχήμα είναι πραγματικά μοναδικό, αφού ο ασθενής λαμβάνει τον πρώτο και τον δεύτερο χρόνο συνολικά 20 χάπια και μένει ελεύθερος νόσου για τουλάχιστον τέσσερα χρόνια. Το κόστος χορήγησης για κάθε ασθενή διαμορφώνεται στα 17.000 ευρώ ετησίως, με τον ασθενή να μη χρειάζεται νοσηλεία, ούτε να τρέχει συχνά στο νοσοκομείο για εξετάσεις. Ο κ. Κονιτσιώτης επισημαίνει ότι η κλαδριβίνη ενδείκνυται κυρίως για γυναίκες αναπαραγωγικής ηλικίας που θέλουν να προγραμματίσουν μια εγκυμοσύνη, τους ανθρώπους που ζουν σε νησιά ή ορεινά χωριά και δεν έχουν εύκολη πρόσβαση σε πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας, καθώς και για τους πολυάσχολους ανθρώπους που ταξιδεύουν συχνά και τους είναι δύσκολο να χάσουν ημέρες εργασίας λόγω της απαιτούμενης γραφειοκρατίας του συστήματος υγείας.
